Η Άννα ανέβηκε στο δωμάτιο και άνοιξε τη ντουλάπα της να βάλει και υπόλοιπα ρούχα στη βαλίτσα.Ξαφνικα το βλέμμα της κόλλησε σε ένα άσπρο φόρεμα.Χωρις να το σκεφτεί το πήρε και το φόρεσε.Η Άννα κοιταχτηκε στον καθρέφτη.Δεν είχε ξαναφόρεσει ολόλευκο,την έκανε τόσο όμορφη.Ενα απλό άσπρο φόρεμα της τις δημιουργούσε σκέψεις που έμοιαζαν κουτες,όμως μετά το όνειρο την έκαναν να χαμογελάσει
"Θεέ μου"
Η Άννα γύρισε και είδε τον Πέτρο ο οποίος την κοιτούσε σα μαγεμένος. Ένιωσε την καρδιά του να χάνει ένα χτύπο, βλέποντας την ντυμένη στο απλό κατάλευκο φόρεμα
"Δε σε έχω ξαναδεί με άσπρα,ούτε αυτό το φόρεμα"
"Το πήραμε με τη Θάλεια και το χα ξεχάσει "
"Σκέφτεσαι το όνειρο?"
Ρώτησε παιχνιδιάρικα
Η Άννα χαμήλωσε το βλέμμα της ξέροντας ότι αυτός ήταν ο λόγος που το φόρεσε.Ο Πέτρος χαμόγελασε
"Σκέφτεσαι να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα?"
Η Άννα τον κοίταξε στα μάτια
"Όχι ακόμα,τώρα αρχίζουμε τη ζωή μας"
Είπε και γύρισε το βλέμμα της στον καθρέφτη, προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα του
"Πάντως δε θα χα θέμα και έτσι με ένα φόρεμα "
Είπε ο Πέτρος,με φωνή σοβαρή σα να το εννοούσε
"Κύριε Πέτρο Καστρινε,έτσι μου κάνετε πρόταση?"
Είπε η Αννα, προσπαθώντας να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί
"Αρχικά μη με λες κύριο,μου θυμίζει όταν μου μιλούσες στον πληθυντικό, δεύτερον τι θα έλεγες?"
Ρώτησε ο Πέτρος.Μαρτυς του ο Θεός ακόμα και έτσι,στην τρέλα πριν φύγουν να παντρεύονταν
"Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας,έκανες τόσους μήνες για βλέμμα μου,έχεις δρόμο για τα στέφανα "
Είπε η Άννα πειράζοντας τον
"Τι θα λεγες?"
Επανέλαβε ο Πέτρος σοβαρά,η φωνή του γλυκιά σαν μέλι, προσκαλούσε τη δική της να του απαντήσει
Η Άννα τον κοίταξε,το βλέμμα του έκαιγε το δικό της.Το εννουσε.Τα χείλη της άνοιξαν και σχημάτισαν ένα απαλό χαμόγελο στη άκρη.
"Θα ήταν τρέλα"
"Η πιο όμορφη της ζωής μας"
Είπε ο Πέτρος περιμένοντας την απάντηση της
