Artık hiç gücüm yok.
Farkettirmeden içimde yaşamaya devam eden son umudum da dayanamayıp intihar etmiş meğer.
Tahammülüm kalmamış hiç kimseye, hiçbir şeye, ama en çok da kendime.
Ellerimi parçalayarak inşa ettiğim o yolları birbir yok etmişim.
Ne içimde yeşerip büyüyecek tek bir filiz kalmış, ne de o filizi sulayacak tek damla su gözyaşımdan başka.
Duygularım kendini bir ipe geçirip asarken köşede bir yerde oturup sessiz sessiz izlemişim, sonra aynı iple umutlarım kendine kıymış, ve sonra hayallerim.. ve artık ipe geçme sırası bana gelmiş.
Ve ben o gün geldiğinde, o ipi başıma geçirdiğimde tam karşıma bir ayna koyup bunu yapacağım.
Gözlerimin önünde yok olan ruhumu izlediğim gibi, bedenimin yok oluşunuda gözümü kırpmadan izleyeceğim.
Hayaller kurup hayalleri uğruna yaşayan bir kız varmış, zamanla en büyük hayali ise yok olmak olmuş.
Bilinki, hayalleri uğruna yaşayan o kız artık yok..
