သိမ္ ဆီကအေျဖရတယ္မရတာကိုသူမသိေတာ့
ေနာက္မနက္အတြက္ သိမ္ကိုျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖို႔ကိုသာအေတြးေရာက္ေနမိတယ္
" ကို ကိုေရ..
ထမင္းစားလို႔ရၿပီ လာေတာ့"
ဒရစ္ ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔အလုပ္ရွပ္ေနတုန္း သိမ္ေခၚသံၾကားေတာ့ ဖုန္းကိုခ်ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္လာၿပီး
"လာကို ကိုႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္သားကို ဆီျပန္ခ်က္ထားတယ္
ကိုနဲ႔ သားေလးရဲ႕ အႀကိဳက္ကတူေတာ့ သိမ္မွတ္ရလြယ္တယ္
ၿပီးေတာ့ အကိုတို႔က အသီးအရြက္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ၾကဘူးေလ"
ဇြန္းကို ဟိုေျမာက္လိုက္ဒီေျမာက္လိုက္နဲ႔ ပါးစပ္ ကလည္းတေျပာေျပာနဲ႔ လုပ္ ေနတဲ့သိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒရစ္ခါးေထာက္ကာ
" ကိုဘာေျပာထားလဲ သိမ္"
"ဟင္ ဘာကိုလည္း"
"က်စ္ ေနာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းကို မဝင္ဖို႔ေျပာထားတယ္ေလ"
" ေအာ အဲ့တာက ဘာျဖစ္လည္းကိုရယ္
သိမ္က ခ်က္ျပဳတ္ ရတာအက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ
ထားလိုက္ေတာ့ လာထမင္းစားမယ္"
"ေတာ္! ကိုမစားေတာ့ဘူး"
" ေဟာ တေနကုန္ဘာမွလည္းမစားရေသးဘူးမလား "
".....",,
သိမ္ေျပာေနေပမယ့္ ဒရစ္ကေတာ့ အခန္းထဲကို ဝင္သြားလိုက္ေတာ့သည္
" ငါ သူ့ကိုရီမိလို႔မ်ား အခုလို ျဖစ္တာလားမသိဘူး"
သိမ္လည္း သူထင္တာသူေတြးၿပီး ႏို႔တစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္သည္
ထို႔ေနာက္ ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို ယူၿပီး ဒရစ္ရွိတဲ့အခန္းထဲကိုယူသြားေတာ့သည္
---------------
သိမ္းခတ္တစ္ေယာက္ Condo မွာက်န္ခဲ့ၿပီး ထားခဲ့ေပးထားတဲ့ အကူေတြကို အကုန္ေခၚလိုက္သည္
" သိမ္းခတ္ မနက္မထခင္အခ်ိန္ထိ ဆူညံ သံေတြမၾကားခ်င္ဘူး
သိမ္းခတ္ပါးပါး လုပ္ေနက်အသံနဲ႔မတူရင္ စိတ္ရႈပ္လို႔"
အကူေတြ ဆယ္ေယာက္ထားေပးခဲ့တာမို႔အကုန္ ရပ္ေနၾကၿပီး သိမ္းခတ္စကားကို နားေထာင္ ေနၾကသည္
သူတို႔ အိမ္ေတာ္မွာ ေနတုန္းက သူတို႔သခင္ေလး ဂြၽန္ေျပာခဲ့တဲ့စကားလုံးေတြလိုပင္ နာခံစိတ္က အလိုလိုဝင္လာရေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လႈပ္ မိသည္
