သူကြီးသမက် ထွန်းညို

အပိုင်း (၂)

မနက်မိုးလင်းလင်းချင်းဖိုးခွါးကအိမ်မှာရှိတဲ့သောက်ရေအိုး၊ သုံးရေအိုးတွေမှာရေအပြည့်ဖြည့်ပြီးသားမို့ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မကတော့ချီးကျူးနေကြတယ်။ 'အခုလိုအားကိုးရတဲ့မောင်လေးတျောက်ရှိတော့ကျုပ်တို့ရေခပ်သက်သာတာပေါ့..ကိုမြတ်သာလည်းမပင်ပန်းတော့ဘူး' မရွှေနှင်းကပြောရင်းဆီထမင်းတလုပ်ကိုပါးစပ်ထဲထည့်ကာပလုပ်ပလောင်းစားလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးတော့ 'အကိုတို့အားရင်ဖိုးခွါးနေဖို့နေစရာလေးတခုဆောက်ပေးလိုက်ကြပါ..' 'အေးပါ...ငါတ်ို့လည်းစီစဉ်ထားပါတယ်...ခဏနေကျဝါးသွားခုတ်ပြီးနေ့လည်ကျဆောက်ပေးမှာပါ' 'အိမ်တအိမ်တာတရက်နဲ့ပြီးမလားတော်...အကူတွေခေါ်ဦးမှပေါ့' 'နေပါစေ..အိမ်မှာယောင်္ကျားသား၃ယောက်တောင်ရှိတာတရက်နဲ့မပြီးလည်းနောက်ရက်ဆောက်တာပေါ့ဟ..သူ့ကိုအိမ်ရှေ့ခန်းမှာအိပ်ခိုင်းလည်းရတာပဲဟာ' 'အော်...သူအနေခက်မှာစိုးလို့ပေါ့တော်..တကတည်း' မရွှေနှင်းလင်မယားကတောက်ကဆတ်ဖြစ်နေတာကို ထွန်းညိုကပဲကြားကနေ 'ဟုတ်ပါပြီဗျာ...ကျတော်တို့အမြန်ဆောက်ပေးလိုက်ပါမယ်.လိုအပ်ရင်အကူတွေပါခေါ်လိုက်မယ်လေ'။ ထွန်းညိုဝင်ပြောတော့မှတိတ်သွားကြတယ်။ မနက်စာစားပြီးတအောင့်နေတော့သုံးယောက်သားတောစပ်က်ိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ထမင်းစားချိန်လောက်မှပြန်ရောက်လာပြီး ခဏတဖြုတ်နားကာထမင်းစားကြပြီး အိမ်ဆောက်ဖို့စပြင်ရတယ်။ မရွှေနှင်းကတော့ရွာထဲလိုက်ပြီးအကူတွေခေါ်ထားတာမို့ယောင်္ကျား၅ယောက်လောက်ရောက်နေကြတယ်။ ကုန်းကွကုန်းကွနဲ့အလုပ်လုပ်နေတဲ့ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ အကူအဖြစ်ရောက်နေတဲ့သာအောင်ကလီးကြီးကိုပုဆိုးထဲထည့်ချုပ်ထားရတယ်။ ပုဆ်ိုးခပ်ပါးပါးအောက်ကအယ်ထနေတဲ့ဖင်ကြီးကလိုးလိုက်ရရင်ဘယ်လောက်အရသာရှိမလဲ။ လီးကြီးကြီးနဲ့အလ်ိုးခံထားရတဲ့ဖင်ပေါက်ကရောဘယ်လိုပုံစံမျိုးရှိမလဲ။ 'ကိုသာအောင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာတုန်း...လုပ်စရာရှိတာလုပ်မှပေါ့' ကိုမြတ်သာစကားကြောင့်သာအောင်လည်းတွေးလက်စကိုရပ်ပြီးဆက်လုပ််နေလိုက်ပေမယ့်အကြည့်တွေကထွန်းညိုဖင်ကြီးဆီရောက်ရောက်သွားတယ်။

ညနေစောင်းတော့ကူလုပ်ပေးတဲ့သူတွေကိုထန်းရည်တိုက်ရင်းဧည့်ခံလိုက်တယ်။ အကုန်လုံးတစုတစည်းတည်းထိုင်ကြတာမို့သာအောင်ကထွန်းညိုနားမှာမရမကသွားထိုင်ပြီး ပေါင်ချင်းပွတ်ကာအသားယူနေတယ်။ ထွေရာလေးပါးစကားတွေပြောနေရင်းထွန်းညိုကသေးပေါက်ဖို့ထသွားတယ်။ အခွင့်ကောင်းကိုစောင့်နေတဲ့သာအောင်ကထလိုက်သွားပြီး ထွန်းညိုသေးပေါက်နေတဲ့နားမှာမတ်တပ်ရပ်ကာလီးကိုမြင်အောင်တမင်ပြလိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးလီးကလွဲပြီးသူစိမ်းလီးကိုမမြင်ဖူးတဲ့ထွန်းညိုကသာအောင်လီးကိုကြည့်ကာတွံတွေးမြိုချမိတယ်။ ဖိုးခွါးလီးလောက်မကြီးပေမယ့်သူ့အတိုင်းအတာနဲ့သူကြီးနေတဲ့လီးကမမာသေးတဲ့အချိိိန်မှာတောင်ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးလောက်ရှိတယ်။ သာအောင်လည်းထွန်းညိုကြည့်နေမှန်းသိတော့လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်ကာဆော့ပြလိုက်တယ်။ လီးကလက်ထဲမှာပဲတောင်လာကာအကြောတွေကပြိုင်းထလာကြတယ်။ သာအောင်ကပုဆိုးကိုပြန်ချလိုက်ပြီးထွန်းညိုနားကပ်ကာ 'မင်းတပည့်ဖိုးခွါးနဲ့အလိုးခံခဲ့တဲ့နေရာကိုဒီညလာခဲ့'။ ကိုသာအောင်စကားတွေကြောင့်ထွန်းညိုတျောက်ချွေးစေးတွေပျံသွားတယ်။ သူဒီရွာကိုရောက်တဲ့ညမှာပဲအလိုးခံနေတာကိုလူမြင်သွားတယ်ပေါ့။ ကိုသာအောင်အပြင်ဘယ်နှစ်ယောက်များမြင်သွားမလဲဆိုပြီးထိတ်လန့်သွားတယ်။ 'စိတ်မပူနဲ့..ဘယ်သူမှမသိဘူး..ဒီညမင်းလာရင်ပေါ့'ဆိုကာအကြပ်ပါကိုင်သွားသေးတယ်။ ထန်းရည်ဝိုင်းကိုပြန်လာတော့ထွန်းညိုတျောက်ကိုသာအောင်ကိုမျက်နှာချင်းမဆိုင်ဝံ့ပေမယ့် ကိုသာအောင်ကတော့ပုံမှန်စကားတပြောပြာပါပဲ။