Kara Melek

15. Bölüm "Gölge"

"Adımı an."

Sesi kulaklarımda yankılanarak uyandım.

Bu rüya her zamankinden daha gerçekçiydi. Aslında artık rüya gördüğümden bile emin değildim. O kadar gerçekçi geliyorduki her şey.

Oturduğum yerde uyuyakalmıştım. Sırtım hala duvara yaslıydı. Her yerim, özellikle sırtım çok ağrıyordu. Sızlanarak genleşmeye çalıştım.

Ellerim hala bağlı ve sarılıydı.

Kafamı sağa sola sallayarak gözümün önüne gelen saçlarımı çekmeye çalıştım. Hala gördüğüm rüyanın etkisinden çıkamamıştım.

'Tehlikede olduğunu hissettiğin zaman adımı an.' Demişti fakat ben rüyamda da şimdiki halimlede onun adını bilmiyordum.

Aklımda sadece tek bir düşünce vardı. Kara Melek gerçek olabilirdi fakat bu bana delice geliyordu.

Teklike de olduğum zaman gelmesi için sadece adını söylemem gerekecekti. Adını anmam gerekiyordu...

Anılar kafamda canlandı. 'Onun adını asla anma.' Demişti büyük annem.

'Neden?' Demiştim.

'Anarsan sana sonsuza kadar sahip olur.' Demişti.

Ürpererek kafamı duvara yasladım.

Hala mantıksız gelen şeyler vardı. Mesela gördüğüm rüyalar. Neresinden tutsam elimde kalıyordu.

Akina ve ben aynı kişiydik.

Derin bir nefes alarak gözlerimi yumdum. Kaç saat uyumuştum bilmiyordum.

Onun adını anmalı mıydım?

Nasıl olacaktı bilmiyordum fakat tek bildiğim şey onun adını bilmememdi.

Benim açıkça tehlikede olduğumu biliyordu ve adını söylememi istiyordu.

Karmaşık ve yorgun hissediyordum.

Hiç ses yoktu. Anlaşılan ya hala geceydi yada sabaha yakın saatlerdeydik.

Sessizliği bir kapı gıcırdama sesi bozduğunda kafamı çevirerek oraya baktım.

Büyük annem gelmişti.

Bir an için ablamın geldiğini sansam da büyük annemin gelmiş olması beni bir nebzede olsa rahatlatmıştı.

İçeriye girip ardından kapıyı kapattı ve demirliklere yani bana doğru ilerlemeye başladı.

Duvarın tam kenarında duran sandalyeyi sürükleyerek karşıma koydu ve oturdu. Aramızda yine demirler vardı.

Annemin gözlerini anımsatan mavi gözleri acıyarak bakıyordu.

"Şöyle bakma." Dedim gülerek.

"Nasılsın?" Dedi sadece sakince.

Gözlerim doldu bir an. İlk kez biri nasıl olduğumu sormuştu.

Burnumu çekerek gözyaşlarımın akmasını engelledim.

"Sinirliyim. Herkese karşı çok sinirliyim."

"Başka?"

"Haksızlığa uğramış hissediyorum. Herkes ölmemi o kadar çok istiyormuş ki bunu bir ben göremiyormuşum." Dedim öfkeyle. Gözlerim tekrar dolmuştu.

"Başka?" Dedi sanki içimdeki her şeyi dökmemi beklermiş gibi.

"Yalnız hissediyorum." Dedim yanağımdan bir damla yaş süzülürken.

"Ben böyle ölmek istemiyorum." Dedim sesim gitgide kısılırken. Ağlamam daha çok şiddetlenmişti.

Başımı yere eğdim. Gözyaşlarım durmaksızın akıyordu. Saçlarım ise yüzümü kapatıyordu.