Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...
Dünkü bölüme yaptığınız yorumlar ve yazdığınız mesajlar için çooooook teşekkür ederim, iyi ki varsınız.
Yeni bölüme geçmeden önce yukarıdaki bölüm müziğini açmayı unutmayın, iyi okumalar dilerim. :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm : Krallığın Kaderi.
Verdiğimiz kısa molanın sonunda tekrar yola çıktık. Karnımın doyması beni öyle çok mayıştırmıştı ki kendimi atın üzerinde ve Hazar'ın kollarında bulduğumda gözlerimi açmakta zorlanır bir haldeydim. Rüzgar şiddetini giderek arttırıyordu ve havanın karanlığına rağmen yağmur yağmasını beklememek aptallık olurdu. Hissettiğim üşüme hissi ile üzerimdeki siyah pelerinin içine iyice gömüldüm. Tüylerim diken dikendi ve her geçen dakika hızını arttıran rüzgar içimi titretiyordu.
"Üşüyor musunuz?" Hazar'ın sesi kulaklarımda yükseldiğinde tir tir titriyordum.
"Biraz." diye mırıldandım, artık yalnızca ellerim, ayaklarım değil, sesim bile titriyordu.
"İsterseniz tekrar duralım Majesteleri," Hazar'ın sesi endişeliydi, "Bu geceyi burada bir yerde geçirip hava yumuşayınca devam edelim."
Ben ona emanet edilmiştim, başıma bir şey gelmesinden, en basit ihtimalle hasta olmamdan bile korkuyordu. Ona sorsanız üşümem bile onun suçuydu.
"Ama böyle yol alamayız." dedim kendime kızarak, "Biraz daha idare edebilirim."
Kendime kızıyordum çünkü diğerleri üşümezken üşüyor olmam bana güçsüz hissettiriyordu. Görevleri beni götürmeleri gereken yere götürmekti ve zayıflığım yüzünden onları yavaşlatmak istemiyordum. Ben tir tir titremeye devam ederken Hazar'ın atını yavaşlattığını fark ettim. Diğerleri yanımızdan geçip giderken Atlas arkasına dönüp soran gözlerle bize baktı.
"Devam edin," dedi Hazar, "Kısa bir işimiz var. Size yetişirim."
"Geçersin bile!" Atlas alaycı cevabını vererek ağabeyini övdükten sonra bizi geride bırakarak yoluna devam etti. Hazar ise oldukça yavaşlamıştı.
