Goodbye To Happiness [Vincent Monet]

2 „Witaj ponownie, Auroro"

Ogólnie to zrobiłam playlistę więc można wpadać XD

Usłyszałam sygnał telefonu. Ellie do mnie dzwoni. Ta, oddzwoniła po 5 dniach. Odebrałam.

-Cześć Aurora!

Przeszedł przeze mnie dreszczyk, słysząc osobę która mówi po włosku.

-Cześć Elly. Zaczęłam mówić z niechęcią po włosku.

-I jak tam w Pensylwanii?

-Dobrze. Chyba. Ale trochę samotnie. Mam tylko jedną przyjaciółkę.

-Oh, przykro mi. Chciałabym polecieć z tobą, ale moi rodzice...

-Tak, tak wiem. Rozumiem.

Trochę sobie tak porozmawiałyśmy.

Perspektywa Vincenta

Aktualnie pracowałem w moim gabinecie. Przyszedł do mnie jeden z moich służących.

-Dzień dobry proszę pana, zapewne zna pan Aurorę Harris...

Skąś kojarzyłem to imię i nazwisko... Aurora... Harris... Chwila... Czy to nie była moja przyjaciółka z dzieciństwa?

-Halo?

-Tak. Znam. Coś się stało?

-Powróciła do Pensylwanii. Opłacałoby się zrobić z nią interes. Jest równie bogata jak pan.

Skinąłem głową.

-Później to załatwię. Teraz muszę zająć się ważną umową.

Chłopak skinął głową i wyszedł. Zająłem się papierami. Potem znowu usłyszałem drzwi. Zastałem tam Dylana. Westchnąłem.

-Dziecko drogie, słucham.

-No bo Tony i Shane...

-Mów, spieszę się.

-Uciekli ze szkoły.

-O Boże, wieczne problemy z wami. Jak skończę pracę porozmawiam z nimi.

-Czyli porozmawiasz z nimi gdy będziesz miał emeryturę?

-Dylan, nie mam czasu na żarty. Powiedziałem że potem z nimi porozmawiam.

Mój młodszy brat przewrócił oczami i wyszedł. Niby zająłem się pracą, ale z głowy nadal nie mogło mi wyjść imię „Aurora”. Zamknąłem na chwilę oczy, a przede mną pokazały się wspólne chwile spędzone z nią. Zrobiło mi się miło. Aż ukazał się przede mną moment, gdy musiała się ze mną pożegnać.

-Wiesz, to już chyba nasza ostatnia zabawa.

-Jak to?

-Jutro lecę do Włoch.