KARANLIK 2 (+18)

2. SINAV

(Çağrı'nın anlatımıyla)

Not baskısı görenlere...

Evden çıkarak, beni bekleyen şoförümüzün yanına doğru yürüyüp arabaya bindim.
Babamın hâlâ beni şoförle okula bıraktırması bana saçma geliyordu.

Okula doğru giderken, size kendimden bahsedeyim.

Ben Çağrı Korkmaz, 19 yaşındayım. Liseye geçmeden babamın isteğiyle bir yıl hazırlık okuduğum için liseye bir yıl geri başladım. Ama benim için verimli oldu, ingilizcemi çok güzel gelistirdim.

Babamla yaşıyorum, annem... Babamın söylediğine göre bizi ben dört yaşındayken bırakıp gitmiş.

Neden gideceğini defalarca düşündüm, neden bir insan eşini ve çocuğunu bırakırdı? Babam mı bir şey yapmıştı? Ben istemeden onu canından mı bezdirmiştim? Evlilik ve çocuk mu ağır gelmişti?

Belki bunların hepsiydi, belki bunların biri, belki de hiç biri. Ama asla cevap bulamayacaktım, çünkü babam da annemin neden gittiğini bilmiyordu. Annemle ilgili hatırladığım tek bir şey yok. Çok zorladım kendimi belki bir tane de olsa şey hatırlayabilirim diye ama hayır.

Annemle ilgili elimde koca bir hiç vardı.

Bir çocuğun anne sevgisi görmesi nasıl bir şey her zaman merak ederek büyüdüm.
Parkta anneleriyle gezen çocukları hep kıskançlıkla izledim.
Neden? Deyip durdum. Neden benim annem benim yanımda olmadı? Neden ben tek büyümek zorunda kaldım?

Herkes anne sevgisini anlatırken, anneler çocuklarını canını verecek kadar çok sever derler. Ama ben böyle bir anneye denk gelmedim.

Yaklaşık yedi yaşıma kadar bakıcılar ve dadılar ile büyüdüm, onları hatırlıyorum ve bu yüzden kendime kızgınım.

Annemle ilgili olan bir kaç anımızı hatırlamazken dadılarla olanları hatırlıyordum. Ne biçim biriyim ben.

Evimizde bir oda var... Babam her zaman kapısını kilitli tutar, bende orada ne olduğunu merak ederdim. Bir gün babam işe gidince kapının anahtarını bir şekilde bulup odaya girmiştim.