Μαύρη Πεταλούδα

9ο

{Γεια σας! Παρατήρησα ότι αυτή η ιστορία άρεσε πολύ 👀. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να τη συνεχίσω λίγο. Πάνε 3 χρόνια από τότε που την πρωτοεγρψα και είμαι άλλος άνθρωπος από τότε, αλλά θα προσπαθήσω να μη χάσει το vibe της. Βέβαια, αν πάρει άλλο vibe στην πορεία, ελπίζω να σας αρέσει.}

_______________________________

Δεν ξέρω τι είναι σωστό να κάνω.

Πρέπει να ακούσω την επιθυμία της Σταυρούλας και όντως να μην πάω να τη δω πριν φύγει ή να της δείξω πηγαίνοντας εκεί ότι ενδιαφέρομαι πραγματικά;

Δεν έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ αναλυτικά, οπότε... λέω να δράσω με βάση του τι νιώθω αυτή τη στιγμή.

Θα πάω να την βρω.

Τρέχω μέσα στον κόσμο να προλάβω πριν μπει στην πύλη της και αναρωτιέμαι γιατί το αεροδρόμιο πρέπει να είναι τόσο μεγάλο!;

Αχ, το τσιγάρο δεν μου κάνει καλό. Ίσως να είναι καλή ευκαιρία να το κόψω μετά το σημερινό joking. Βασικά, ποιο joking; Ολόκληρο μαραθώνιο έχω κάνει εγώ εδώ πέρα.

Σταματάω να πάρω 5-6 ανάσες και συνεχίζω. Πόσο μακριά είναι πια αυτή η πύλη;

Περιέργως, για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω καλά. Νιώθω ότι κάνω κάτι σωστό και η κατάθλιψη φεύγει από μέσα μου.

Νομίζω φτάνω.

Βλέπω μια ψηλή με κάστανα μαλλιά με μία κυρία μεγαλύτερης ηλικίας να δίνουν τα εισιτήρια τους για να περάσουν από τον έλεγχο.

«Σταυρούλα;!», φωνάζω δυο φορές όσο τρέχω και φτάνω όλο και πιο κοντά. Είμαι τόσο λαχανιασμένη που αν είναι εκείνη όντως θα γελάει μαζί μου.

Η κοπέλα που βλέπω γυρίζει να με κοιτάξει, αλλά δεν είναι εκείνη.

Ένιωσα μια προδοσία από το σύμπαν ή ίσως να μου αξίζει να μη τη δω πριν φύγει.

Σταματάω να τρέχω, έχω ιδρώσει και απλώς ψάχνω γύρω γύρω μέσα στον κόσμο μπας και την δω κάπου.

Καθώς παίρνω βαθιές ανάσες και νιώθω τα πάντα γύρω μου να στριφογυρίζουν, νιώθω ταυτόχρονα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου.

Οικείο άγγιγμα και ζεστό.

Γυρίζω το βλέμμα μου και δακρυσμένη με τραβάει στην αγκαλιά της.

«Είσαι μεγάλος βλάκας. Σου είπα να μην έρθεις και εσύ είσαι εδώ. Γιατί;»

«Σταυρουλα, συγγνώμη. Συγγνώμη για όλα. Έπρεπε να φύγεις με αυτόν τον τρόπο για να καταλάβω και να παραδεχτώ κάποια πράγματα», λέω και την σφίγγω παραπάνω στην αγκαλιά μου.

Περνάει το χέρι της μέσα από τα μαλλιά μου και με χαϊδεύει και εγώ αφήνω τα δάκρυα μου στο στήθος της.

«Θες να μου εξηγήσεις τι εννοείς;», με ρωτάει και ρουφάει τη μύτη της.

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έπρεπε να σε χάσω πραγματικά για να καταλάβω πόσο σε αγαπάω και τι σημαίνεις για εμένα και να σε έχω κάθε μέρα στο πλάι μου ως κοπέλα μου. Καταλαβαίνω πως ίσως τώρα να είναι αργά και να με σιχαίνεσαι μετά από αυτό που είδες σπίτι μου. Το καταλαβαίνω, αλήθεια. Απλώς, ίσως τη λάθος στιγμή και ώρα, κατάλαβα και εγώ ότι είσαι πολύ μοναδική και ότι καλύτερο είχα ποτε στη ζωή μου», εξομολογούμαι και αναμένω την απάντηση που θα αλλάξει τα πάντα.