Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...
Bölüme geçmeden önce bölüm müziğimizi açmayı, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. İyi okumalar dilerim.^^
Bölüm müziği : Ludovico Einaudi - Le Onde
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm : Yaralı Kuzgunlar.
İçimde hissettiklerim nasıl anlatılır bilmiyorum. Yaşamayı çok seviyorum ama yaşamayı sevmemi sağlayan hiçbir şeye ulaşamıyorum artık. Elma bahçelerimde gezinemiyor, aşina olduğum aynalara bakamıyor, gözlerimi çevirdiğim hiçbir köşede hayata dair hatıralarımı göremiyorum.
Toprak yine toprak, gök yine gök, hava yine hava ama hiçbiri tanıdık gelmiyor bana ve ben bu yabancılık duygusunun içinde boğuluyorum. Nasıl söylenir, nasıl ifade edilir emin değilim. Denizi çok seviyorum ama suya alışamıyorum işte...
Lena'nın odaya gelişi bana ne ifade ediyordu ve ne ifade etmeliydi emin değildim. Elleriyle dokunduğu yatak örtüleri, ahlaksız imaları ve beni kışkırtmak için söylediği her şey biraz olsun başarılı olmuştu. Öfke dolu gözlerim bir süre Hazar'ın yatağının üzerinde takılı kaldıktan sonra başımı halsizce masaya koydum.
"Yalan söylüyor..." diye fısıldadım kendi kendime.
O an hiç beklemediğim bir şey oldu. Sol gözümden akan bir damla yaş yanağımdan kayıp gitti ve masamın üzerine düşüverdi. Ah, hadi ama... Ağlıyor muydum? Allah kahretsin. Kadın beni ağlatmayı birkaç saniye içinde başarmıştı.
Mantığıma ve düşüncelerime her şeyi anlatıyordum, onları her şeye ikna edebiliyordum ama birini bazı şeylere ikna edemiyordum işte. Lanet olası kalbim... Kalbimi duygulardan arınmaya ikna edemiyordum.
Her şey üst üste geliyordu. Evimden ve ailemden çok uzakta olmam yetmezmiş gibi hala bir ailem var mı bunu bile bilmiyordum. Neredeydi ailem? Kardeşlerim, kuzenlerim, dostlarım? Pencereleri açıp, birine çıkıp "BEN KAYIBIM!" diye bağırmak istiyordum,"BEN KAYIBIM SİZİ APTALLAR! KAYBOLDUM BEN!"
