ဝမ်ယွမ်စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်သူပြောခဲ့တာတွေများလွန်သွားတာလားပြီးတော့စေတနာနဲ့အလကားသူ့အချိန်တွေလာပေးနေတဲ့သူ
"စိတ်ညစ်ပါတယ်"
"သား ဘာဖြစ်လာတာလဲ မျက်နှာလဲမကောင်းပါလား"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမားရယ် သားသွားနားတော့မယ်"
"ကျွင့်ခိုင်လေးရော"
"သူ သူ မလာဘူးထင်တယ်"
အခန်းထဲရောက်သော်အိပ်ယာပေါ်ဘုန်းကနဲလဲချလိုက်သည်
"ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းကိုမသိပါဘူး"ပါးပြင်ပေါ်သို့မျက်ရည်များစီးကျလာသည်
"ဒါနဲ့ငါကဘာလို့ငိုနေတာလဲ အဲ့ကောင်အတွက်နဲ့ငိုစရာအကြောင်းမရှိဘူး ဟင့် ဟင့်😭"
(သူပဲငိုနေတာ🙄)
ငိုရင်းနှင့်မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားတော့သည်
"yi ge yi ge meng fei chu le tian chuang🎼🎼"
ဖုန်းringtoneလေးမြည်လာဖြင့်အိပ်ချင်မှုးတူးနှင့်ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်သည်
"hello ဘယ်သူလဲ"
"ကိုယ်ပါ"
ချက်ချင်းထထိုင်လိုက်သည် ကိုယ်ပါလို့ပြောလိုက်ကတည်းက
ဝမ်ကျွင့်ခိုင်သာ....
"ဘာပြောမလို့လဲမြန်မြန်ပြော"
"ယွမ် စာတွေလုပ်လိုက်အုံးနော် ကိုယ် ယွမ့်အိမ်ရှေ့မှာ ချထားခဲ့ပေးမယ်"
"ဟမ် အခုဘယ်မှာလဲ ဘယ်မှာလဲလို့"
"ယွမ့် အခန်းပြတင်းပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်"
ကြည့်လိုက်သော် ဝမ်ကျွင့်ခိုင်ကစာရွက်များကိုင်ကာ လက်ပြလိုက်သည်
"အင်းထားခဲ့ယွမ်လုပ်လိုက်မယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ယွမ် မင်းကိုယ့်ကိုမလာစေချင်ရင်လဲ ကိုယ်မလာပါဘူး မင်းစိတ်ပြေတဲ့အချိန်မှကိုယ်လာခဲ့မယ် စာတော့နေ့တိုင်းလာပို့မယ်နော်ယွမ် ကိုယ်သွားတော့မယ်"
"အင်း"ဖုန်းချလိုက်ကာ
"အားးးးးး မားရေစိတ်ညစ်ပါတယ် သားဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
YOU ARE READING
believe&love
Fanfictionအရင်ကဖျက်ထားတဲ့ဟာလေးအခုပြန်တင်ပါပြီ❣️ warning:karroy shipကိုသဘောကျတဲ့သူမှဖတ်ကျပါရှင့်💙💚 systemပုံစံလေးမရေးဖူးလို့tryကြည့်ထားပါတယ်🤭
