@ក្រុមហ៊ុនផលិតរថយន្ត Veston
បុរសរូបសង្ហាអមដោយឈុតសម្លៀកបំពាក់គ្រ័ហ្សេពណ៌ទឹកប៊ិកក្រម៉ៅបោះជំហ៊ានដើរចូលទៅខាងក្នុងឃ្លាំងផលិតរថយន្តគ្រាន់តែបានមើលឃើញពីវត្តមានរបស់គេភ្លាម សំឡេងស្រែកហ៊ោកញ្ច្រៀវខ្ញៀវខ្ញារពីក្រុមបុគ្គលិកស្រាប់តែស្រែកទ្រហ៊ោនាំគ្នាទះដៃលាន់កងរំពងឡើងគួរឱ្យអស់សំណើចធ្វើឱ្យរាងសង្ហាយើងគ្រវីក្បាលហួសចិត្តឥតឧបមា។
«ខ្ញុំគិតរួចហើយ ថាចៅហ្វាយប្រាកដជាវិលត្រលប់មកវិញ» សម្តីរបស់ ស្ទេវីន ធ្វើឱ្យ ជុងហ្គុក ញោចស្នាមញញិមចុងមាត់ឡើង។
«ព្រោះយើងជាមនុស្សពូកែនោះអី?» ដេវីត ឮសូរចៅហ្វាយនាយថាអ៊ីចឹងភ្លាមក៏ងក់ក្បាលយល់ស្របព្រោះមនុស្សដែលពូកែគ្មាននរណាអាចរត់ទាន់ក្រញាំជើង ជុងហ្គុក វេសតុន៍ នោះទេ។
«គ្រប់យ៉ាងនៅពេលនេះយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?» ជុងហ្គុក ឈរជ្រែងហ៊ោប៉ាវខោរួចងាកទៅសម្លឹងមើលមុខកូនចៅប្រុសទាំងពីរនាក់តាមដោយទឹកមុខមានមន្ទិល។
«មិនមានអ្វីទាស់ខុសទេទាន៎គ្រប់យ៉ាងប្រកបទៅដោយភាពរលូន!»
«ល្អ..រៀបចំឡានថ្មីឱ្យយើងមួយគ្រឿង» ដេវីត ស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរទឹកមុខភ្លាមៗពេលឮសូរសម្តី ជុងហ្គុក បានពោលពាក្យដូច្នោះឡើង។
«ថាយ៉ាងម៉េច? ចៅហ្វាយ?»
«ឡានរបស់យើងចាស់អស់ហើយ ជិះទាល់តែសឹកកង់ឡានអស់ហើយឯងមិនឃើញទេឬ? គិតចង់ឱ្យយើងទ្រាំជិះយូរខ្លាំងប៉ុណ្ណាទៀត?» នាយពោលពាក្យដោយទឹកមុខធុញទ្រាន់នៅពេលដែលដឹងថាកូនចៅមិនយល់ចិត្តរបស់ខ្លួនសោះ។
«ចុះប្រពន្ធ..? ចៅហ្វាយដូរបានតែឡានទេតើមែនទេ?» ស្ទេវីន ថាទាំងសើចកក្អឹក ជុងហ្គុក ងាកទៅលើកដៃជ្រលរប្រុងវាយក្បាលនាយ។
«ឡានចេះកាន់កាំបិតកាប់ក្បាលយើងដូចប្រពន្ធដែរទេ?»
«សរុបសេចក្តីមកចៅហ្វាយខ្លាចប្រពន្ធ?»
«សូម្បីតែឆ្កែឈ្មោល ក៏ខ្លាចឆ្កែញីដែរ ទម្រាំយើង?»
«ហិហិ..» សំឡេងសើចបានបន្លឺ ជុងហ្គុក ដៀងខ្សែភ្នែកសម្លក់សម្លឹងកូនចៅប្រុសរួចទើបម្នីម្នាដើរទៅរកមើលឡានដទៃទៀតបើត្រូវចិត្តនឹងឆាប់បានប្តូរថ្មីទុកជិះតែម្តង។ នាយសម្លឹងមើលឃើញឡានឡែមប៊ូហ្គីនីអ៊ុតតែមពណ៌ទឹកប៊ិក មានអារម្មណ៍ស្រលាញ់ភ្លាម ទោះបីជាអាយុរៀងច្រើនជាងមុនបន្តិចមែន ប៉ុន្តែគេមាននៅមានចិត្តចង់ហ៊ឺហារសប្បាយប្រើប្រាស់សម្ភារឡូយឆាយសម្បើមណាស់ដែរ។
«មួយគ្រឿងនេះទំនង..» ជុងហ្គុក បើកទ្វារឡានចូលទៅអង្គុយខាងក្នុងសាកបញ្ឆេះម៉ាស៊ីនសំឡេងក៏ល្អ គេសម្រេចចិត្តថាយកឡានមួយគ្រឿននេះជិះចុះ។
ទឺត!!
សំឡេងទូរស័ព្ទរោទ៍រន្ទឺឡើងនាយសង្ហាក្រឡេកទៅឃើញលេខទំនាក់ទំនងដែលបានចូលមកក្នុងទឹកមុខញញិមយ៉ាងកំហូច។
«ហេឡូ..ម៉ាយដេលលីង..»
(ថ្មើមាណចេញពីធ្វើការ?)
«ទើបតែមកដល់អម្បាញ់មិញឱ្យបងចេញទៅហើយអ្ហេស?»
(ឡានខូច..គ្មានអីជិះ)
«ចុះពេលនេះអូននៅឯណា?»
(ផ្សារទំនើបមកទិញរបស់របរឱ្យកូន!)
«អ៊ីចឹងចាំបងទៅទទួល ចាំត្រង់ហ្នឹងចុះ!» ជុងហ្គុក ចុចបិទទូរស័ព្ទរួចបែរមកចាប់បញ្ឆេះឡានបើកចេញពីឃ្លាំង ខណៈកូនចៅប្រុសទាំងពីរនាក់ស្រាប់តែនាំគ្នាលាន់មាត់និយាយ។
«កូនបីនាក់ទៅហើយហ្នឹងនៅស្ទាវទៀត!» ដេវីត សើចញឹមៗលើបបូរមាត់។
«ចាស់តែអាយុចិត្តនៅភ្លើតភ្លើន..បើទោះបីជាទេវតាក៏ប្រដៅគាត់មិនបានដែរ!» ស្ទេវីន បែរខ្លួនដើរចូលទៅឈរមើលការខុសត្រូវពីបុគ្គលិកកំពុងតែជួសជុលឡានរួចក៏បន្តការងារទៅតាមទម្លាប់ការងារដដែល។
@ផ្សារទំនើប
ដើរទិញអីវ៉ាន់យួរសំពីងសំពោងអស់រយះពេលពេញមួយព្រឹក ថេយ៉ុង ក៏ម្នីម្នានាំកូនៗដើរចេញមកខាងក្រៅផ្សារសម្លឹងមើលរថយន្តសេរីទំនើបមួយគ្រឿងម៉ាកឡេមប៊ូហ្គីនីបរចូលមកឈប់ចតយ៉ាងឡូយឆាយមិនត្រឹមតែបានទាក់ទាញខ្សែភ្នែករបស់គេនោះទេ សូម្បីតែអ្នកដទៃផ្សេងទៀតក៏សម្លឹងមើលងាកស្ទើរជាប់សរសៃកគ្រប់ៗគ្នាដែរ។
«ឡាននេះបើបានជិះឌុបស្រីដើរលេងឡូយហ្មងអ្ហះ!» ជេយ័ហ្សាន់ ចំហមាត់សំដែងភាពភ្ញាក់ផ្អើលធ្វើដូចចួបរឿងដ៏អស្ចារ្យណាស់ណាអ៊ីចឹង។
«ខួរក្បាលក៏កាត់ទៅរកឪឯងខ្លាំងម្ល៉េះ? ងាកស្រីៗវាយបែកមាត់ហូរឈាមឥឡូវហ្នឹង»
«ថាលេងសោះហ្នឹងអ្ហះ»
«អ្ហា..ដេតឌី តើស» ជេយ៍ហ្សាន់ ស្រែកស្របពេលដែល ជុងហ្គុក ចុះចេញមកបង្ហាញខ្លួនប្រាណច្បាស់ៗផ្ទាល់នឹងភ្នែក។
«ដូរឡានទៀតហើយ?» ថេយ៉ុង ធ្វើជាសួរ។
«អាចាស់ជិះយូរហើយបងចង់ដូរថ្មីម្តង!»
«ដូរឡានថ្មី? ដូចស្រីថ្មីដែរមែនទេ?»
«អូនកុំនិយាយអីផ្តេសផ្តាសអ៊ីចឹងបានទេ? ធ្វើអ្វីមួយឱ្យទុកចិត្តបងខ្លះផង» ជុងហ្គុក សើចញ៉ោះភរិយាដើរមកចាប់បើកទ្វារឡានរង់ចាំភរិយានិងកូនចូលមកឡាន។
«សូមអញ្ជើញភរិយាកំពូលដួងចិត្ត»
«នៅឈររេរាអីចូលឡានភ្លាមទៅ» ថេយ៉ុង ស្រដីដេញកូនតូចៗឱ្យឆាប់ឡើង ពួកអាល្អិតតូចក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចូលឡានតាមសម្តីគេអស់ មុនពេលខ្លួនឯងក៏ប្រញាប់ចូលទៅអង្គុយតាមជាក្រោយដែរ។
«ឡាន ដេតឌី អរៗណាស់» ជេយ៍ដេន ពោលពាក្យសរសើេរសប្បាយចិត្តបានជិះឡានថ្មី ព្រោះមិនងាយមានឱកាសបែបនេះឡើយ។
«អូនចង់ទៅណាខ្លះទេ? ចាំបងជូនទៅ..» រាងតូចងាកមកសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខរាងក្រាស់ដោយស្នាមញញិម។
«ចង់ជូនកូនដើរលេង..»
«យេ..ប៉ាប៉ា ដេតឌី ជូនកូនដើរលេងហិហិ សប្បាយចិត្តណាស់..» ក្មេងៗនាំគ្នាស្រែកហ៊ោទះដៃហាក់បីដូចជាសប្បាយចិត្តណាស់ ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក ញញិមបិទមាត់មិនជិតសោះសម្លឹងឃើញពួកគេមានក្តីសុខខ្លួនក៏មានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តដែរ។
