Savior of The Moon

Kabanata 1

SHE slowly opened her eyes when she felt sun's rays hitting her skin. Napabalikwas siya ng bangon nang mapagtantong hindi pamilyar sa kaniya ang lugar ngunit agad siyang napangiwi sa biglaang pag sakit ng katawan niya.

She flinched when the door opened. Pumasok doon ang isang babaeng nasa mid 40s na may dalang tray. The lady's eyes widen when she saw her state.

Dali daling inilapag ng ginang ang tray sa wooden cabinet sa tabi ng kama bago siya chineck. She immediately avoid the lady's touch. Mukhang napansin 'yon ng ginang kaya umupo na lang ito sa gilid ng kama at sinuri siya gamit ang mga mata nito.

"Ayos na ba ang pakiramdam mo, Hija?" Nakaramdam ng kakaiba si Ynarra sa lambing ng boses ng ginang. Dahan dahan niyang tinango ang ulo habang nakayuko. She doesn't want to have an eye contact because she remember what her Aunt words.

"Nakakadiri 'yang mata mo! Kung makatingin eh kala mo kung sino!"

Napapikit siya sa alaalang iyon. Bigla siyang nanginig sa takot na nagpa-alerto sa ginang. She hugged herself, her nails digged deep into her soft skin. Kinalma niya ang sarili nang marinig ang boses ng Ginang na puno ng paga-alala.

"Here, drink first." She flinched when she felt the lady's hand on her back, stroking it softly to calm her down. Kinuha niya ang baso gamit and nanginginig na kamay. She tried to hold the glass of water gently and the lady guide her to drink.

Marahan ang pag haplos sa kaniya ng ginang, ingat na ingat na wag masagi ang kaniyang sugat. The lady put the glass down after she drinked. She also noticed the bandages covering the scars on her body.

Napatingin siya sa babaeng nasa tabi niya na kinukuha ang tray na may mangkok. Her stomach growls when the aroma of the food pass through her nose. The eyes of the lady was filled with pity when she saw Ynarra's twinkling eyes at the sight of the food.

The memory of her Aunt beating her because she asks for a food suddenly flash to her mind kaya kahit gaano natatakam ang dalaga ay tiniis niya dahil ayaw niyang saktan siya nito kapag nang hingi siya ng pag kain.

Nanlumo at napayuko ang dalaga sa isipang 'yon. Kahapon pa siya ng tanghali hindi kumakain kaya't nananakit na ang kaniyang tiyan sa gutom. Napansin iyon ng Ginang kaya't inilapag niya sa tabi ng dalaga ang table tray.

"Kumain ka, Hija. Para magkalaman ang tiyan mo." Pumuslit ang ngiti sa mga labi nito. Napatingin siya dito, hindi makapaniwalang tinignan niya ang babae. "Sige lang, wag kang mahiya." The lady assured her. Dahil na rin siguro sa gutom ay hindi na siya nakapag pigi

Nilingon niya muna ang Ginang, tila humingingi ng permisong lantakan ang pag kain. Nginitian siya nito't tinulungan pa siya nitong kumain dahil hindi niya maayos na maiangat ang kubyertos sa panghihina.

And once again she thanked God for keeping her safe in this lady's hands. Grachell, the lady, let her rest when she finished eating. Hindi niya mapigilang isipin ang kamag anak na iniwan niya. The thought of them looking for her frightened her.

She doesn't want them to find her. She don't want to experience that hell again.

HER eyes opened when she heard a creaking sound. Napakislot ang mata niya nang masilaw sa liwanag galing sa bombilya. The cold breeze of the night from the opened window embrace her even though she's covered with a blanket.

Ngayon napansin niya na puro puti ang pintura ng sahig, pader, at bubong maliban na lang sa mga kagamitang bahay katulad ng study table, cabinet, mini sofa, at iba pa. She noticed how clean the room is along with its fragrance.

"Your dinner." Her eyes followed the voice belong only to meet a couple of piercing eyes, like an eagle who has the sharpest eyes. His voice is so soothing like a gentle lullaby that it could calm her aching heart yet his eyes' sharpness filled her with dread.

The man, notices the fear in her eyes, immediately looked away.

HE couldn't refused his mother kaya nakatayo siya ngayon sa tapat ng pinto ng silid kung nasaan ang estrangherang dinala ng kaniyang Ina sa kanilang tahanan. Una ay hindi siya sangayon sapagkat hindi lahat ng tao ay mapagkakatiwalaan, nasa isip niyang baka may masamang balak ang dalaga.

But all those thoughts vanished when he saw how vulnerable the woman is. The fragile body of her that was covered in bruised and scars, the fear that showed in her eyes when their eyes met convinced him that she's not a threat to their peaceful live.

He bet she couldn't even lift a finger.

"He–" A continuous knocks from the door cut his words. Napabuntong hininga ang binata at inilapag sa study table ang pag kain upang buksan ang pinto.

"Ma." Untag nito nang bumungad sa kaniya ang mukha ng Ina. Ngumiti sa kaniya ang ginang at tinapik ang kaniyang balikat. "Ako na dito, 'nak. Kain ka na sa baba. Nakauwi na sila Papa mo."

"How about you? Di ka pa kakain, Ma?" His eyes furrowed but the way he spoke to his mother was so gentle. Umiling ang ginang.

"Mamaya na ako kakain. Sige na, mauna ka na't alam ko naman na pagod ka sa school." Napailing iling na lamang ang binata nang itulak siya ng Ina palabas ng silid. He shoot a one last glance to the poor lady who immediately looked away.