Kitaba başlayacaklar için;
Kitabın içerisinde, travma, çocuk şiddeti, tecavüz, cinayet sahneleri, depresyon, zorbalık, sahneleri. VS olacaktır.
Rahatsız olacaksaniz ve etkilenecekseniz okumamanızı rica ediyorum❤️
Aydınlık grubun normal, dertsiz haya...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Gökhan'ın anlatımıyla)
Ağır hastalıkla savaşmış olanlara...
Yetimhaneden çıkarak otobüs durağına doğru yürümeye başladım. Okulla Yetimhane arasında otobüsle bile 30 dakika vardı ve can sıkıcı bir durumdu.
Durağa gelerek yaklaşık üç dakika sonra gelecek otobüsü beklemeye başladım.
Ben Gökhan Özberk. 20 yaşındayım, ailemle uzun süredir konuşmuyorum. Benimle konuşma girişimine bir kaç kere girişmişlerdi ama o duyduklarımdan sonra bırakın onlarla konuşmak yüzlerini bile görmek istemiyordum.
Evet, 20 yaşındayım... Yaşıtlarım üniversite 2. sınıftayken benim hâlâ lisede sürünüyor olmam maalesef ki hiç hoşuma gitmiyor. Eğitimime iki yıl ara vermek zorunda kalmamın maalesef ki kabus gibi bir sebebi vardı. Daha doğrusu kabus gibi geçen o iki yıl.
13 yaşındaydım, lösemi hastalığı teşhisi konulduğunda.
-7 yıl önce-
İki ablam var, evin tek erkek çocuğu ve en küçüğü benim. Ailem hepimize çok güzel şekilde davranıyordu. Gayet güzel ebeveynlerdi. Maddi durumumuz kötü değildi, hatta normalin üzerindeydi diyebilirim.
Bir gün akşam yemeği yiyorduk. Annemin sesiyle ona döndüm, "Oğlum, burnun kanıyor. Bir yere mi vurdun?"
Masada ki herkes bana bakarken, parmaklarımla burnuma dokunup, baktım. Gerçekten de kanıyordu, garip olansa bir yere vurduğumu hatırlamıyordum. "Hayır..." dedim anlamaz veremez şekilde, ama o zamanlar kan kanseri olmam aklımın ucundan bile geçmediği için umursamadım.
Yine o günlerdi, dersler de istemsizce uyuyakalıyor, sürekli yorgun dolaşıyordum. Eve gittiğimde yine saatlerce uyuyup dinleniyordum ama bir türlü yeterli gelmiyordu. Sürekli halsizdim. Ailemin de dikkatinden kaçmamıştı ama o zamanlar ne onlar ne de ben, kanser ihtimalini düşünmüştük.
