Bir fotoğraf gönderdin.
Bir fotoğraf gönderdin.
Ahu: Merhaba Mert Bey bu fotoğrafları atmışsınız menajerime ama bacaklarımın herhangi bir shopa ihtiyaç duyduğunu düşünmüyorum.
0537... : Bence de yok.
0537...: Mükemmel görünüyor.
Ahu: Neden yaptığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Model/55 Final
17.08.23 / Doğumdan yirmi bir gün sonra...
Saat 23:00
Bütün günümün yorgunluğunu alacak olan görüntüye baktım. Koltukta uyuyan sevgili kocam ve onun göğüsünde uyuyan canım çocuklarım...
Tan ve Tuna dış görünüş olarak benden bir şey bile almamayı tercih ederek beni: Kocanı doğurmuşsun, adlı grubun listesinde ilk sıralara taşımışlardı.
Evde iki adet Kartal Gece daha mevcuttu. Kocamı klonlanmış bulunuyordum.
Kartal bu duruma inanılmaz mutlu oluyordu. Ara sıra çocukları odasında kontrol ederken ağlıyordu beyefendi. Eserleriyle gurur duyuyordu.
Geçmişi anımsadım bir an. Annemlere hamile olduğumu söyleyeceğimiz zaman Kartal'ın yüzünü incelerken çocuklarımızın ona benzemesini dilemiştim. Sahi bir o gün istememiştim bunu. Her tekme attıklarında Kartala bakıp duruyordum. Eğer o yoksa ve başkası varsa gözlerimi kapatıyordum.
Bütün batıl inançlara inanan o kız...
Bir saat sonra Kartal Beyin doğum günüydü. Yarım saate kadar da arka bahçeye götürecektim onu. Bizimkiler muhtemelen orayı hazırlamakla meşguldü. Çocuklarımız küçük olduğu için onları bırakıp dışarıya çıkamazdık. Başkasına da bırakamıyordum. Kimseye güvenmemekten değil ama kendimi kötü hissediyordum. Lohusalıktan olsa gerek çocukları Kartaldan başkasının kucağında uzun süre gördüğümde çocuklar beni unutacakmış gibi hissediyorum.
Koltuktaki ince battaniyeyi üzerlerine bıraktım yavaşça. Üç oğlumun başına minicik buse kondurdum.
"Bebeğim." Kartal uykulu sesiyle mırıldandı.
"Uyumaya devam et. Biraz işim var odada. Uyandıracağım ben seni." Dedim, sessizce. Şu an çocukların uyanmasını hiç istemiyorum açıkçası.
Kartal yarım açık gözlerini kapattı hemen. Benim kadar oda yoruluyordu. Her ne kadar izinli olsada sürekli aranıyor, eve evraklar yollanıyordu. Birde bana her konuda yardım ettiği için yoruluyordu.
Zaten en büyük işi çocuklar uyurken iki de bir işlerini bırakıp odaya çıkıp bakıyordu. Gözleriyle görmek zorundaydı. Yoksa asla elindeki işe odaklanamıyordu.
