Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

HOOFDSTUK 13

"Hermione!"

Ik wordt met harde hartkloppingen wakker van Harry's stem die de naam van Hermione roept. Gelijk wil ik naar mijn toverstok reiken, maar dan realiseer ik me dat ik die niet meer bij me heb. Oh ja.

"Wat is er, Harry? Is er iets?" reageert Hermione geschrokken. Ook zij is net wakker en gaat vlug rechtop zitten.

"Nee, alles is goed. Prima," reageert Harry. Mijn hart komt wat meer tot bedaren. Ondanks dat ik nog maar net wakker ben geworden, sta ik direct al op en loop ik naar Hermione en Harry. "Ik voel me geweldig. En ik heb iemand bij me."

"Hoe bedoel je? Wie –"

Ik wrijf even het slaap uit mijn ogen en zie dan wie Harry bedoelt. Achter mijn broer staat een lange, roodharige jongen. Hij heeft zijn handen in zijn zakken en zijn schouders hangen ietwat beschaamd naar beneden.

Hermione staat op uit haar bed en dat is het teken voor Harry en mij om zo ver mogelijk in het hoekje van de tent te verdwijnen.

"Hoe-" mimiek ik naar mijn broer, maar hij zwaait de vraag weg met zijn handen. Later.

Hermione loopt naar een van haar beste vrienden toe. Er verschijnt een voorzichtig glimlachje op Rons gezicht en hij steekt hoopvol zijn handen uit, op zoek naar een knuffel.

Hermione heeft echter andere plannen. Ze loopt op hem af en begint hem op iedere plek waar ze kan komen met haar vuisten te slaan.

"Au – au – hou op! Wat krijgen we – Hermione – au!"

"Ronald – Weasley! Stomme – zak – die – je – bent!"

Na ieder woord dat haar mond verlaat volgen twee klappen.

"Na – weken – en – weken – met – hangende – pootjes – terugkomen – en – dan – o, waar is mijn toverstok?"

Hermione reikt naar haar toverstok, die nog in haar bed ligt, maar Harry grijpt zijn kans.

"Protego!" er verschijnt een barrière tussen Hermione en Ron. "Hermione, kalmeer een –"

"Harry James Potter!" roept Hermione. "Laat me bij mijn toverstok!"

"Nee, Hermione, luister nou eens –"

"Probeer mij niet te vertellen wat ik doen moet, Harry Potter" krijst Hermione. "Heb het lef niet! Vooruit, hef die spreuk op!" Nu draait ze zich, nog even rood van het schreeuwen, om naar Ron. "En JIJ!" Haar vinger trilt terwijl ze naar de roodharige jongen wijst. "Ik ben je na gerend! Ik heb je geroepen! Ik heb je gesmeekt om terug te komen!"

"Weet ik," zegt Ron. "Het spijt me, Hermione. Het spijt me echt –"

"Oh, spijt heb je?" Hermione lacht schor. Ron werpt ons een smekende blik toe, maar ik besluit hem te negeren. Eigenlijk verdient hij wel wat nu over hem heen komt.

"Na weken – weken – kom je eindelijk terug en dan denk je dat alles weer goed is als je zegt dat het je spijt?"

"Ja, wat moet ik dan zeggen?" schreeuwt Ron terug.

"Ja, wat moet je zeggen?" schreeuwt Hermione nog een stukje harder terug. "Gebruik je hersens een keertje, Ron! Twee seconden, langer duurt dat niet!"

"Hermione," zegt Harry, die besluit tussen beide te komen. "Ron heeft net mijn leven –"

"Kan me niet schelen!" onderbreekt Hermione hem. "Het kan me niet schelen wat hij gedaan heeft! Weken en weken! We hadden wel dood kunnen zijn –"

"Ik wist dat jullie niet dood waren!" brult Ron. Hij zet een stap richting Hermione, wat ik een dappere zet vind, gezien ze hem net nog in elkaar aan het slaan was. "Het is een en al Harry in de Profeet en op de radio! Ze zoeken jullie overal en er gaan steeds geruchten en idiote verhalen rond. Ik wist dat ik het meteen zou horen als jullie dood waren! Je weet niet hoe zwaar het is geweest –"