တစ္ခါတေလ.....
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
ဖြင့္ဟ၀န္ခံဖို႔ေတာင္ အခြင့္အေရးမရွိခဲ့လို႔
ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရေပမယ့္
ဒီထက္ပိုၿပီး နီးစပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ေတြမို႔
မလွမ္းမကမ္းကေနပဲ
နားစြင့္ေနခဲ့ရေပမယ့္
၀မ္းနည္းအားငယ္တဲ့ခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ေပ်ာ္စရာအခိုက္အတန႔္မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
အလိုလိုသတိရမိတဲ့ စိတ္ကိုေတာ့
တားဆီးပစ္လို႔ ဘယ္ရမလဲေလ....
သို႔ေပမယ့္...၊
အၾကင္သူဟာ
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မဆိုထားႏွင့္
အေၾကာင္းမရွိ သတိရတာမ်ိဳးေတာင္
မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ေအာင္
စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔တင္
ျပတ္ျပတ္သားသား
စည္းျခားပစ္ခဲ့တယ္
ရက္စက္လြန္းပါရဲ႕......။
အဲ့ဒီ့စကားတစ္ခြန္းကေတာ့........
~~~~~~~~~~~~~~~
"ေဂ်ာင္ဂု! လာ သြားၾကမယ္
ငါsamဂ်င္ကိုေျပာတာ ရခဲ့ၿပီ"
"ဟမ္? ဘာကိုလဲ"
တစ္ေန႔လုံးနီးပါး
အနီးနားရွိသမွ် ေရွးေဟာင္း
ေက်ာက္စာေတြဖတ္ၾက
ေလ့လာၾကမွတ္သားၾကနဲ႔
ႀကိဳးစားလိုက္ၾကရာ
ညေနေစာင္းေနၿပီမို႔
အမ်ားစုမွာ ပင္ပန္းၿပီး
အနားယူေနၾကေလၿပီ
ထယ္ကေတာ့ ခုထိမနားႏိုင္ေသး
သူ႔နား မေျပး႐ုံတမယ္ေရာက္လာကာ
တေန႔ညေနက စကားကို
ျပန္ဆက္ရန္ ျပင္ေလ၏....၊
"ေဟာ မင္းရဲ႕သရဲထီးေလးဆီ
ျပန္သြားမယ္ဆိုတာေလ"
ေဂ်ာင္ဂု စာဖတ္ေနရင္းမွ
မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႔ကာ
"သရဲထီး မဟုတ္ပါဘူးဆိုေနကြာ"
"ေအးပါ ဘာႀကီးျဖစ္ျဖစ္....၊
ခု အဲ့ကို ျပန္သြားၾကမယ္ေလ
ငါပါအေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးမယ္"
ဘာလို႔မွန္းမသိ.....
ဝိဉာဥ္တို႔ သရဲတေစၱတို႔
သိပ္အယုံအၾကည္မရွိေပမယ့္
ေဂ်ာင္ဂု စ,ေျပာျပကတည္းက
မသိစိတ္ကေရာ အသိစိတ္ထဲကပါ
စိတ္၀င္စားမိရာကေန
အဲ့ကိုသြားဖို႔ပဲ စိတ္အားထက္သန္ေနမိတယ္
ဘာပဲေျပာေျပာ
သရဲေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ
အနည္းဆုံးေတာ့
ေလ့လာေရးခရီး အမွတ္တရတစ္ခု
ျဖစ္သြားတာေပါ့
ဟုတ္တယ္မလား....?
