No Escape Series #2: No Resolve

Chapter 31: The Hostage-Taking

THE HOSTAGE-TAKING

Rhian slowly opened her eyes when she heard voices shouting, and she also heard someone calling her name. When she finally opened her eyes, she looked for where those screams were coming from.
 
She noticed that her hand was tied to the back of her seat, just like before when her uncle also held her captive when she was reported missing, and now that she was here again, she knew that she would face Director Alvarez again.

“Rhian! Nandito kami!” She frowned and turned her gaze to the other direction, where her friends were just kneeling; one by one, they had a gun pointed at them and armed men standing behind them.

Ikinuyom ni Rhian ang kaniyang kamao. Sinusubukan niyang makawala sa pagkakatalong iyon, pero hindi niya magawa. “Walang kikilos! Papatayin namin kayong lahat!” sigaw naman ng mga armadong lalaking iyon na mahigpit ang pagbabantay sa mga kaibigan ni Rhian.

The door opened, so everyone was silent and not making a noise. As expected, Director Alvarez arrived, but to their surprise, Vahn was with him. “Detective Vahn?” They were shocked to see Vahn following just behind Director Alvarez.

“Sir Vahn, iligtas mo kami. Nakikiusap kami sa iyo!” pagmamakaawa ng ilang magkakaibigan, pero nakatingin lamang sa kanila si Vahn, at kahit gustong-gusto niyang pakawalan na agad ang mga ito, maaaring masaktan pa sila ng mas lalo.

Director Alvarez looked at Vahn behind him, noticing that Rhianʼs friends were watching. “Do you feel sorry for them?” Vahn immediately noticed that Director Alvarez was looking at him. “Hmp. Kung gusto mo talaga na maligtas sila, kailangan mong sundin ang ipinagagawa ko sa iyo.”

Naglakad na palayo sa kaniya si Director Alvarez, naiwan sa harapan ng magkakaibigan. Tuluyan nang nakalapit si Director Alvarez kay Rhian. “Nandito ka na naman ulit, aking pamangkin,” sabi nito na nasa harapan ngayon ng dalaga.

Vahn turned his gaze from the direction of Director Alvarez to where Rhian was sitting with her hands tied behind the chair. “Bakit mo pa ito pinatatagal?” sabi ni Rhian. “If you want to kill me, why donʼt you just do it? Huwag mo lang gagalawin ang mga kaibigan ko. Pakawalan mo na sila at ako ang itira mo rito!”

Napangisi naman si Director Alvarez. “Alam mo, matutupad naman talaga ang hiling mo, eh. But I want them—your friends—to see how you gradually lose your breath, how you die, and how they lose a friend who will sacrifice for them and their safety,” sabi nito.

“Hayup ka!” Napalingon naman agad si Vahn sa magkakaibigan nang marinig niyang nagsalita si Lance. “Bakit mo ba ito ginagawa kay Rhian?! Ano bang nagawa niyang kasalanan sa iyo, huh?!”

“Lance!” Natigilan naman si Lance nang tinawag siya ni Vahn, at nang magtama ang kanilang paningin, umiling-iling so Vahn hudyat na huwag na lang magsalita ng kung ano.

“Tama ka, wala nga, pero ito ang kaniyang magiging kabayaran matapos mawala ng tuluyan sa akin ang pinakamamahal kong kapatid na si Desi,” tugon ni Director Alvarez. “Gusto kong siya ang maging responsibility sa atraso sa akin ng Gorbachev, sa kaniyang ama. Matagal ko nang inilatag ang plano sa pagpatay ko sa ama mo, Rhian. Nakita mo naman kung paano namatay si Desi, kasabay na rin ng kaniyang paglisan dito sa Pilipinas.”

Mas lalong nanggagalaiti na sa galit si Rhian habang pinakikinggan ang mga sinasabi ng kaniyang tiyuhin. “Pero kahit naman na wala siya rito ngayon, hindi pa rin naman niya natakasan ang mga atraso niya sa akin, kasi narito ka; ikaw ang tutubos sa lahat ng iyon, Rhian.”

“Nababaliw ka na ba?!” Natigilan naman ang lahat nang magsalita si Vahn, dahilan kung bakit napaangat ng tingin si Director Alvarez sa kaniya. “Alam mo na anak rin siya ng kapatid mo, hindi ba? Humihingi ka ng hustisya dahil sa pagkamatay ng kapatid mo, na siyang ina ni Rhian, but someone elseʼs life and your own niece will pay for the justice and death you want?!”