Savior of The Moon

Kabanata 8

DMITRI slowly opened his eyes. His vision was blurry at first but it becomes clearer clearer as he blink. He gently get up. Natigilan siya nang masilayan ang dalagang natutulog sa gilid ng kaniyang kama, she looks uncomfortable in her sitting position yet her sleeping face is so relaxing to look at. He feel like an electricity run through his system when he remembered that she took care of him last night.

Tumayo siya upang ilipat ang dalaga sa kaniyang higaan. Nakakaramdam pa siya nang panghihina ngunit nanumbalik na ang kaniyang lakas. Hindi na din siya nahihilo katulad kahapon at nabawasan na ang sakit ng kaniyang ulo.

He went to the bathroom to change. Pagka-tapos nitong maligo ay nag bihis ito ng isang itim na sando at jersey short. He then open the curtains. Agad nabalot ng liwanag ng araw ang kaniyang kwarto. Bahagya pa siyang napapikit nang masilaw sa liwanag.

"Hmm." He flinched when someone whimper. Mahina lang iyon ngunit dahil sa napaka-tahimik na paligid ay klaro niya itong nadinig.

"Damn." He mumbled. Mariin siyang napapikit nang maalalang nasa loob ng kwarto niya ang dalaga. He met her light brown eye when he turned to her.

"Sorry. Did I wake you up?"

YNARRA'S eyes open when she felt the sun's heat hitting her face. Dahan dahan siyang bumangon at nanlaki ang mata nang mapag-tantong na sa ibang kwarto siya. She bit her lips when she realized she fell asleep in Dmitri's room.

Napabaling ang ulo niya sa ibang direksyon nang makaramdam ng isang prensensya. "Sorry. Did I wake you up?" Tuluyan siyang napabangon nang mag tama ang kanilang tingin.

She shook her head. "H-hindi naman."
She look down to avoid his gaze. Dmitri just nodded and brush his hair using his palm. He also put his other hand on his waist.

"Thank you." Umangat ang tingin niya sa pasasalamat ng binata ngunit agad niyang ibinaba ang paningin nang mag-tagpo ang kanilang mga mata. "Thanks for last night."

"Wala 'yon," Ani ng dalaga, she look at Dmitri and smile a little. "Mas Malaki ang naitulong niyo sa 'kin, ako dapat ang mag pasalamat." Buong puso niyang tatanawin ang naitulong ng mga ito sa kaniya kasama na ang mainit na pag tanggap sa isang katulad niya.

She felt a little warm in her heart while looking at his eyes. Ngayon niya lang napagmasdan nang maigi ang mukha nito. His fair of black eye that fit his dark gaze, his pointed nose, the reddish lips that looks so kissable. Her cheeks heated up. She musn't think that way!

She averted her eyes when she noticed that she's staring at him for too long. Mas lalong nadagdagan ang hiya niya dahil pinapanood lang siya ng binata kaya mas lalong pinipisil ang kaniyang daliri. "Uhm," panimula niya.

"Alis na 'ko, uh, wag mo kalimutang uminom ng gamot para mawala na ng tuluyan ang sakit mo." She marched out the room even before Dmitri could speak. Ang binata naman ay napatulala sa pinto na nilabasan ng dalaga.
Ngayon niya lang ito marinig na mag salita ng ganoon kahaba, kadalasan kasi ay tahimik at limitado ang salita nito.

Sinandal niya ang likod sa pinto sa kaniyang kwarto nang masara niya ito. Sakop sakop niya ang dibdib dahil feeling niya'y lalabas na ang kaniyang puso sa nerbiyos.

NANG matapos maligo ay napag-desisyunan ng dalaga na bumaba muna. Ala-singko pa lang nang umaga, naisip niyang baka natutulog pa ang mga La Suante dahil hindi pa niya ito nakita, maliban na lang sa taong nasa kusina ngayon.

She watched Dmitri move so smoothly while cooking. Naka-suot ito ng apron na kulay asul. The sweet aroma of adobo run through her nostril, making her stomach roar. Napalingon sa kaniya ang binata dahil doon. Alanganing ngumiti sa kaniya ang dalaga.

Her cheeks turned red when he smirk before turning his head. Umupo na lang ang dalaga sa isang upuan sa countertop at pinanood na lang itong gumalaw. She watched him move swiftly yet smoothly. Katahimikan ang bumalog sa kanilang dalawa hanggang sa matapos ito sa pag luluto.

She uttered a, "thank you." When he give her a plate with rice.

Sinunod nito ang mangkok na may adobo. He also put his plate beside her while she started to eat. He sat down and out two glasses on the countertop. Gatas para sa dalaga, kape para sa binata. Sinabayan naman siyang kumain ng binata.

Silence enveloped them as they eat. Dahil sa panakaw-nakaw na tingin ng dalaga dito ay napansin niya ang dumi sa gilid ng labi ng binata. "M-may dumi ka," hindi mapigilang ungot niya na nakuha naman ang atensiyon ng binata.

Itinuro niya ang gilig ng kaniyang labi. Dmitri tried wiping it off but he can't sweep it. Kaya dumukot ang dalaga ng wipes na nasa ibabaw lamang ng countertop. Inabot niya ang mukha ng binata ngunit bago niya pa maalis ang dumi sa mukha nito ay hinuli nito agad ang kaniyang pala-pulsuhan.

She confusedly look at Dmitri who's now flustered with red cheeks. "Ako na." Kahit nag-tataka ang dalaga ay ibinigay niya ang wipes dito. He let go of her hand as he gets the wipes and wipe his the dirt on his face.

Umupo na lang siya ng maayos at tinuloy ang pag kain. Dmitri continue eating with his heated cheeks, he can't seem to move on on how close their face was when Ynarra tried to sweep the dirt on his face. His heartbeat won't stop beating loudly and fast like it's in a race.

In his entire life, it's his first time to feel this kind of nervousness around someone. Lagi kasi niyang pinapanatiling kalmado ang sarili sa bawat sitwasyon. He never panicked and think carefully about his decisions in life.

Then now, he never thought that a one little girl could make him lost his composure. That this one strange girl who just appear in his life could make his heart beat fast in every second he's around her.