ជុងហ្គុក គេងសម្រាកនៅលើគ្រែ ចាប់តាំងពីយប់មកគេគេងបានតិចតួចណាស់ ព្រោះអាការៈឈឺក្បាលរើឡើងម្តងៗឈឺស្ទើរតែបែកប្រេះខួរខ្ជាយចេញមកទៅហើយ។ រាងតូចបន្តលើកចានអាហារនឹងទឹកមួយកែវព្រមជាមួយថ្នាំចូលមកបន្ថែមដែរ រួចបានដាក់វាទៅខាងលើកូនតុមួយ ងាកទៅជួយគ្រាហ៍រាងក្រាស់ឱ្យក្រោកអង្គុយឡើង សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខនាយហាក់បីដូចជាមានសភាពស្លេកស្លាំងគ្រាន់បើដែរ ដោយសារតែគេមិនសូវបានគេងនិងញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់ទើបធ្វើឱ្យរាងកាយចុះខ្សោយបានយ៉ាងនេះទៅ។
«ហាមាត់មកអូនបញ្ចុកបបរ!» ថេយ៉ុង ចាប់កាន់ស្លាបព្រាមកដួសបបរគ្រឿងក្តៅៗផ្លុំឱ្យត្រជាក់បន្តិចទើបចាប់បញ្ចុករាងក្រាស់ ជុងហ្គុក ហាមាត់ព្រមញ៉ាំតាមសម្រួល ថ្ងៃនេះនិយាយគ្នាស្តាប់គ្នាដឹងរឿងច្រើនជាងរាល់ថ្ងៃមិនរឹងរូសមិនចចេសហើយថែមទាំងគួរឱ្យស្រលាញ់ជាងមុនទៀត។
«ញ៉ាំឱ្យបានច្រើនៗទៅឆាប់មានកម្លាំងណា!»
«ឆ្អែតហើយ!»
«ទើបតែអស់កន្លះចានទេ ញ៉ាំអស់មួយចាននេះ ញ៉ាំថ្នាំតាមក្រោយទៀតអូនឈប់បង្ខំបងទៀតហើយណា!» ជុងហ្គុក បានត្រឹមតែចងចិញ្ចើមបែបធុញទ្រាន់ តែគេនៅតែព្រមបន្តញ៉ាំទៀតរហូតដល់អស់មួយចាននេះសឹមលេបថ្នាំតាមជាក្រោយហើយទម្លាក់ខ្លួនគេងបន្ថែម ព្រោះមួយរយៈនេះគេចាប់ផ្តើមឈឺក្បាលញឹកញាប់ណាស់ ប្រហែលជាអាចចងចាំបានរឿងខ្លះៗកាលពីមុនមកបានមួយចំនួនធំដែរ ទើបបានជាគេឧស្សាហ៍ត្អូញត្អែរថាឈឺក្បាលមិនព្រមឈប់។
«មកតាមយើង..ហើយចុះបើអនាគតស្វាមីដឹង?» ថេយ៉ុង មិនទាន់ងើបរើចានក្បានចេញផងបែរជាស្តាប់ឮសូរសំណួរនេះចេញពីមាត់ ជុងហ្គុក ដោយខួរក្បាលស្រាប់តែចាប់ផ្តើមងឿងឆ្ងល់ឡើងមក។
«បងនិយាយចង់បានន័យថាម៉េច? នរណាជាអនាគតស្វាមីរបស់អូន?»
ជុងហ្គុក មិនដឹងថា ថេយ៉ុង មិនបានដឹងរឿងរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងគេជាមួយនឹង ជីមីន នោះទេខណៈខ្លួនបែរជាមានអារម្មណ៍លួចខឹងគ្រោតចំពោះរាងតូចហាក់ក្តៅក្នុងដើមទ្រូងមួយរំពេច។
«ក្រែងថាអ្នកម៉ាក់បានរៀបចំឱ្យរៀបការជាមួយនឹង ជីមីន នោះអី?» រាងតូចភ្ញាក់ព្រើតរួចគ្រវីក្បាលញាប់ស្អេកទាំងមិនយល់រឿង។
«អូនមិនបានដឹងរឿងទាំងអស់នេះទេ រៀបការអី? គ្មាននរណាម្នាក់បាននិយាយរឿងទាំងនេះជាមួយអូនទេ!» ជុងហ្គុក ស្ទុះក្រោកឡើងលូកដៃទៅចាប់កញ្ឆក់ដើមដៃស្រឡូនអូសកាយតូចទាញមកជិតខ្លួនប្រាណក្តៅគគុក។
«ធ្វើពើឬមិនដឹងពិតប្រាកដមែន? ថាជិតបានក្លាយខ្លួនទៅជាអនាគតកូនប្រសារវង្សត្រកូល វេសតុន៍ ហើយ?»
«អូនមិនដឹងអីពិតមែន បើអូនដឹង អូនប្រហែលជាជំទាស់ចំពោះសំណើរមួយនេះយ៉ាងដាច់អហង្ការទៅហើយ ពីព្រោះមនុស្សដែលអូនស្រលាញ់ខ្លាំងបំផុតគឺជាបង មិនមែន ជីមីន នោះទេ អូនចាត់ទុកគេប្រៀបដូចជាបងប្រុសតែម្នាក់គត់តែប៉ុណ្ណោះ..សឺត..អូនស្រលាញ់បងណា ជុងហ្គុក!» ថេយ៉ុង មិននិយាយតែមាត់ស្ទុះទៅចាប់ឱប.កនាយព្រមទាំងថើបលើថ្ពាល់នាយមួយខ្សឺតបន្ថែមទៀតផង។
«យើងមិនត្រូវការទេ!» ជុងហ្គុក បែរជាខឹងហើយរុញស្មា ថេយ៉ុង ចេញតាមដោយអារម្មណ៍មិនពេញចិត្តនៅជាមួយគេចង់និយាយកុហកបែបណាក៏បានតាមចិត្ត តែពេលនៅជាមួយ ជីមីន អាចកើតឡើងដោយអារម្មណ៍ស្នេហាចំពោះគ្នាក៏ថាបានដែរ មិនចាំបាច់ភូតភរនិយាយកុហកគេដល់ថ្នាក់នេះនោះទេ គេមិនជឿ រឹតតែមិនអាចជឿជាក់បានថា ថេយ៉ុង ស្រលាញ់តែគេម្នាក់ដែរ ក្នុងខ្សែភ្នែករបស់គេសម្លឹងមើលឃើញ ថេយ៉ុង ក្នុងអត្ថន័យអាក្រក់តែរហូត កន្លងមកគេស្ទើរតែមិនអាចជឿជាក់ថាបំណងល្អរបស់ ថេយ៉ុង បានធ្វើកន្លងមកសុទ្ធសឹងតែជាការស្រលាញ់ដែលបានប្រគល់ជូនគេអស់ពីកម្លាំងកាយនឹងចិត្ត គេគ្រាន់តែអាចគិតថា ថេយ៉ុង ជាមនុស្សពូកែសំដែង ពូកែយំយែក ហើយកុហក បោកប្រាស់ ហើយថែមទាំងមាយាគ្រប់ពេលគ្រប់វេលាពេលនៅជាមួយបងប្អូនប្រុសគេគ្រប់គ្នាទៀត។
«ជុងហ្គុក អូននិយាយជាការពិត រឿងរៀបការអស់នោះអូនមិនដឹងរឿងអ្វីទាំងអស់ បើទោះបីជាពេលនេះអូនបានដឹងរួចទៅហើយ តែអូននឹងមិនព្រមរៀបការជាមួយ ជីមីន នោះទេ!» ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមប្រកែកនឹងពាក្យថារៀបការយ៉ាងដាច់ខាតក្រៅពី ជុងហ្គុក គេមិនយល់ព្រមរៀបការជាមួយបុរសណាទាំងអស់ទោះបីត្រូវបង្ខំឱ្យដាក់ទាំងជីវិតទៀតក៏ខ្លួនសុខចិត្តលះបង់ដែរ។ អ្នកដែលអង្គុយនៅស្ងៀមទ្រឹងបែរជាមានអារម្មណ៍ឥតស្រណុកចិត្ត កាលបើឃើញថារាងតូចប្រកែកយ៉ាងដាច់អហង្ការបែបនេះធ្វើឱ្យនាយយល់ថាគេពិតជាមិនចង់រៀបការយ៉ាងពិតប្រាកដមែន។
«ប៉ុន្តែអ្នកម៉ាក់បាននិយាយរឿងរៀបការរួចទៅហើយ ឆាប់ប្រាប់ការពិតភ្លាមមកថាបានយល់ព្រមរៀបការពិតមែនឬមួយក៏អត់?» ជុងហ្គុក ដំឡើងសំឡេងស្រែកឮៗហើយចាប់ក្រសោបស្មាតូចអង្រួនខ្លាំងៗសឹងតែធ្លាក់ដាច់ក្បាល ថេយ៉ុង ពីលើស្មាចុះមកទៅហើយ។
«អូយមិនដឹងរឿងអ្វីទេ អូនមិនបានយល់ព្រមនឹងសំណើររៀបការណាទាំងអស់!» ថេយ៉ុង ឆ្លើយប្រាប់ទាំងទឹកភ្នែកហូរជ្រាបរលាក់ ស្ទុះទៅចាប់ឱបក្រសោបខ្លួនរាងមាំយ៉ាងណែនណាន់ក្នុងរង្វង់ដៃ។
«ហ៊ឹកៗអូនស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់ អូនស្រលាញ់បងតែម្នាក់គត់ណា ជុងហ្គុក!» រាងកាយតូចចាប់ផ្តើមយំញ័រខ្លួនចំប្រប់ កែវភ្នែកខ្មៅដូចជានិលក៏ស្រាប់តែចាប់សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខកំលោះសង្ហា រួចខិតទៅជិតផ្អឹបបបូរមាត់ថើបក្រសោបលើបបូរមាត់ក្រៀមស្ងួត។ ប្រអប់ដៃដ៏ស្រឡូនលើកអង្អែលសើរៗលើថ្ពាល់ដ៏ម៉ដ្ឋរលោង អណ្តាតផ្សើមក៏លូកលូនចូលទៅក្រឡាស់លិឍជញ្ជក់រស់ជាតិក្នុងមាត់រាងក្រាស់។ អ្នកកំលោះចាប់ផ្តើមថើបតបតដោយគ្មានការប្រកែកតវ៉ាមុននឹងចាប់បង្វិលរាងតូចឱ្យគេងទៅលើពូកសន្សឹមៗ។
«អូនស្រលាញ់បង!» ថេយ៉ុង ដកបបូរមាត់ចេញ និយាយប្រាប់នាយជាច្រើនដងដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីស្រលាញ់ដ៏បរិសុទ្ធចេញពីក្នុងជម្រៅចិត្ត។
ជុងហ្គុក ស្ងាត់មិននិយាយ សម្លឹងមើលដំណក់ទឹកភ្នែកដែលហូរស្រក់ចុះរមៀលតក់ៗផ្សើមនឹងខ្នើយកើយដោយស្ទើរតែមិនជឿថា ថេយ៉ុង ពិតជាបានស្រលាញ់ខ្លួន បើទោះបីជាគេធ្លាប់បានប្រើពាក្យពេចន៍មិនសមរម្យ ទាំងជេរប្រមាថ ហើយក៏មើលស្រាលរាងតូច ទាំងម៉ាកងាយ ជាន់បន្ទាបបន្ថោកកិត្តិយស ថេយ៉ុង មករាប់មិនអស់ តែរាងតូចបែរជាសុខចិត្តខាំមាត់អត់ធ្មត់មិនតបត មិនថាគេជេរស្តីយ៉ាងណាក៏ព្រមស្តាប់ ព្រមទទួលយកទាំងអស់។
«គេងជាមួយអូនបានទេ?»
«.......» អ្នកកំលោះនៅស្ងៀម កាលបើត្រូវរាងតូចស្នើសំណើរទាំងនេះចូលមក។
«ធ្វើឱ្យអូនមានក្តីសុខជាមួយបងតែម្នាក់គត់បានទេ ជុងហ្គុក? អូនចង់ឱ្យបងថ្នាក់ថ្នមអូន ស្រលាញ់អូនដូចជាពេលមុនទៀតណាស់ ហ៊ឹកៗ..អូនចង់ឱ្យបងថើបអូន ឱបអូនថ្នមៗ ប្រាប់ថាស្រលាញ់អូនដូចគ្រាដំបូងខ្លាំងណាស់ ហ៊ឹកៗ..អូនចង់បានបងពីមុនមកវិញ!» ជុងហ្គុក ជ្រួញចិញ្ចើមកាលបើឮសូរសម្តី ថេយ៉ុង ពោលពាក្យនិយាយរៀបរាប់បីដូចជាគេជាមនុស្សដែលបានបាត់បង់ការចងចាំយ៉ាងអ៊ីចឹង។
«បងស្រលាញ់អូនម្តងទៀតបានទេ?» ថេយ៉ុង លើកដៃទាំងទ្វេអង្អែលសើរៗលើផែនថ្ពាល់ប្រុសកំលោះ មុននឹងចាប់ទាញមកជិតកៀកនឹងផ្ទៃមុខក្រហមរងាលរបស់ខ្លួន រួចថើបផ្តិតលើបបូរមាត់រាងក្រាស់មួយខ្សឺត។
«ហ៊ឹកៗ..អូនស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់ ជេរអូន ខឹងអូន យ៉ាងណាក៏អូនសុខចិត្ត សូមត្រឹមតែអាចឱ្យអូនបាននៅក្បែរបងអូនគ្រប់គ្រាន់ហើយ!»
«ដើម្បីអ្វី? ទ្រាំដើម្បីឱ្យយើងជាន់ឈ្លីដល់ថ្ងៃស្លាប់តើមែនទេ?»
«ទោះបីជាអូនមិនអាចទទួលបានឱកាសឱ្យបងជូតទឹកភ្នែកឱ្យអូនដូចកាលកន្លងតែអូនក៏អាចទទួលយកបាន មិនថាបងចង់ជាន់ឈ្លីអូនយ៉ាងណានោះទេ!» ស្រលាញ់គេ ស្រលាញ់ឱ្យគេដឹងចិត្ត សុខចិត្តក្រាបលូន លន់តួសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង មិនថាក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សថោកទាបយ៉ាងណាក៏គេសុខចិត្តដែរ។
«បងបើមិនចង់ក៏មិនអីដែរ អូនយកចានទៅទុកហើយ!» ថេយ៉ុង ងើបក្រោកឡើង ទាញចានប្រឡាក់ដើរសំដៅទៅរកផ្ទះបាយ មុនពេលទម្លាក់ចានថ្នមៗទៅក្នុងឡាប៊ូ។
«ហ្អា!!» កាយតូចភ្ញាក់ព្រើត ក្រឡេកមកសម្លឹងមើលអ្នកដែលចាប់ខ្លួនថើបត្រដុសកញ្ចឹងកខាងក្រោយខ្លាំងៗលូកដៃចូលមកចាប់ស្ទាបរាវអង្អែលច្របាច់ពាសពេញដងខ្លួនតូចច្រឡឹងពីលើដល់ក្រោមយ៉ាងក្តៅគគុក។
«ហ្អឹមបង...» ថេយ៉ុង ថ្ងួចថ្ងូរតិចៗ ខណៈសម្លៀកបំពាក់លើដងខ្លួនត្រូវបានគេដោះក្រវាត់ចោលជ្រុះធ្លាក់រ៉ាយប៉ាយពេញខាងលើឥដ្ឋការ៉ូ។
«អឹស..» ជុងហ្គុក បញ្ចេញសំឡេងក្នុងបំពង់ក មុនពេលញាត់បញ្ចូលស្នូលសាច់រឹងកញ្ជ្រឹសទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរាងតូចយ៉ាងជ្រៅ។
«ឈឺទេ?» ចាំបានថាកាលពីថ្ងៃមុនគេលេងជ្រុលដៃពេករហូតដល់មានឈាមជ្រាបចេញមកទៀត ទើបចាប់ផ្តើមគិតដល់អាការៈឈឺចាប់ដែលរាងតូចបានចួបប្រទះរួចមកហើយ។
«ឈឺ..»
«បើឈឺមិនបាច់ធ្វើ!» គេថាហៀបនឹងដកវាចេញ។
«អត់ទេ..» ថេយ៉ុង ចាប់ដើមដៃនាយជាប់ រួចងាកមកគ្រវីក្បាលដាក់នាយ។
«អូនទ្រាំបាន..នៅក្នុងខ្លួនអូនបែបនេះហើយ!» ជុងហ្គុក លែងប្រកែកចាប់កាន់ចង្កេះតូចអង្ក្រងឱ្យនឹងចលនាមុនពេលគេបញ្ជាកម្លាំងចង្កេះបុកសម្រុកញាប់ស្អេកពីខាងក្រោយដោយ ថេយ៉ុង ក៏ច្រត់ដៃសង្កត់លើមាត់អាងឡាប៊ូយ៉ាងជាប់។
«អ្ហា-អ្ហាស..» ថេយ៉ុង ស្រែកថ្ងូរឮៗម្តងម្កាល់ កាលបើ ជុងហ្គុក បុកត្រូវ
ចំចំណុចសុខស្រួលខ្លាំងពេក។
«សឺត..អ្ហើស!!!» ជុងហ្គុក គ្រលែងចង្កេះគ្រវីបុកញាប់ស្អេក ឈ្ងោកទៅថើបលើស្មាតូច លើកដៃបង្អូសរាវស្ទាបច្របាច់ដើមទ្រូងទាំងគូធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង ខាំមាត់លើកដៃម្ខាងខ្ទប់លើបបូរមាត់ ព្រោះស្រេវស្រាញស្របពេល ជុងហ្គុក បែរជាចាប់ញីឈ្លីចុងសុដន់ខ្លួនយ៉ាងញាប់ស្មេ។
«សឺត..អ្ហឹស..បង!» ថេយ៉ុង រលាក់ទាំងរាងកាយននលគក ស្រែកខ្លាំងៗដ្បិតទ្រាំលែងបាន សំណើមក្តៅគគុកខាប់អន្ធិលក៏បាញ់ចូលមកក្នុងខ្លួនគេស្រោចប្រឡាក់ជោកភ្លៅខាងក្រោយ តែព្រឹត្តការណ៍មួយនេះនៅមិនទាន់ចប់ត្រឹមណេះនោះទេ។ កាយដ៏តូចស្រឡូនអង្គុយលើសាឡុង សម្លឹងទៅមើលអ្នកកំលោះស្ថិតក្នុងសភាពអាក្រាតកាយដើរសំដៅចូលមករកខ្លួនតាមដោយទឹកមុខងប់ងល់នឹងតណ្ហាមិនទាន់សាប។ ម្រាមដៃវែងស្រួចប្រៀបដូចជាបន្លាក្រូច លូកចូលទៅចាប់កាន់ភាពរឹងមាំដ៏ហាប់ណែនពេញៗកណ្តាប់ដៃ រួចក៏ចាប់ផ្តើមសាប់ចលនាថ្នមៗខិតទៅជិតមុននឹងប្រើចុងអណ្តាតលិឍក្រឡាស់លើចុងកំពូលរបស់វា ធ្វើឱ្យរាងកាយមាំក្រហមដាបនោះញោចកន្ទ្រាក់ចង្វាក់ចលនាដោយសារតែអណ្តាតក្រហមឆិល បានប៉ះពាល់នឹងកូនប្រុសកំហូចជញ្ជក់លិឍឈ្លេចឈ្លីយ៉ាងទំនើង មិនតែប៉ុណ្ណោះថែមទាំងប្រើបបូរមាត់បៀមវាខ្លាំងៗទៀត។
ថេយ៉ុង កន្ធែកជើងទាំងគូចេញរៀងធំបន្តិច ងើយមុខឡើងដោយស្នាមញញិមផ្អែមល្ហែម មិនខ្វល់ពីសំណល់សថ្លាដែលប្រឡាក់លើបបូរមាត់ខ្លួននោះឡើយ។ មុនពេលចាប់ម្រាមដៃ ជុងហ្គុក ផ្គួបផ្សំជាមួយម្រាមដៃរបស់ខ្លួនទាញមកជិតនឹងភាពទន់ជ្រាយ សន្សឹមចាប់ដៃទាំងសងញាត់ចូលទៅផ្នែកខាងក្នុង។
«អ្ហាស!» ថេយ៉ុង ថ្ងូរតិចៗងាកទៅថើបមាត់នាយកំលោះមួយខ្សឺត។
«លេងម្រាមដៃបងក្នុងខ្លួនអូនមក!» ជុងហ្គុក ទាយដឹងពីចំណង់ដែលរាងតូចកំពុងទទួលបានស្របពេលចំណុចសើមរបស់គេកាន់តែជ្រាបហៅសំណើមស្រក់ចុះមករលាក់ខាប់ពេញម្រាមដៃខ្លួនជោក។
ផ្លាប់!!
«ហ្អឹម..អឹម..អាស!» រាងតូចងើយក្បាលឡើងផ្អែកខ្នងនឹងបង្អែកសាឡុង ទាញដៃរាងក្រាស់ឱ្យបុកខ្លាំងៗក្នុងភាពទន់ជ្រាយខ្លួនញាប់រន្ថើន។
«ពណ៌របស់វាកាន់តែក្រហមស្អាតណាស់!» ជុងហ្គុក ពោលពាក្យសរសើរកាលបើមើលឃើញចំណុចពិសេសនៃដងខ្លួន ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមបញ្ចេញភាពទាក់ទាញខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ។
«អ្ហា-អ្ហាសៗ ជុងហ្គុក អូនសូមអង្វរឱ្យខ្លាំងៗជាងនេះបន្ថែមទៀតមក!»
ថេយ៉ុង លើកម្រាមដៃម្ខាងមកខាំជញ្ជក់ក្នុងមាត់ស្រែកប្រាប់ប្រុសកំលោះ ពេលជិតដល់ចំណុចកំពូល ជុងហ្គុក ក៏បន្ថែមកម្លាំងខ្លាំងៗ លឿនជាងមុនទ្វេដង ខណៈរាងតូចក៏កន្ទ្រាក់ខ្លួនញ័ររដឹកមុននឹងញោចចលនាបញ្ចេញទឹកស្នេហ៍ខ្ជាក់ប្រឡាក់ផ្ទៃមុខរាងក្រាស់ខ្ជោកៗ។
«អ្ហា..ប្រឡាក់មុខបងអស់ហើយ!» ជុងហ្គុក មិនខ្វល់ក្រោកឡើងចាប់ក.ជើង ថេយ៉ុង លើកគងលើស្មាខ្លួនមុនពេលស៊កភាពរឹងមាំចូលល្អាងស្នេហ៍ដ៏សែនទន់ល្មើយក្រោយមកក៏បុកចលនាមិនថមថយរហូតដល់ធ្វើឱ្យរាងតូចស្លើភ្នែកឡើងសស្គូស។
«ហ្វាក់..អ្ហះ..អ្ហា!!!»
«សឺត..អើស..អ្ហាសៗ..»
«ជុងហ្គុក ថើបអូនបន្តិចបានទេ? ថើបលើទ្រូងអូន!» ជើងទាំងគូត្រូវបានគេព្រលែងទម្លាក់ចុះឱ្យលើកបង្គង រាងក្រាស់ចាប់ផ្តើមទម្លាក់ស្នាមថើបទៅលើដើមទ្រូងរាងតូចដោយចង្កេះនៅតែបន្តបុកផ្អឹបញាប់ស្អេកឥតដាច់មួយចង្វាក់ណាដដែល។
«ជុប..» សំឡេងថើបប្រដេញតបតឮសូរពិរោះរណ្តំបូករួមទាំងសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺអមគ្នាឡើងមកប្រគុំថ្ងួចថ្ងូរប្រៀបដូចជាសូរតូរ្យតន្ត្រី។ ដៃមាំទះផាច់ៗផ្ទាត់លើសាច់ត្រគាកមូលណែនក្លំឱ្យដៅជាប់ស្នាមបាតដៃក្រហមទាំងផ្ទាំងៗ មុនពេលបុកខ្លាំងៗផ្តាច់ទឹកចុងក្រោយ។
«អ្ហាស!» ថេយ៉ុង ពើងត្រគាកស្រូបក្រសោបយកសំណើមខាប់អន្ធិលពីរាងកាយរាងក្រាស់ទាល់តែមានចំណែកខ្លះបានហូរហៀរស្រក់ចេញមកប្រឡាក់ទៅលើសាឡុងកម្រាលពណ៌ខ្មៅថែមទៀត។
«យ៉ាងម៉េច?» ជុងហ្គុក សួររួចហើយសម្លឹងមើលទឹកមុខដង្ហក់របស់ ថេយ៉ុង មើលទៅស្លេកស្លាំងទន់ខ្លួនល្អូកប្រៀបដូចជាមនុស្សគ្មានឆ្អឹងអ៊ីចឹង។
«តទៀតបានអត់?»
«ហះ?» រាល់ដងឃើញយំយែកស្រែកដូចក្មេងត្រូវម្តាយវាយសោះហើយថ្ងៃនេះម្តេចក៏ច្រឡឺមជាងរាល់ដងខ្លាំងម្លេ៉ះ។
«ណា..អូនជាអ្នកធ្វើក៏បានដែរ..ចាំអូនអុកពីលើបងក៏បានដែរ!»
«ចុះបើមិនស្រួល?» ថេយ៉ុង ធ្វើមុខងេមងាមហើយលើកដៃមកខ្ទប់លើភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន។
«អូនសើមអត់បាត់ទេ អូនមិនចង់លេងម្រាមដៃខ្លួនឯងទេ ជុងហ្គុក ថ្ងៃអូនចង់ឱ្យបងប៉ះពាល់វាមិនចង់ឈប់ទេ!» ជុងហ្គុក ចង់តែស្រែកបញ្ចេញសូរសំឡេងសើចឱ្យរហែកបបូរមាត់ ពេលដឹងថាតណ្ហា ថេយ៉ុង ឡើងខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះនោះ។
«ហេតុអីថ្ងៃនេះបងមិនចង់រំលោភអូន? ពេលអូនចង់បងបែរជាមិនចង់? បងយល់ថាអារម្មណ៍របស់អូនវាអាចកើតឡើងមានគ្រប់ពេលតើមែនទេ?»
ថេយ៉ុង ឧទានទាំងខឹង ថ្ងៃនេះគេលះបង់អស់ហើយ ភាពគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាសគ្រប់យ៉ាង ប៉ុន្តែ ជុងហ្គុក បែរជាធ្វើខ្លួនហីៗចំពោះគេទៅកើត។
«លឿនឡើងមើល៍!» ជុងហ្គុក ងើបខ្លួន ថេយ៉ុង តាមទៅចាប់ឱបកនាយ។
«បង...»
«អត់ទេ! មិនស្រួលខ្លួនទេ!»
«ញ៉ាំបបរមួយចានទៀតមានកម្លាំងចាំមកតក៏បានដែរណា!»
«អាសហាច់ណាស់ថ្ងៃនេះ!» ជុងហ្គុក ពោលទាំងញិញសង្កៀតជើងធ្មេញ ថេយ៉ុង ឱនឈ្ងោកមុខចុះកាលបើត្រូវនាយជេរនៅនឹងមុខ។
«មែន..អូនអាស អូនហាច់ ដោយសារតែអ្នកណា អូនហាច់ជាមួយបងមានអីខុស អូនហាច់អាសជាមួយប្តីអូនខុសដែរ?» ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមតមាត់ឱ្យប៉ប៉ែះធ្វើឱ្យ ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមមើលឃើញពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់រាងតូចចង់តែចាប់គ្រញិចឱ្យបាក់ឆ្អឹងទាំងកំណាត់ៗ។
«ចង់បានក្បាច់អី? និយាយមក..» ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមក្តៅឆួលក្នុងចិត្ត ថេយ៉ុង ញញិមងាកខ្វាច់មកឱបកនាយយ៉ាងណែន។
«ស្រេចតែបងទេ!» នាយកំលោះក្តៅក្រហមមុខងាំង ចាប់អូសរាងតូចមកជិតក្បែរវេរង់ដា។
«បង..ទីនេះកណ្តាលវាលហ្នឹង?» ដោយសារតែគ្មានអ្វីបិទបាំងក្រៅតែពីជញ្ជាំងថ្មកម្ពស់ផុតចង្កេះពួកគេ បើអ្នកដែលស្នាក់នៅជាន់លើអាគារខ្ពស់ៗប្រាកដជាបានមើលឃើញពីសកម្មភាពរបស់ពួកគេទាំងពីរនាក់ច្បាស់ចែសតែម្តង។
«តែយើងចង់វៃសិចត្រង់នេះ!» ជុងហ្គុក ថារួចទាញឱ្យ ថេយ៉ុង ឈរផ្អែកខ្នងនឹងបង្កាន់ដៃវេរង់ដា រួចលើកជើងរាងតូចម្ខាងកៀវលើចង្កេះខ្លួន សឹមបុកភាពរឹងមាំរឹងណែនកញ្ជ្រឹសចូលទៅ។
«អ្ហាស..» ថេយ៉ុង ថ្ងូរតិចៗឱនខ្ទប់មុខនឹងស្មានាយ ស្រាប់តែគេចាប់ទាញចុងចង្ការខ្លួនឡើងវិញ។
«ឱនគេចមុខទៅណា..ក្រែងមកឈរឱ្យយើងរំលោភមិនអ៊ីចឹង?»
«អូនចង់ថើបស្មាបងទេតើស!»
«មិនបាច់..ថ្ងូរឱ្យយើងស្តាប់ ពើងត្រគាកឱ្យយើងគ្រប់ពេលយើងបុកចូលទៅបានហើយ!»
«តែអូនចង់ថើប សាច់ខ្លួនបងក្រអូប ទន់ៗដូចកូនទារក អូនចង់ថើប អូនក្នាញ់ មើលចុងដោះមើល៍ឡើងពណ៌ផ្កាឈូក!» ថេយ៉ុង និយាយបណ្តើរសើចបណ្តើរលូកដៃទៅកេះក្តិចមិចចុងសុដន់ ជុងហ្គុក យ៉ាងគឃ្លើន។
«អ្ហាស..» រាងតូចកញ្ជ្រោលស្រែកកាលបើនាយបុកចូលមកយ៉ាងខ្លាំង រួចក៏អុកឡុករាងកាយគេស្ទើរតែធ្លុះធ្លាយដល់ពោះវៀនទៀត។
«តិចៗ ជុងហ្គុក អូនស្លាប់ឥឡូវហើយអះ..អ្ហា..»
«លេងដោះទៀតទៅបើខ្លាំង!»
«ចាំមើលអូនខាំណា អូនខាំឱ្យដាច់ចុងដោះ..»
«អូយ!!!!!!»
