BİR YILLIK YALAN |PETER PARKER|

Bölüm 20

Alarmının sesiyle korkarak uyandın. Zaten uykuya dalman çok uzun sürmüştü ve şimdi tam da güzel bir uyku çekerken uyanmak pek hoşuna gitmemişti. Evet, bugün büyük gün olabilirdi ama bu seni uyk-- Bir dakika! Büyük gün! 

Hızla yatağından kalktın ve telefonunu alıp gelen mesajlara baktın. Tek bir kişiden gelen mesaj harici başka bir şey yoktu zaten. 

Peter: Umarım baban iyi tarafından kalkmıştır.

Hızla lavaboya ilerleyip ihtiyaçlarını giderdin. Bugünü atlatman için iki farklı görevin vardı. 

Bir: Babanla Peter'ı barıştır.
İki: Mezun ol.

Olan biten her şeyin üstünden üç ay kadar bir vakit geçmişti. Sadece her normal ergen gibi yaşamak isteyerek geldiğin bu okuldan şimdi de her normal ergen gibi mezun olmak istiyordun. Bu iki olay arasında gelişen kötü adamla savaşmak, babanla küsmek ve tamamen yeni bir döneme girmek gibi şeyler şu an hiç de seni ilgilendirmiyordu.

Heyecanlı olduğun günlerden önce hiç uyuyamadığın için hala fiziksel olarak enerjiye ihtiyacın vardı. Bu yüzden günlük kıyafetlerini giyerken ağzın esnemekten yırtılacak duruma gelmişti. Aşağıya inip babanın yaptığı kahvenin kokusunu takip ettin. "Günaydın!" diyerek neşeli halini ona da yansıttın ve bir fincan kahve doldurdun. Bugün seni ayakta tutabilecek tek şey belki de bu olabilirdi.

Baban kısık gözlerle sana bakarken bunun sebebinin kahve içmenden olmadığını kesinlikle biliyordun. O da gergindi ve Peter ile aylardır konuşmamıştı. Senin haberin yokken aralarında neler olduğu ya da nasıl bir ilişkileri olduğuna şahit olmamıştın. Bu da ikisinin nasıl tepki vereceğini bilmemene ve gerginliğine sebep oluyordu.

"O ne zama--"

"Geliyor. Ve adı Peter baba." 

"Biliyorum."

"O zaman ismiyle hitap et. Senin düşmanın değil bu çocuk. Hatırlatırım 'beni korumak' adına anlaşma bile yaptın bu çocukla." Beni koruma kısmına baskı yaparak konuştum. İleri bir adım atıp yanağından öptüm. "Hadi kahvaltı hazırlayalım. Ben açım ve eminim sen de açsın ve eminim Peter da aç gelecek çünkü gerginlikten hiçbir şey yiyememiş olacak." 

Aranızın eskisine dönmesiyle birlikte keyifliyken yaptığınız şeylerden biri olan pankek yapmaya karar verdiniz. Belki şu an tam olarak keyifli değildiniz ama bir şekilde ters psikoloji de işe yarayabilirdi. Sizin kahvaltıyı hazırlamanız ile Peter'ın gelmesi bir olmuştu. Onu içeriye aldın ve babanın yanına götürmeden önce bir köşeye çektin.

"Hey, sen ve ben gibi o da gergin ve unutma ki tek isteği bizim güvenliğimiz. O yüzden iki tarafından alttan alması gereken konular var ve emin ol bir ebeveyn olarak birçok konuda haklı olduğu noktalar var."

"Ya da bir dahi olarak?"

"Evet, orası da var. Ama bunun yanında bugünün mezuniyet günü olduğunu unutma ve hepimiz mutlu olalım. Tamam mı?" 

Peter kafasını sallayıp derin bir nefes verdi. Ufak bir öpücükten sonra babanın yanına geçtiniz. Herkes aynı anda boğazını temizlediğinde bu durumun kesinlikle garip ilerleyeceğini biliyordun. Lokmalarınızı ağzınıza atarken geçen birkaç klasik ve gergin olmayan konuşmalardan sonra esas amacı hatırlatmak üzere Peter ilk adımı attı.

"Bay Stark, ben şunu söylemek istiyorum ki hiçbir kötü niyetim olmadan bazı kötü kararlar aldığımın farkındayım. Sizinle olan anlaşmamız dahil olmak üzere haddimi gerçekten aştığım ve çocuk gibi davrandığım zamanlar oldu. Fakat siz de biz de biliyoruz ki bunlardan birçok şey öğrendik. Özür dilemek ve her şeyi geride bırakıp ilerlemek istiyorum."