Noodgeval

Hoofdstuk 9

Matthyas POV

Ik trek het dekentje nog iets meer over me heen en zak onderuit op de bank. Ik ben vanochtend weer thuis gekomen van het ziekenhuis. Na een nachtje en positieve resultaten van het bloed onderzoek mocht ik weer naar huis. De papieren tassen met besteld eten lagen nog overal door mijn appartement. Je kon precies zien hoe het met me ging voor de avond dat het mis ging. Ik was echt een emotioneel wrak. Het was haast gevaarlijk voor mezelf. Ik had wel dood kunnen zijn. Zo zei Milo het tenmimste.

Milo is gister nog de hele dag bij me geweest en heeft voor me gezorgd. Niet dat het mocht, maar ze konden hem als Spoedarts met een bevoegdheidspas moeilijk wegsturen. De spoed. Daar werkt hij nu dus. Ik heb nooit geweten waar hij precies heen was verplaatst, tot eergister. Ik glimlach even als ik nadenk over hem. Over hoe hij was.

'Ja, lukt dat zo?' Milo keek me bedenkelijk aan terwijl ik mezelf in een jogging broek van hem hees. 'Ja hoor' zei ik en ik glimlachte. Hij hoefde me echt niet bij alles te helpen. Ik liet mezelf terug achterover vallen op bed. 'Warm genoeg?' vroeg hij terwijl hij weer ging zitten. Ik schoot in de lach. 'Ik heb geen longontsteking Milo, ik was alleen een beetje brak' zei ik. Milo zuchte. 'Je was bijna dood'. Hij keek me serieus aan. 'Ik wil gewoon dat je goed hersteld. Bij goed herstel hoort rust, en ontspanning. En je kan me geen ongelijk geven' zei hij. Ik zuchtte. Nee, dat kon ik inderdaad niet. Mijn eigen woorden werden weer eens tegen me gebruikt. Alleen Milo overdreef gewoon. Milo legde zijn hand op mijn been. Dat deed hij altijd als hij mijn aandacht wilde. Ik had hem nooit moeten vertellen dat dat was wat me vlinders gaf, de eerste keer dat hij me onderzocht. 'Plus, jij zegt altijd dat het goed met je gaat, maar weet je nog die ene k-' begint hij. 'Ja, ja, ja, dat weet ik nog ja' zucht ik. Ik hoef het niet eens te horen, want hij noemt toch wel weer een van de duizend keren op dat ik deed alsof er niks aan de hand was, waarbij hij weer de dokter uit wilde hangen, en hij bijna altijd gelijk kreeg. 'Wat wilde ik zeggen dan?' Milo grijnsde. Ik bleef stil en pakte zijn hand van mijn been af, die wilde ik daar niet. Alleen bleven mijn vingers hangen in zijn vingers. Het vertrouwde gevoel van zijn vingers tussen de mijne. Mijn zenuw trekje was altijd met zijn vingers spelen. Ik keek op. Zijn ogen waren op mij gefixeerd. Ik voelde het gevoel dat ik had gemist. Het gevoel dat ik nodig had. Dat gevoel dat ik alleen bij hem kreeg. Hij boog voorover en zijn vinger gleed langs mijn wang. Op dat moment schudde ik mijn hoofd en keek weg. Langzaam ging hij weer rechtop zitten. Ik voelde haast zijn teleurstelling.

Waarom ik weg draaide? Dat weet ik niet. Ik denk dat het angst was. Angst om nog eens teleurgesteld te worden. Ik wil zijn liefde. Maar wie zegt me dat hij dat ook blijft geven? Ik dacht dat ik hem zo goed kende. Door en door. Ik gaf alles. Mijn diepste geheimen maar ook de kleinste details over alles, en ik dacht dat hij dat ook deed, maat hij maakte ineens een keuze die ik niet begreep. En nu weet ik niet meer wat ik wil. Ik wil hem terug. Ik wil hem terug op de manier zoals ik dacht dat hij was. Ik wil zeker weten dat hij het is.

Ik had net de vaatwasser ingeruimd en was mijn handen aan het wassen, toen ik twee grote handen op mijn rug voelde. Zijn handen drukten zacht op mijn rug en maakten een weg naar mijn nek, waar hij zacht over heen wreef. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me alleen nog op zijn aanrakingen. Zijn lichaam zette hij dicht tegen mijn lichaam aan en hij liet zijn handen langzaam over mijn armen glijden, waarna ze op mijn buik belandden. Een zachte kus in mijn nek volgde. 'Ben je weer een beetje ontspannen?' Fluisterde hij. Dit was exact waarom ik echt van hem was gaan houden. Ik was niet alleen verliefd op wie en hoe hij was, ik was ook gaan houden van hem. Van hoe hij deed. Van alles, alles aan hem. Hij wist hoe ik me voelde zonder het te vragen. Hij wist wanneer ik hem nodig had, hij wist wanneer ik even alleen wilde zijn. Hij wist hoe hij me gerust moest stellen, en hij wist hoe hij me weer blij moest maken.

Ik knikte. 'Ik was gewoon even... weet je wel' zei ik zacht. 'Werk was even te veel vandaag voor je. Heel begrijpelijk, ik vond het ook een zware dag, maar je kan het los laten nu. Je bent nu thuis.' Zei hij zacht. Ik draaide me om en legde mijn hoofd tegen zijn borstkas aan, terwijl mijn armen een weg naar elkaar vonden rond zijn middel. Ik haatte het om toe te geven dat het zwaar werk was, maar hij kon het aan me zien wanneer het zo ver was, dus toegeven hoefde niet. Hij drukte me dichter tegen zich aan en wiegde zachtjes heen en weer. 'Ik ben echt heel trots op je, weet je dat?' Zei hij. Ik voelde een kusje op mijn hoofd en glimlachte. Even sloot ik mijn ogen en genoot ik van het moment. Een moment dat even van ons was. Van ons alleen.

Ik duw mijn hoofd naar achter en zucht geïrriteerd. Ik blijf maar denken. Nog meer dan de weken hiervoor. Waarom is het zo moeilijk? Waarom is liefde zo moeilijk?

Zijn handen gleden over mijn lichaam. 'Fuck, Mat... als we nu niet-' begon hij. Ik gaf hem een tik. 'Stil' zei ik en ik probeerde mijn lach in te houden. 'Heren, ook een kopje koffie?' Vroeg mama zodra we de hoek om kwamen gelopen. Ik zag Milo gelijk kijken alsof hij zojuist niet een enorm geile uitspraak had willen doen. 'Oh, ja lekker danku, kan ik nog ergens mee helpen?' Vroeg hij. Ik rolde met mijn ogen en keek met een ingehouden glimlach naar hem. Altijd de gentleman willen uithangen. De ideale schoonzoon. Mama moest lachen. 'Nee hoor Milo, lief dat je het aanbiedt' zei ze. 'Matthyas wil jij even de tafel schoonmaken?' Vroeg ze toen. Met open mond keek ik haar aan. 'Ja, kom op, ik ga de gast toch geen klusjes laten doen?' Zei ze lachend. Milo schoot ook in de lach. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee hoor, mam, ik doe het met alle liefde natuurlijk' zei ik. Ik liep naar het kastje waar de schoonmaak doekjes in lagen en Milo ging daarnaast tegen de muur aan staan. 'Dus jongens, beetje goede week gehad op werk?' Vroeg mama. 'Oh ja hoor, elke operatie is goed gegaan, en het was ook niet heel druk gelukkig' antwoordde Milo terwijl ik in het kastje op zoek was naar een doekje. Toen ik weer opstond zag ik zijn hand geklemd om de rand van het kastje. Hij liet zonder me überhaupt aan te kijken los en praatte verder met mama. Even keek ik naar zijn hand en het kastje. Het was zo'n klein ding. Zijn hand daar houden zodat ik mijn hoofd niet zou stoten. Maar voor mij betekende dit meer dan ooit. Ik keek even naar hem. Fuck, wat hield ik veel van hem.

Ik zucht uit. Waarom doe ik ook moeilijk? Ik heb vanaf het moment dat hij was elke dag gehoopt dat hij terug zou komen. Dat hij zou zeggen dat hij me miste. Dat het een fout was. En nu laat hij merken dat hij me mist. Hij zorgt voor me, hij blijft speciaal voor mij de hele dag in het ziekenhuis. En ik doe alsof ik hem niet hoef. Misschien is het dom, alle keuzes die ik maak. Ik mis hem, het spijt me.