28 kasım 2020 cumartesine ithafen 18 nisan salı 2023 den yazıyorum.
Bazı şeyler asla değişmiyormuş. Yaşanılan aynı heyecanlar, daha cesurca kararlar ve davranışlar, gösterip elletmeyen mutluluk (yada kursağımızda kalan) ve yine aynı hayal kırıklığı.
Ama malesef bir doğru diğer yanlışları silmeye yetmiyor. Zaman geçiyor ama bazı şeyler hep aynı kalıyor.
O zamanlar 19uma yeni girmiştim şimdi ise 22 olma yolundayım.. Korkutucu, o kadar zaman geçmiş olmasına rağmen hala aynı şeyler için savaşmaya çalışıyor olmam korkutucu ve üzücü.
Belki de sorun bende değildir. Onca zaman yaşanılan şeyleri düşünecek olursam sorunlu olan sahiden ben değilim. Siz diğerleri kıymet bilmiyorsunuz ve bu yüzden mutsuzluğun esiri olacaksınız. Ben ise sanırım hep aynı döngüde kalacağım.
Hayat ağzıma bir kaşık tatlı sürüp beni mutlu ediyor gibi yapacak, sonrasında.. sonrasında da hep ağzıma sıçıyor zaten.
Umarım tarih tekerrür etmez, artık etmesin, etmemeli..
Deliler gibi mutlu olabilmeyi tatmak istiyorum. Mutsuzluk içimden geçti zaten, içimide geçirdi, aldı götürdü..
Pişman öleceğiz, öleceğim, bunu zaten biliyorum. Ama mutlu olamadığım için pişman olmak, bundan pişmanlık duyarak ölmek istemiyorum. Bunun pişmanlığını yaşayabilecek olmak bile o kadar mutsuz ediyor ki..
İrem derici bir şarkısında "bazı aşklar yarım kalmalı" diyor.
Hep mi yarım kalmalı?
Ben zaten hep yarım kaldım..
Yarım ölmek istemiyorum..
Pişman ölmek istemiyorum.
