Μαύρη Πεταλούδα

8ο

Είμαι έξω απ'το αεροδρόμιο και την παίρνω τηλέφωνο για πέμπτη φορά. Δεν το σηκώνει. Λογικά είναι ακόμα θυμωμένη. Με τα δίκια της...

Κάνω άλλη μία προσπάθεια..

« Τι διάολο θες Άννα; Δεν σου φτάνει αυτή, θες να πηδήξεις και εμένα για τελευταία φορά; »

« Σταυ... Το ξέρεις ότι δεν σκέφτομαι έτσι. Δεν θέλω να φύγεις και να είσαι στεναχωρημένη εξαιτίας μου. Πες μου που είσαι. »

« Τράβα πνίξου Άννα. Μην με ξαναπάρεις. » μου το κλείνει στη μούρη...

Υπέροχα.

Μπαίνω μέσα και ελπίζω να τη βρω άμεσα. Τρέχω, κοιτάζω δεξιά και αριστερά αλλά έχει τόσο πολύ κόσμο.

Κοιτάζω τις πτήσεις για Θεσσαλονίκη. Είναι τρεις στις ίδιες πύλες, διαφορετική ώρα. Θα πάω προς τα εκεί.

Τρέχω...

Νιώθω το κινητό μου να δονείται.
Το σηκώνω.

« Ναι; » σταματάω και ρωτάω λαχανιασμένη.

« Κοίταξε Άννα, σαγαπαω πολύ, αλήθεια. Έχουμε περάσει όμορφες στιγμές μαζί και δεν ξέρω αν έχω νιώσει πάλι έτσι για κάποια. Δεν θέλω να έχουμε επαφές για λίγο καιρό. Τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσω αυτό που έγινε σήμερα. Να προσέχεις. Μην έρθεις να μην βρεις. Γύρνα σπίτι σου. » κλείνει το τηλέφωνο και η απαλή φωνή της μένει στα αυτιά μου.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Ήδη τα έχω κάνει σκατα.
Ίσως πρέπει να γυρίσω όντως σπίτι.

Θα γυρίσω...
Αφού αυτό θέλει..

Στο γυρισμό δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα πέρα από το χαμόγελο της. Το πώς με κοίταζε όταν της μίλαγα και πως με παρατηρούσε σε άκυρες στιγμές μέσα στη μέρα.

Περνάγαμε πολλές ώρες μαζί συχνά.

Είμαι μαλακας. Μαλακας.

Ελπίζω να βρει κάτι από μένα και εγώ ελπίζω να βρω τον εαυτό μου.

Η ζωή δεν είναι εύκολη για τους περισσότερους ανθρώπους.
Δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω.
Όταν πέφτουμε, πρέπει να νιώσουμε ξανά έτοιμοι να σηκωθούμε στα πόδια μας και αυτή τη φορά, πιο δυνατοί.

Θα τα καταφέρουμε.

Όλα γίνονται αν έχουμε θέληση.

Ο λ α.