Öyle bir şey ki,
belkide acıların en büyüğünü içten içe yaşıyorsun ve kimse seni duymuyor.. kimse geceler boyu süren uykusuzluklarını görmüyor, ve aslında kimse senin ne hissettiğini anlamıyor ve bilmiyor..
Ağlayınca duyanın yok ve sen, duygularını saklamayı öğrendin bu zamanlarda.
Hiç olmadığın kadar büyüdün, artık duyguların yok ve kalbinin sesini duyamıyorsun çünkü sadece çığlık atıyor..
Artık mantığını bile kullanmıyorsun çünkü o da tükendi.
Peki ya kimin için?
