Μαύρη Πεταλούδα

6ο

« Επ, που 'σαι ρε; » με χαιρετάει ένα παιδί από τη σχολή λες και έχει να με δει χρόνια. Προχθές με είδε...

« Επ γεια. Τι κάνετε; » είναι μαζί με έναν φίλο του ακόμα, τον Βασίλη.
Καμιά φορά αράζουμε μαζί, έχουν πλάκα αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι για πολλά πολλά.

Αυτόν τον λένε Τάσο.

« Καλά μωρέ, εσύ; »

« Καλά και εγώ. Θα τα πούμε μετά αν είναι. Άντε, καλημέρα. » κάνουμε brofist και φεύγω.

Κατευθύνομαι προς την τουαλέτα αλλά παίρνει το μάτι μου κάπου την Σταυρούλα. Πηγαίνω προς το μέρος της και την χαιρετάω.

« Καλημέρα... Τι κάνεις; » ρωτάω.

« Γεια.. καλά είμαι, εσύ; » απαντάει προσπαθώντας να δείξει χαρούμενη.
Κάθομαι δίπλα της και την αγκαλιάζω.

« Δεν θέλω να φύγω... » λέει βουρκομένη και χώνεται στην αγκαλιά μου. « Δεν θέλω να σε αφήσω... Δεν- » την διακόπτω φιλώντας την και ταυτόχρονα της χαϊδεύω το μάγουλο.

« Όλα θα πάνε καλά. Στο υπόσχομαι. Δεν θα χαθούμε. Δεν θα με χάσεις. Θα μιλάμε. Ότι με χρειάζεσαι θα είμαι εδώ. Φεύγεις για καλύτερα και πίστεψε με, θα είσαι πολύ καλύτερα. » την κοιτάζω στα μάτια προσπαθώντας να της δώσω ελπίδα, χαμογελάω και έρχεται κοντά μου.

« Πάμε στο μπάνιο; » με ρωτάει καθώς τα χείλη της απέχουν κάμποσα χιλιοστά από το αυτί μου και η ανάσα της με κάνει να ανατριχιάσω.

« Πάμε... »

Περπατάμε ανάμεσα από διάφορα παιδιά και ενώ πλησιάζαμε στο μπάνιο, ένα παιδί από ένα κόμμα ξεκίνησε να μου μιλάει.
Αυτό μου έλειπε τώρα.

«Ει, ει... Θα μου τα πεις μια άλλη φορά... Ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση αλλά έχω δουλειά..»

« Μα- »
« Τα λεμεεεε! »

Η Σταυρούλα πιάνει το χέρι μου και με χώνει σε μια τουαλέτα. Με κολλάει στον τοίχο και ξεκινάει να με φιλάει χρησιμοποιώντας την γλώσσα της.
Δεν με αφήνει να κουνηθώ και κατεβαίνει στον λαιμό μου.
Με γλύφει, πιάνει τη μέση μου, χαϊδεύει την κοιλιά μου, με αγκαλιάζει, με κολλάει πάνω της και αρχίζει να μου αφήνει σημάδια στον λαιμό. Της χαμογελάω και με φιλάει.

« Μου έλειψες... » μου λέει και ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο μου.

« Δεν θα μπορούσα να πω το αντίθετο... »

« Άννα...; Γιατί ποτέ δεν ήθελες να είμαστε μαζί; » με ρωτάει όσο παίζει με τα κρύα δάχτυλα του χεριού μου.

« Δεν ξέρω... Ίσως φοβάμαι να μην πληγωθώ. Έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου ούτως ή άλλως... Είναι μερικές φορές που δεν μπορώ να αντέξω εγώ τον εαυτό μου, θα έβαζα και εσένα στη διαδικασία που πρέπει να πολεμάω μόνη μου; Σου αξίζει κάτι καλύτερο ρε Σταυ... Όχι εγώ. » αναστενάζω.

« Είσαι βλάκας; Μα τι ρωτάω... Από πάντα σε θαυμάζω γι'αυτα που καταφέρνεις. Ξέρω ότι πολεμάς πολλά μέσα σου και χαίρομαι που και στα περισσότερα με άφησες να έρθω σε επαφή αλλά αυτό δεν με κούρασε. Με έκανε να σε αγαπήσω... Είδα κάτι που δεν βλέπει κανείς σχεδόν. Απειροελάχιστοι άνθρωποι... Είδες ότι μάλιστα δεν προσπάθησα να σε πληγώσω ποτέ... Όμως και ποτέ δεν με άφησες να σου δώσω την αγάπη μου...»

Κοιτάζω τα καστανά της μάτια και αυτό που βλέπω είναι η σκέτη,ωμή αλήθεια.

« Αν σε άφηνα, θα ήταν σαν να σε χρησιμοποιούσα, γιατί ποτέ δεν θα σου ανταπεδιδα κάτι. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό... Δεν είναι ότι δεν νιώθω πράγματα για εσένα ή ότι δεν σε θέλω. Απλώς... δεν μπορώ να ανταποδώσω αυτό που σου αξίζει. »
Με φιλάει στο ζεστό μου μάγουλο και χαμογελάει προσπαθώντας να κρύψει ότι έχει στεναχωρηθεί.

« Να ξέρεις πάντως, με άλλαξες πολύ και σαγαπαω πολύ... Να το θυμάσαι αυτό. » μου λέει και φεύγει.