MODEL | +18 ( Yarı Mesajlaşma)

47

Yorum ve beğeni atmayı unutmayınn

///

Bazı zamanlarda hayatımıza aldığımız insanların bizde bırakacağı yıkımları asla düşünmez, o kişiye bir bebeğin annesinin karnında yaşamak için bağlı olduğu kordon gibi bağlanırdık.

Gerek var mıydı? Hiç sanmıyordum.

Kartal, benim koca bebeğimdi,

Kordonu kalbimde bağlı olan güzel bebeğim,

Bütün hayatımı bağladığım, bağımlısı olduğum tek can,

Bütün gereksiz gördüğüm duyguları, fizikleri haraketleri, cümleleri hatta ve hatta en ufak bir kelimeyi bile gerekli kılan insan.

Onsuz hayatım olamazdı.

Onsuz ve bebeklerimsiz.

Beni kızdırdığında ve kırdığında ona öyle sözler ediyordum ki: belki de beni kaybetmekten korkar ve bir daha yapmaz ümidiyle onu kırıyordum. Beni kaybetmekten çok korkuyordu.

Akıllanıyor muydu? Hayır.

Göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Saat akşam üzeri beşe gelmek üzereydi. Yağmur da bana gelmişti. Başımızda ki beladan bahsetmiştim sonrasında Yağmur, İtalya zamanında ki tavırlarının nedenini anlatmaya başlamıştı.

Yağmura kızsamda içim acıyordu. Onun için çok zor bir durumdu, biliyordum.

Ben koltukta, Leyla karşımdaki berjelde ve Yağmur yerde oturuyordu. Leylanın dünden beri alev topu gibi dolaşıyordu.Oğuz bütün dengesi altüst etmişti.

Sessizliği bozup düşüncelerimden uzaklaşmamı sağlayan Leylaya döndüm.

"İlaçlarını içmiyor musun sen?" Sorusuyla bakışlarımı Yağmura çevirdim. Yerde poposunun üzerinde oturuyordu. Dizlerini de kendisine doğru çekip kollarını sarmıştı. Sorusuyla beraber dinen ağlaması tekrar devreye girdi ve ağlayarak halıya uzandı. Burnumun ucu sızladı. Berbat görünüyordu.

"Ne diye siktiğimin ilaçlarını bıraktın? Daha yeni düzelmişken gerek var mıydı Yağmur?" Leyla oldukça sinirliydi.

"Çok aşığım, içimden söküp atamıyorum! Neden anlamıyorsun?" Yağmur yattı yerden kafasını kaldırıp Leylaya ağlaya ağlaya bağırdı.

"Öldü lan öldü!" Bu sefer Leyla bağırdığında Yağmur sözünü kesti.

"Kes sesini! Bu kadar rahat söyleme bir daha aptal!"

"Bizim için kolay mı sanıyorsun? Senin sevgilin benim kuzenim geri zekalı!" Leyla da ağlıyordu.

Yağmur dizlerinin üzerine oturdu, ellerini yere yaslayıp başını eğdi. Hıçkırarak ağlıyordu. Yanına gidip bende çöktüm. Sıkıca sarıldım bedenine.

"Özür dilerim." Diye fısıldadı.

"Sen kendinden özür dile," diye atladı Leyla.

"Seni böyle görüyor. Seni kötü halinle oradan izliyor. Sen önce kendinden sonra ondan özür dile!"

"Leyla!" Uyarmak için adını söyledim.