{Unicode}
.. ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်းရဲ့ အဓိပ္ပာယ်
မင်း မသိဘူး... မုဒယစကား၀ါ...
***
နံနက်ပိုင်း...
ဒီနေ့ စနေနေ့....
ကျောင်းပိတ်သည်မို့ အနည်းငယ် ကျွန်တော် စိတ်သက်သာရာ ရနေသည်။ ဘွားကတော့ ဒီနေ့ ဘာလို့မှန်းမသိ လာပြီး မနိူးသေးပါလေ။ ကျွန်တော်လည်း အိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိပ်နေမိတော့ မကြာမီပင် မမဆီမှ VC ခေါ်နေပြီ။ ကျွန်တော်လည်း အိပ်ရာမှ လူးလဲ ထကာ VCကို ကိုင်လိုက်မိသည်...။
"ဘယ်လိုလဲ? အခုထိ အိပ်ရာက မထ သေးဘူးလား အိပ်ပုတ်လေး...။ ၀က်ဖြစ်လာလိမ့်မယ် ထ တော့..."
မမပုံစံက တက်ကြွလန်းဆန်းနေပြီး အသံတစ်ချို့နှင့် ဆူညံနေတာမို့ ...
"မမ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?"
မမဘက်ကတော့ လေတိုးသံများလား? စကားပြောသံလား? မိုးသံလား ? သေချာမသိသည့် အရာများက Vcကိုတောင် အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေလျက်..။ မှန်ပြင်ပေါ် ပေါ် နေသည့် မမ ပုံစံကတော့ ကြည်လင်နေသည်...။
"မမ ဒီနေ့ ကျောင်းပိတ်လို့... ကလေး မိဘအိမ်တွေက ဖိတ်လို့ အလည်သွားနေတာ...။ ဒီမှာ ဘာတွေလဲ ကြည့်စမ်း..."
မမကတော့ ပန်းကန်တစ်လုံးကို ကိုင်လာပြီး ကျွန်တော့်မြင်အောင် ထိုးပြလာသည်...။
"ဆာပူသီး..."
"ဟုတ်တယ်... ကောင်းနေရောပဲ... အသားတွေနဲ့...။ ပြီးတော့ ဒီမှာ မမအတွက် ဆတ်သားခြောက်ဖုတ်တွေလည်း ပေးတယ်။ ပြီးတော့ မမလေ မောင်လေးဖို့ သစ်ခွပင်တွေရော တောင်းထားတယ်..."
အသွားတုန်းကတော့ သိပ်ပြီး တက်ကြွမှု မရှိသည့် မမက အခုတစ်ခါမှာတော့ အဲ့ဒီရွာမှာ တာ၀န်ကျတာ တစ်ပတ်လောက်ပင် ရှိသေးသည် ပျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။
"စကား၀ါ... အခုတစ်ခါ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ရင် မမလာခေါ်မယ်နော်...။ မမတို့ ခေါ်နူးသုမ်း... ဘုံတလာ ရေတံခွန်ကို ရောက်အောင် သွားမယ်နော်...။ ပြီးတော့ မမတို့လည်း ဒီက လူတွေနဲ့ အမဲလိုက်တတ်အောင် ကျင့်ရမယ်..."
"ဘာလဲ မမ... မမက ချင်းတောင်သူ လုပ်တော့မလို့လား? အဘွား စေ့စပ်ပေးတုန်းကကျ လက်မခံဘဲ..."
