Μαύρη Πεταλούδα

10ο

Ενώ τα μάτια της δακρύζουν και φαίνεται πληγωμένη, η στάση του σώματός της εκπέμπει κάτι παγωμένο.

Μάλλον η ζημιά που προκάλεσα δε μπορεί να διορθωθεί και αν είναι αυτό που μου αξίζει, τότε ας είναι έτσι.

Απομακρύνομαι και εγώ λίγο από κοντά της, σκουπίζω τα δικά μου δάκρυα και η βαβούρα του αεροδρομίου νιώθω να μου προκαλεί ζαλάδα και πανικό.

Επίσης, νιώθω πως η απάντησή της έρχεται από τον βόρειο πόλο και αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω πως να σταματήσω τις ταχυκαρδίες μου.

Γνέφει προς τα αριστερά και χαμογελάει κάπως. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Ειλικρινά, αυτό που μου είπες είναι το πιο γλυκό πράγμα που μου έχεις πει όσο καιρό γνωριζόμαστε. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να καταλάβεις κάποια πράγματα. Αλήθεια... γιατί έπρεπε να κάνεις ότι έκανες; Δεν μπορούσες να περιμένεις μια μέρα; Μέχρι να φύγω; Τι τόσο το ξεχωριστό είχε αυτή η κοπέλα που έπρεπε να πας μαζί της την ημέρα που θα σε αποχαιρετούσα;», λέει την τελευταία της πρόταση και η φωνή της σπάει. Λίγο μετά ξεκινάει να δακρύζει και στη συνέχεια ήρθε και το βαρύ το κλάμα.

Κάνω βήμα για να την πάρω αγκαλιά και κάνει ένα βήμα πίσω. Βάζει τα χέρια της στα μάτια της και η μητέρα της στεναχωρημένη μου λέει πως θα ήταν καλύτερα να φύγω.

Με τη μαμά της πάντα είχαμε καλές σχέσεις και με συμπαθούσε και μάλλον ήξερε τα πάντα για το συνέβαινε μεταξύ μας. Πιστεύω αυτός είναι και ο λόγος που δεν με έχει βρίσει ακόμα και δε μου έχει φωνάξει που πλήγωσα την κόρη της.

Εκείνη πέφτει στην αγκαλιά της μητέρας της συνεχίζοντας να κλαίει και εγώ πλήρως απογοητευμένη από τον εαυτό μου, αποφασίζω να φύγω.

«Εντάξει, θα φύγω. Λυπάμαι πολύ που ήρθα εδώ και σας αναστάτωσα και τις δυο. Αν νιώσεις ότι θέλεις να μιλήσουμε ξανά, πάρε με τηλέφωνο ή στείλε μου. Είμαι εδώ... Καλή πτήση να έχετε και να προσέχετε», χαμογελάω στη μαμά της, κοιτάζω για μια τελευταία φορά το πρόσωπό της και φεύγω.

Πώς τα καταφέρνω έτσι κάθε φορά;