Kimse, hiçbir yeri geri dönmek üzere terk etmez.
A
yakkabılarıma baktım. Ayakkabılarımdakı siyah Vans ayakkabılarımı, kenarlarındakı beyaz çizgilere. İkisinin zıtlığına, zıtlığının güzelliğine. Kocaman sırt çantamı ağır ağır çekerek bacaklarımın arasına aldım, aklımda bana kurduğu son cümle, aklımda telefonda duyduğum o ses...
" Belki de ben gerçekten gelmemeye gittim. O kadar çok gittim ki, artık hiçbir yerdeyim. Ama şunu bil ki, bu dünyada olmayı seçebileceğim tek bir yer olsaydı senin yanını seçerdim. Çünkü ben seni, ben seni..."
Tamamlanamayan cümle, duyduğum tek silah sesi.
Çığlıklarım, adını haykırışlarım, telefonun kapanışı, bip seslerinin kulaklarıma saplanışı. Sakinleşmem, telefonu kulağımdan belki açar umudumu yitirmemle indirmem saatlerimi aldı. Kendimi birkaç saat sonra burada buldum. Kimseye haber vermeden, gizlice çıktım odamdan mahvolmuş bir halde.
" Dikkat! Bu bir kapı değişikliği anonsudur! Türk Hava Yolları IstanbulParis uçuşu, 14 numaralı kapıya taşınmıştır. Yolcuların dikkatine. "Çantamı aldığım gibi hızla yürümeye başladım. Kocaman sırt çantamla ona giden o uçağın kapısına doğru yürüyordum. Kimsesiz, habersiz, tek başıma... Ben Izmir. Ismimi doğduğum şehirden aldım. Ülkemin en güzide şehrinden... Oysa ben şimdi bu ülkeyi bırakıp gidiyorum. Onun için, onu bulmak için, onu kurtarmak için. Ona yarım kalan cümlesinin cevabını vermek için. " Ben de seni... ben de seni... " demek için. Ben Izmir ve bu Izmir'in Ege'sine kavuşma hikayesi.
LÜTFEN BÖLÜMLERE OY VERMEYI VE YORUM YAPMAYI UNUYMAYIN❤
YOU ARE READING
3391 Kilometre
Teen FictionBu hikâye, uzak bir ilişkinin hikâyesi! Birbirlerini görmeden ve duymadan, aylar boyunca gece gündüz konuşan; birbirlerine bu kadar uzak, ama bir o kadar da yakın olan; aralarına giren onca kilometreye rağmen birbirlerine âşık iki insanın hikâyesi...
