Merhabalar Nasılsınız diye sormaya çekindiğim bir dönemden geçiyoruz ki nasıl hissettiğinizi anlayabiliyorum. Buraya birkaç şey yazıcam dilerseniz okumadan geçebilirsiniz. Ardından bölüme başlayacağım. Gündemden biraz olsun uzaklaştırıp yaralarınızın nefes almasını sağlamak amacım.
Ülkece çok büyük bir felaket atlattık. Atlattık kelimesi oraya pek uymadı çünkü ben hala atlatabildiğimizi düşünmüyorum, evet rutinlerimize geri döndük. Hayatın gerektirdiklerine geri döndük sadece. İleride bizi daha nelerin beklediğini bilemiyoruz. Doğumuz bir batımız bir, bu ülkenin dört tarafı için canımız yanar çünkü bizler biriz. Marmarada da büyük bir deprem bekleniyor yıllardır. Kaçamıyoruz bizim ülkemiz zaten genç oluşumlu bir ülke ve deprem bölgesi.
Bunun için yapılacak şeyler belli. Fakat kimse işini yapmadığı için ve işini yanlış yapanlar çalanlar çırpanlar imar aflarıyla affedildiği için ölüyoruz canımızdan oluyoruz. Bu değişmeyecek. Bizim halkımız kendi cellatlarını kendileri seçtikleri sürece bu değişmez. Kâbusu yaşıyoruz. Birkaç arkadaşıma ve buradaki okuyucularıma ulaşamamak çok berbat bir durumdu. Kâbuslardan bile daha beterdi. Acaba yaşıyorlar mı acaba nefes alıyorlar mı derken vücudumdaki bütün hislerin parçalandığını hissettim.Kim bilir bu afette ailesini yakınlarını kaybedenlerin yüreği nasıl parçalanmıştır. Sevdiklerime ulaştığımda benim için sanki dünya yeniden doğdu. Bu afet, toprağın altına bile girmeden çok fazla şey öğretti bana. Dünyadaki her şeyin boş olduğunu, en önemli şeyin sevgi olduğunu öğretti. Kurtulan arkadaşlarım bana yeniden doğmuş gibi geldiler ve çok şükrettim. Onlara daha sıkı sarıldım. Halen başımı sokacak bir evim olduğu için günlerdir şükrediyorum. O kadar büyük bir nimet ki evde ailemizle geçirdiğimiz dakikalar. Kahvemizi çayımızı alıp kitabımızı okumak. Aslında çok büyük hayaller kurarken, elde etmek istediklerimizin büyük hedeflerimizin peşinde giderken bize ait olan en basit şeyleri kaybetmek aslında hayatın ne kadar kısa ve bir o kadar da acımasız olduğunu bizlere anlatıyor.
Sevdiklerinize daha sıkı sarılın ölüm var. Eskiden küslükler 3 gün olsun bitsin derdim ama şimdi düşünüyorum da 3 gün çok. Bir gece büyük bir sarsıntıyla uyandığınızda küs olduğunuz kişinin nefes almadığını öğrenmek çok acı olsa gerek.
⚜️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kirpiklerinden parmak uçlarına kadar sevdim.Kirpiklerinde gözyaşı, parmak uçlarında kan vardı.Dokunduğu her şey ellerini kanatırken ben uzakta bir süre çaresizce izlerken, acılarından sevinçlerine kadar sevdim.Sevinçleri yok denecek kadar azdı. Ona kendi sevinçlerimden verdim. Ona kendimi verdim. Aslında bilmiyordum. Ben zaten ondaymışım. Ben onunmuşum.
Galaksinin tüm yıldızları gözlerindeydi. Bulutlar sıcak teninde, şehrin ışıkları dudaklarında parıldıyordu. Bir gün kulaklığımı takmış gecenin sessizliğinde ıssız bir caddede yürürken en sevdiğim şarkıyı mırıldanıyordum, yorulup kaldırım taşlarına uzandım. Gökyüzüne baktığımda onu gördüm. Tesadüf değildi o, oradaydı.
