"Kızım, kızım!"
"Hı?"
"Uyan burada uyuyakalmışsın."
Küçük kız telaşla yattığı yerden doğrularak gözlerini ovuşturdu.
Nerede olduğunu ilk başta idrak edememişti. Boş boş etrafa ve onu uyandıran adama bakıyordu.
Küçük kız ormanda yorgun düşüp uyuya kalmıştı.
Sonradan nerede olduğunu idrak edip hatırlamaya başladığında baygın bakan gözleri tamamen açıldı.
Kız aceleyle çimenlerin üzerinden doğruldu.
Akşam olmuştu ve orman kararmıştı. Halbuki sadece bir kaç dakikalığına kestirmeyi düşünmüştü.
Ormanın ürkütücü ve ıssız sesi kızın kulaklarını doldurdu.
"Evine dön. Buralar geceleri pek güvenli olmaz." Dedi adam, küçük kıza.
Kız sadece başını salladı.
"Ailen merak etmiştir." Dedi adam. Kız bu sefer durgunca adamı izledi.
Adamın bilmediği bir şey vardı, o da bu küçük kızın bir ailesi olmayışıydı.
Adam sonradan bunu fark ettiğinde anlayışla başını salladı.
"En azından güvenli bir yere geç. Benim bir evim yok. Şuanda sana yapabileceğim tek iyilik bu ormandan uzaklaşmanı söylemek."
Kız başını sallayıp yorgun bir şekilde adama karşı arkasını döndü ve ağır adımlarla adamdan uzaklaşmaya başladı.
Küçük kız bir kaç adım atmıştı ki arkasında bıraktığı adam ona bir soru sordu.
"Adın ne?"
Kız durdu ardından adama doğru yavaşça döndü.
Aralarında sözsüz bir bakışma geçti.
Küçük kız hiçbir şey söylemeden öylesine adama baktı.
Adamın sorusunu cevaplamamıştı.
Tam o sırada araların bir rüzgar gelip geçti.
Bu rüzgar bile hissetmişti.
Rüzgar bile bunu hissetmişken adam nasıl hissedemezdi ki?
Karşısındaki bu küçük kızın yolu, gölgelerin meleği ile kesisecekti.
Bu küçük kızdan belki şimdi değil ama gelecekte bir çok kişi nefret edecek veya korkacaktı.
Küçük kız, gölgelerin meleği ile bağlandığı vakit kalbi kararacak ve lekelenecekti ve sonsuza kadarda birbirleriyle bir bütün halinde yaşayacaklardı...
Adam şans eseri hiç karşılaşmaması gereken bir kız çocuğu ile karşılaşmıştı.
Yavaşça yutkundu. Adam bunları hissettiğinden beri içine yavaş yavaş bir korku sızmaya başlamıştı. Bir an evvel buradan gitmek istiyordu.
Kız hiçbir şey söylemeden tekrar adama arkasını döndü ve bu sefer koşar adım yürümeye başladı.
Adam onu durdurmadı.
Küçük kız gecenin ayazında yırtık ve eskimiş kıyafetleri ile yürüyordu. Adam ise gözden kaybolmuştu.
Aralıksız on beş dakika hızlı hızlı yürüdü fakat hâlâ ormandan çıkamamıştı.
YOU ARE READING
Kara Melek
Fantasy"Sakın onun adını anma." "Neden?" "Eğer yaparsan sana sonsuza kadar sahip olur." ~~~~ "Büyü zayıflıyor Aria. Sen ölmek istesen bile o buna izin vermeyecek." Kaşlarımı çattım. "Kimden bahsediyorsun?" Derin bir nefes aldı. Gözleri karardı ve kalbimi d...
