Ο Πέτρος δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.Πως θα μπορούσε? Η γυναίκα της ζωής του που πάλεψαν με τους πάντες για να είναι μαζί, που πριν λίγες ώρες είχε δεχθεί να γίνουν ένα και υπό το βλέμμα του Θεού,που γελούσε στην αγκαλιά του ήταν στο χειρουργείο,με μια σφαίρα στην πλάτη.Τη σφαίρα που προοριζόταν για αυτόν.Τρελαινοταν βλέποντας το αίμα της στα χέρια του και τη μπλούζα του.Εκεινες οι στιγμές ζωντάνευαν ξανά και ξανά καθώς η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά
**Ντριν**
Ήταν ο Λευτέρης
"Έλα ρε Πέτρο,που είστε? Φύγατε κιόλας?"
"Στο νοσοκομείο είμαστε, ελα από δω"
Ο Πέτρος δεν μπορούσε να πει λέξη,ούτε καν στον πατέρα της Άννας.Εχανε το μυαλό του,η αναμονή ήταν βασανιστική. Κόκκινο, κόκκινο φόρεμα, άσπρο νυφικό.Το άσπρο φόρεμα της,σα νυφικό πότισε το αίμα της και έγινε κόκκινο.
Το δύναμη έχουν οι νεκροί?Μέσα από τα όνειρα έδειχναν το μέλλον,που όμως οι θνητοί δεν γνωριζαν.
Μαμα,μάμα μου μη μου την πάρεις κοντά σου.Αν ήταν να γλίτωσα για να τη χάσω, αλήθεια,σου ορκίζομαι θα έρθω και γω μαζί της
Είχε απελπιστει,ούτε ένας γιατρός δε βγήκε να τον καθησυχάσει.Ο Πέτρος τότε έκλεισε τα μάτια του και έκανε κάτι που δε συνήθιζε,κάτι που μόνο γι αυτή είχε κάνει,μια προσευχή
"Θεέ μου,η αλήθεια είναι δεν προσεύχομαι,μόνο όταν μου το ζητούσε η Άννα.Θεε μου,κάνω το σταυρό μου εγώ,που αν με βλέπεις ξέρεις ότι δεν το κάνω.Μπορει να ακουστεί εγωιστικό να σε καλώ τέτοιες ώρες αλλά αν όχι για μένα για εκείνη,να ζήσει εκείνη.Αι Γιώργη μου,σαν κλέφτης μπήκα στο μοναστήρι σου κι έκλαψα ένα ρόδο από τον κήπο σου,ενα μαύρο ρόδο.Αυτο το μαύρο ρόδο που άνθισε και ντύθηκε χρώματα ζωντανά,που θέλησα να δω ντυμένο στα άσπρα,μην το άφησεις να φύγει.Σε παρακαλώ,εδώ γονιπετης,μη μου την πάρετε, πάρτε εμένα, εμένα που έκλεψα αυτές την ευτυχία,σε πληρώσω.Να ζήσει, να ζήσει"
Ο Πέτρος προσευχόταν όσο δεν είχε ποτέ.
"Πέτρο"
Ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Λευτέρη
"Που είναι η κόρη μου?Που είναι η Άννα μου?"
Ρώτησε τρελαμενος
"Τι είναι αυτό στα χέρια σου? Τρελάθηκα όταν έμαθα ότι είστε στο νοσοκομείο.Πετρο,θα μου στρίψει"
