Slytherin'in Kanı (Ravenclaw'un Laneti - 2)

16. Teklif

Finallerim bitti ama yorumlar geçen seferki gibi az olursa bölüm gelmez. Lütfen bolca yorum yapın ben de yeni bölümü hızlıca yazıyım. İstediğim gibi yorum gelirse hafta içi yeni bölüm gelir. İyi okumalar:)

Bölüm Şarkısı: Delicate - Taylor Swift

Sirius gözlerini açtığında Diana'yı onu izleyip saçlarını okşarken buldu. Gözlerini açtığını fark edince gülümsedi. Sirius da sırıtarak esnedi. "Bu manzara eşliğinde uyanmaya alışabilirim." Diana hafifçe kafasına vurdu.

"Ne zamandır uyuyorum?" "Biraz oldu," diye cevapladı Diana dudağını ısırarak. "Senden enerji aldığım için normal. Özür dilerim, yıkmaya çok yaklaşmıştım ve pes etmek istemedim." Sirius Diana'nın elini avcunun içine alıp üstünü öptü. "Benim enerjimi almanda sorun yok. Ama bir daha kendini öyle tehlikeye atarsan o zaman bozuşuruz işte." Diana göz devirdi. "Sirius, gücümün sınırlarını biliyorum. Ayrıca Serena-" "Şu bahaneye başvurup durma," diye sözünü kesti Sirius. "Serena umrunda değil ve bunu çok iyi biliyorum. Ayrıca umrunda olsaydı bile benim umrumda değil. Söz konusu kim olursa olsun bir daha canını tehlikeye atmayacaksın." Diana yatakta yavaşça doğruldu. "Sirius, ölmek benim için önemsiz. Atari oynarken ölmek gibi, baştan başlamak zorunda kalıyorum sadece. Ama sizin tek bir canınız var. Onu korumak için benim sonsuz taneden bir tane eksiltmem yalnızca mantıklı veya rasyonel değil, aynı zamanda adil olan da bu."

Sirius koltuktan kalktı ve odanın içerisinde volta atmaya başladı. Sonra bir anda durup Diana'ya döndü. "Ben biraz düşündüm," dedi çenesini ovarken. "O an, öyle hareketsiz bir şekilde kollarımda yatarken öldün sandım. Rengin atmıştı ve nefesin bile çok hafifti. İşte o an D, ilk defa anladım." Diana sorgulayan gözlerle ona baktı. "Geri dönebileceğini biliyordum ve yine de o an yok olduğunu hissettim. Canım yanmadı ya da delirmedim. Ben donduğumu hissettim. Aklımın tamamen başında olduğunu ve bunun hiçbir sike yaramadığını. Sanki delirip canım yansa o andan kaçabilecektim ama hayır, o an bütünümle orada olmaya zorlandım sanki." Diana'nın yüzünde buruk bir gülümseme oluştu. "O anla yaşamak zorunda kaldın."

"Nasıl dayandın?" diye sordu Sirius, yüzünde acı çeken bir ifadeyle. "Bunca zaman..." Diana başını önüne eğdi. "Bunun bir cevabı olduğunu sanmıyorum. Dayanıyorum çünkü dayanmak zorundayım. Bana başka bir şans verilmedi, Sirius. Sen de hissettin, kaçamıyorsun. Ben hiçbir acıyla aklımı kaçırmadım. Hatta sanki bana inat, en büyük acılarım, en aklımın yerinde olduğu zamanlardı. Ve hayır, zaman iyileştirmiyor. Çürütüyor sadece. Ama her yanım çürüse de var olmaya devam ediyorum işte. Çünkü yok olmak gibi bir şansım yok. İnsan güçlü olmaz, güçlü olmak zorunda kalır. Başka bir seçeneğin yoksa yere düşemezsin."

Sirius buna çok ihtiyacı varmışcasına derin bir nefes aldı. "Seni zorlayamam, D. Bugün yaşadıklarımdan sonra olmaz. Ama seni bırakamam da. Bilemiyorum." Diana'nın yüzüne buruk bir tebessüm yerleşti. "Sirius, eğer önüne dünyanın en lezzetli çikolatasını koysalar ve bir ısırık alabileceğini ama bir daha asla yiyemeyeceğini söyleseler, ne yapardın?" Sirius'un kaşları çatıldı. "Yerdim tabii ki." Diana gülerek başını iki yana salladı. "Ben asla yemezdim işte! Tadını bilmezsem özleyemem ama bir kez tadına bakarsam bir daha hiçbir çikolata aynı tadı vermez. Dünyaya geri döneceğini biliyorsan cennete gitmek istemezsin."

Sirius'un alnı kırışmıştı. Anlamaya çalışıyordu ama beceremiyordu sanki. "Demek istediğim şu," diye açıklamaya başladı Diana. "Yerden çok yükselmezsen düşüşün çok acıtmaz. Hızlıca toparlanıp yoluna devam edersin. Ama çok yükselirsen yere öyle bir çakılırsın ki, bir daha ayağa kalkamazsın. Senden sonsuza kadar ayrılacak olan yalnızca ben değilim."

Son cümleyle birlikte Sirius'un havalanan kaşları yeniden hızlıca çatıldı. "O ne demek?" Diana derin bir nefes aldı. "Şu demek, evet, sen gideceksin ve ben sonsuza kadar burada tek başıma yaşayacağım. Ama ben nasıl burada sensizsem sen de orada bensiz kalacaksın. Ben de asla senin yanına gelmeyeceğim."