That Villain

Chapter 07

Warning⚠️: Beware of wrong grammars, typos and misspelled words
____________________________
-Still Galen's POV.-

I'm here right now at the garden and the time is 7 am....plano ko naman talaga na pumunta ng maaga...mamayang hapon pa naman ang mission at gusto ko munang magpahangin at mag relax.

I'm currently laying down under the tree....

'So peaceful......I love it' I mentally said as I closed my eyes.

While I was relaxing I suddenly remembered my brother in my previous life and asked myself several questions like, if he's okay? if he's doing fine? or if he eats at the right time??

Alam kung hindi masasagot ang mga katanongan ko but I hope......he is okay.....I hope he doesn't blame himself for attempting to kill me....yes.

He's not really the one who killed me, he just shot me at my stomach he's not the one who shot me in the heart.

~Sa Kabilang Mundo~

-Keiji's POV.-

'I'm useless.....ni hindi ko man lang inalam ang dahilan kung bakit yun ginawa ni kuya, ni di ko man lang inalam ang kalagayan ni kuya.

I'm selfish.....ang kaligayahan ko lang ang iniisip ko..ni di ko man lang inisip kung ano ang nangyayari sa kuya ko, nabulag ako sa pekeng pagmamahal na binigay sakin ng mga magulang ko.

'I'm so useless!!!.......I'm so Selfish!!!' paulit-ulit na sinasabi ko iyon sa sarili ko

"Arghhhh!!!!! I HATE MYSELF!!! WHY I AM SO USELESS?!! WHY I AM SO SELFISH?!! ARGHHHHH!!!!" I shouted as I could while I cried so hard as I threw the object I could get

Bang!!

As my door got wide open with that loud sound, at iniluwa iyon ang matalik na kaibigan ni kuya

"And what do you think you're doing? KEIJI VOXWELL?! Sa tingin mo ba magiging masaya ang kuya Galen mo kapag...ganyan ang kalagayan mo ngayon ha?! Hindi! At alam mo yan!

Naisulat na ng kuya Galen mo na wag mong sisihin ang sarili mo, para san pa ang pagsasakripisyo at pagtitiyaga ng kuya mo kung ganito lang ang mangyayari sayo ha, at isa pa hindi ikaw ang nakapatay sa kuya mo kundi ang mga kalaban ng magulang niyo na gustong mag higanti.

Alam mo ba ilang beses ko nang kinumbinsi ang kuya mo na sumama sakin sa ibang bansa, pero alam mo ba kung ano ang ginawa niya?? Palagi niyang sinasabi na

"paano naman si Keiji kung sasama ako?? Baka iparanas sa kanya ng mga p*steng magulang namin ang naranasan ko sa kamay nila, ayokong maranasan iyon ng kapatid ko" paulit-ulit niyang sinabi ang mga katagang iyon.

Pero sana pala pinilit ko nalang ang kuya mo, seguro ngayon ay.....buhay pa siya.......ayusin mo yang buhay mo. Babalik ako bukas...kapag hindi ka pa magbabago, tingnan nalang natin kung ano ang mangyayari sayo." Mahabang saad niya dahilan ng pag iyak ko ng todo

Tumalikod siya at akmang aalis na ngunit tumakbo ako sa kinaroroonan niya at niyakap ang kanyang likod

"Ate *sob* please tulongan *sob* mo ako *sob*...." Sabi ko patuloy na umiiyak, humarap ito sa akin at yumakap pabalik habang hinahagod yung likod ko

"Shh...tahan na Keiji hindi magiging masaya ang kuya Galen mo kung ganyan ka, para san pa ang pagsasakripisyo ng kuya mo kung ganito lang pala ang mangyayari sayo. Hmmm....magbihis ka ngayon at aalis tayo" she said kaya agad akong humiwalay sa pagkakayakap sa kanya

"Opo*hic*" and immediately go to my walk in closet upang magbihis

Habang nagbibihis ay naalala ko na naman ang sulat ni kuya...

-the letter-

Dear Keiji,

I'm sorry kung nagawa iyon ni kuya...I'm sorry if I k-lled our parents in front of you, I'm sorry if.....I traumatized you. I'm sorry if you have to witness your parents were being m-rdered by your own brother.... I'm really sorry.

I just want to protect my otouto, I just want to protect you...

I know in the end you'll k-ll me or someone would so I wrote this for you.

I just want to say that your Nii-san loves you so much my otouto...remember that. Take care of yourself for me, promise me na magiging maayos ang buhay mo kahit wala na si kuya.

And please don't blame yourself for trying to kill me...cause you're not to blame, I deserve to be killed though...I did so many horrible things and even traumatized my own brother.

I love you my otouto, make sure to eat at the right time and take care of yourself. Kase pag hindi mumultohin talaga kita sa pagtulog mo, asahan mo yan.

~Galen

-back to reality-

kahapon lang nalibing si kuya....nami-miss ko na siya ng sobra kung alam ko lang seguro ay sana hindi ko nagawa ang bagay na iyon....

"*Sigh* Hindi mo na maibabalik pa ang nakaraan kaya wala ka nang magagawa Keiji, ang isipin mo nalang kung paano mo ayosin ang buhay mo para kahit papaano ay magiging masaya si kuya" I said to myself habang naglalakad palabas ng walk in closet

"Are you ready?" She asked kaya tumango ako, hinawakan niya ang kamay ko katulad ng paghawak ni kuya saakin noon

I felt like my tears were starting to fall again, so I wiped it immediately

"Let's go na po ate" I said as I smiled faintly, kaya ngumiti naman si ate at nagsimula kaming maglakad

'Kung nasaan kaman kuya sana ay maging masaya ka diyan, wag mo po akong alalahanin dahil magiging okay po ako.....promise ko po yan' I mentally said as I smiled widely

~Back to Galen's World~

-Still Galen's POV.-

I'm still here at the garden, sitting under a tree while eating my lunch...well binigyan lang ako ni Seb dito at agad na umalis madami kase silang inaasikaso sa palasyo kaya ayon.

So here I am, enjoying my meal it's a chicken katsu and a sauce on top na may fried rice sa ilalim nito.....

'hmmm~ ang sarap talagang magluto si Seb'

I was eating peacefully when I felt like my tears flowed through my cheeks...wait....what??

-to be continued-