Μαύρη Πεταλούδα

11ο

Με μεγάλη θλίψη, βάζω τα ακουστικά μου και μουσική και φεύγω από το αεροδρόμιο.

Το μυαλό μου σκέφτεται όλες τις ωραίες στιγμές μαζί της και το πόσο ζεστές είναι και είναι καταπληκτικό. Βουρκώνω και προσπαθώ να κρατηθώ, καθώς μέσα στο λεωφορείο έχει αρκετό κόσμο και δε θα ήθελα να με δουν να κλαίω.

Χτυπάει το κινητό μου και είναι η Έλενα. Χμ, τι να θέλει; Το σηκώνω από περιέργεια.

«Παρακαλώ;»

«Γεια σου Άννα! Τι κάνεις;»

«Γεια σου Έλενα. Γυρίζω σπίτι τώρα. Η προσπάθειά μου δεν πήγε και πολύ καλά, αλλά δεν πειράζει»

« Ωω έλα ρε, λυπάμαι. Θες να έρθω να σου κάνω παρέα;»

«Εμ, κάποια άλλη μέρα ίσως. Τώρα θα γυρίσω σπίτι και θα κάτσω με την κολλητή μου. Ευχαριστώ πάντως»

«Έγινε, ότι θες... πάρε με»

Κλείνω το τηλέφωνο και επιστρέφω στη μουσική μου.

Η διαδρομή φαίνεται ατελείωτη  και πολύ κουραστική. Όπως και να έχει, όμως, νιώθω να ηρεμώ κάπως και να αποδέχομαι το πως έκανα τα πράγματα.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η καθημερινότητα μου από εδώ και πέρα χωρίς εκείνη, αλλά ξέρω πως πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου.

Είναι δύσκολο όταν έχεις συνηθίσει μέσα στην ασχήμια να ξεχωρίζεις τι είναι πραγματικά όμορφο και υγιεινό.

Αργότερα σπίτι

Ανοίγω με τα κλειδιά μου την είσοδο της πολυκατοικίας και παίρνω τον ανελκυστήρα για να ανέβω στο διαμέρισμα, όπου θα βρω τη Ρένια.

Φυσικά και ξέρει τα πάντα και εκείνη μου τα έλεγε από νωρίτερα, αλλά υποθέτω δεν ήμουν έτοιμη να αποδεχτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια.

Γενικότερα έχω καταλάβει πως το να αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε μέσα σου, δε σημαίνει ότι πρέπει να θεωρείς πως αυτή είναι η καινούργια σου πραγματικότητα χωρίς να έχεις ερευνήσει  τι ισχύει όντως.

Ξεφυσάω όσο ανεβαίνω στον 5ο όροφο και η παγωνιά που νιώθω και η μοναξιά είναι ξένες και ταυτόχρονα οικείες συντροφιές.

Χτυπάω το κουδούνι στη Ρένια και με το που μου ανοίγει με αγκαλιάζει. Έχοντας σχεδόν ξημερώσει πια, μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού μας καθόμαστε για λίγο στην ησυχία και ακούμε Pink Floyd.

Λίγο μετά ανάβουμε ένα τσιγάρο και αφήνουμε τον ήλιο που ανατέλλει να διαπεράσει τα σώματά μας για να ζεσταθούμε από τη φύση.

Δεν ξέρω πως θα πάνε τα πράγματα από εδώ και πέρα, αλλά νιώθω την αλλαγή να έρχεται.

Και όσο και αν μας σκέφτομαι αγκαλιά, γυμνές και σχεδόν κοιμισμένες μετά το σεξ, ξέρω πως αυτό πλέον είναι απλώς μια σκέψη και τίποτα παραπάνω.

Ξέρω πως η ευκαιρία μου να σε κάνω χαρούμενη και δίκη μου, ίσως και να χάθηκε, αλλά δε θα σταματήσω τόσο εύκολα.

Αποκοιμομαστε με τη Ρένια στο σαλόνι μας και το τσιγάρο σιγοσβήνει με τον καπνό να μπλέκεται με τις ηλιαχτίδες του πρωινού ήλιου.