Noodgeval

Hoofdstuk 12

Matthyas POV

Zuchtend loop ik de kleedruimte uit. Werkdag. Een Olecranon breuk, een breuk in de elleboog waar een ijzerplaatje op moet worden geplaatst. De jongen van 16 zal rond dezelfde dag als ik bij de spoed zijn geweest. Een week geleden. Vreemd idee eigenlijk. Ik zet mijn haarnetje op en loop de operatie kamer binnen. Ik ben vroeg vandaag, puur omdat ik geen flauw idee had wat ik anders moest. En omdat ik het idee heb dat ik mezelf moet bewijzen. Ik wil voorbereid en geconcentreerd zijn. Zodat ik niet weer zoals de vorige keer mijn aandacht verlies.

Lauren staat alvast spullen klaar te leggen, zoals verwacht. 'Goedemorgen' zeg ik vriendelijk. Ik voel me een beetje ongemakkelijk omdat ik de vorige keer zomaar ben weg gelopen. Maar ik wilde gewoon niet horen wat ze zou gaan zeggen. Ik wilde niet toegeven aan mijn zwakte punt. Ze draait zich om. 'Oh, goedemorgen Dokter het Lam' zegt ze met een glimlach. Hoe is het toch altijd dat Dokters assistentes in het ziekenhuis altijd zo vriendelijk zijn? Zouden ze daar apart les voor krijgen? Ik heb dat namelijk nooit geleerd. Ik pak handschoenen en trek ze aan. 'Met wie opereer ik vandaag, weet je dat toevallig?' Vraag ik, terwijl ik mijn mondkapje op zet. Op dat moment gaat de deur open, en kijk ik recht in sprankelende zee blauwe ogen. 'Goedemorgen Lauren en Dokter het Lam' zegt hij alsof er niets aan de hand is. 'Goedemorgen Dokter ter Reegen'.

Ik blijf stil. Verward. Wat doet hij hier? Is hij terug? Waarom weet ik dat dan niet? Waarom is hij terug? Ik begrijp er niets meer van. Milo pakt handschoenen en trekt ze aan. Nogsteeds doet hij alsof dit het normaalste ooit is. Dat is het niet, en dat weet hij heel goed. Daar gaat mijn hele plan. Ik ben bang dat door zijn aanwezigheid ik weer fouten zal maken. Dat mag niet, maar ik kan er niks aan doen. Waarom moet hij hier dan ook ineens voor me staan? Langer heb ik niet de tijd om na te denken, het is tijd en de jongen in kwestie word binnen gereden. 'Goedemorgen... Wessel toch?' Vraagt Milo vriendelijk. De jongen knikt. 'Aangenaam, ik ben Dokter ter Reegen, dat is Dokter het Lam, wij gaan je opereren. Ben je zenuwachtig?' Vraagt Milo. Het voelt zo vertrouwd, zijn stem, zijn aanwezigheid hier.

Ik ben maar gewoon begonnen met de spullen klaarleggen. Wessel schud zijn hoofd. 'Neuh, niet perse. Ik wil gewoon zo snel mogelijk van die pijn af' zegt hij. Milo grinnikt. 'Dan gaan we dat voor je oplossen goed? Lauren, die leuke assistente daar, die gaat je zo een kapje over je mond doen en dan val je in slaap en als je wakker word dan is de pijn zo goed als weg' zegt Milo. Ik zie Lauren even lachend met haar hoofd schudden. Ik voel een kleine steek van jaloersheid in mijn buik. Ik weet dat Milo niet op vrouwen valt, hij vind ze mooi, maar daar is ook alles mee gezegd, maar toch. Misschien zou ik liever willen dat hij die woorden over mij sprak. Nee, dat weet ik zelfs zeker. Maar ik koos zelf om hem af te wijzen. 'Nou kom maar op' zegt Wessel optimistisch. Ik zet een stapje achteruit zodat Lauren de ruimte heeft. Al snel is Wessel in slaap, en kunnen we beginnen.

Er heerst een stilte in de operatie kamer. Een stilte die ik altijd gewend was. Een stilte waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou horen. Ja, sommige stiltes hebben geluid. Deze stilte bevat alleen een zachte monitor piep, metalen gereedschap en de rustige adem van degene die mij als geen ander aanvoelt op elk vlak, Milo, Dokter ter Reegen. Er hoeft haast geen woord gewisseld te worden tijdens het behandelen, want we weten precies van elkaar wat er nodig is. Ik houdt het plaatje met een pincet tegen het bot van de elleboog aan, Milo geeft me een tangetje waarmee ik het plaatje iets op zijn plaats en in de goede houding kan buigen. Na een tijdje zit hij goed, en kan Milo hem vast zetten met de mechanische schroeven. Het is bedoelt om er blijvend in te zitten, want de breuk zal hoogstwaarschijnlijk nooit meer volledig herstellen, maar hiermee werkt zijn elleboog weer volledig, vanaf het moment dat hij wakker word. Alles tijdens de operatie gaat alsof het nooit anders is geweest, alsof we nooit van elkaar zijn weg geweest. Ik heb hem zo gemist, niet alleen thuis, maar ook hier. Vooral hier. Het voelt weer vertrouwd. Het voelt alsof het weer klopt.

Na 3 uur is de wond weer netjes dicht gehecht en is Wessel naar de uitslaapkamer. Ik zucht even uit en trek dan mijn handschoenen uit en mijn mondkapje af. 'Goed, het was me weer een genoegen Lauren...' hij kijkt even naar Lauren die knikt. 'Dokter het Lam' zegt hij, waarna hij mij aankijkt. Hij geeft een kleine knipoog, en loopt zonder me nog een hand te geven de kamer uit. Ademloos blijf ik naar de deur kijken. 'Bent u blij dat hij terug is?' Hoor ik Lauren vragen. Ik kijk haar aan en denk even na over wat ze zei. 'Ja...' zeg ik dan. Waar ben ik ook eigenlijk mee bezig. Ik wil het weten, waarom hij terug is, maar vooral waarom hij met me doet wat hij doet. 'Het spijt me Lauren, ik- ik moet even-' zeg ik en ik een de deur uit. Achter hem aan.