Μαύρη Πεταλούδα

13ο

Λίγους μήνες αργότερα...

«Επ, τι λέει;», βλέπω δυο χείλια να κινούνται και να μου χαμογελάνε ενώ παράλληλα ένα χέρι αγγίζει την ωμοπλάτη μου και με χαϊδεύει.

Βγάζω τα ακουστικά μου, σκουπίζω τον ιδρώτα που τρέχει στο μέτωπό μου και εστιάζω στα όμορφα μάτια της.

«Γεια... Όλα καλά, εσύ;», απαντάω και χαμογελάω σαν παιδί που βλέπει σουβλάκια.

«Μια χαρά, Δευτέρα σήμερα, πώς και ήρθες προπόνηση;»

«Ακυρώθηκε το μάθημα στη σχολή και είπα να έρθω, να σε δω»

Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό της και λάμπουν τα μάτια της.

«Να με δεις;;», ρωτάει με μεγάλη απορία και το μικρό χαμόγελο γίνεται μεγάλο.

«Ναι, κακώς έπραξα;», λέω για να την πειράξω.

«Εεε, όχι όχι, καλά έκανες!»

«Θα ήθελες μετά την προπόνηση να πάμε καμία βόλτα, αν δεν δουλεύεις και αύριο;»

«Ναι αμε, πάμε. Πού όμως;»

«Μμ, δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Θες να τπ δούμε μετά;» Μου γνέφει καταφατικά και με κοιτάζει στα μάτια. «Πάω στα αποδυτήρια να σκουπιστώ λίγο πριν ξεκινήσουμε. Θες να έρθεις μαζί μου;»

«Πάμε ναι, ούτως ή άλλως, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα», περπατάμε μέχρι τα γυναικεία αποδυτήρια και νιώθω την καρδιά μου να πηγαίνει πολύ γρήγορα για κάποιον λόγο.

«Έμαθες το osoto-gari επιτέλους;» Με ρωτάει ως μαύρη ζώνη που είναι και εγώ τελείως αρχάρια, άσπρη ζώνη στο Ζιου Ζίτσου.

Με πλησιάζει και με πιάνει από το πάνω μέρος της στολής και με φέρνει απότομα κοντά της. Μου κόβεται η ανάσα, καθώς όλο έγινε γρήγορα και ξαφνικά βρέθηκα να βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής από τα χείλη της και το μπροστινό της πόδι να είναι πίσω από το δικό μου, έτοιμη να με ρίξει στο πάτωμα και όχι στο ταταμι.

Από τον φόβο μου την έχω πιάσει με τα δυο μου χέρια από τον σβέρκο και την κοιτάζω στα μάτια. Είναι πιο ψηλή από εμένα, οπότε έχει και πιο μακριά πόδια που της κάνει τη ζωή εύκολη αν θέλει όντως να με ρίξει.

Με κοιτάζει και εκείνη στα μάτια και ο χρονοχώρος είναι σαν να έχει σταματήσει να υπάρχει. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα αλλά εγώ τα νιώθω σε slow motion μέχρι που τα χείλια της ακουμπάνε τα δικά μου και η καρδιά μου είναι έτοιμη να κάνει έκρηξη.

Την φιλάω και εγώ απαλά και σταματάω πλέον να σφίγγω τον αυχένα της και κατεβάζω το χέρι μου στον λαιμό της.

Συνεχίζει να με φιλάει και βάζει όλο και περισσότερη ένταση. «Αποφυλακίζω» το πόδι μου από το δικό της και με το άλλο μου χέρι την πιάνω από την μέση και την κολλάω πάνω μου.

Δαγκώνει το χείλος μου και βάζει τα χέρια της χαλαρά γύρω από τον λαιμό μου καθώς βγάζει έναν μικρό αναστεναγμό.

«Κυρία Κατερίνα;» Ακούμε έξω από αποδυτήρια ένα παιδάκι να τη φωνάζει και αμέσως τραβιόμαστε η μια από την άλλη και εκείνη φεύγει να πάει στο γραφείο της κάπως τρέχοντας.

Έχοντας μείνει άναυδη με το τι συνέβη και νιώθοντας υπερβολικά χαρούμενη, κάθομαι στην καρέκλα και πίνω το νερό μου. Ταυτόχρονα χτυπάει το κινητό μου και είναι η Σταυρούλα.