MAFYA SANRISI [YARI TEXTİNG]

10. BÖLÜM

Yazım yanlışım varsa ya da anlam bozukluğu kusura bakmayın.
Keyifli okumalar
✨️🤍

Bakışları saniyeler önce elinden şekeri alınmış çocuk gibiyken bir anda sert ve korkutucu bakışlarına bürünmüştü.

Yaman ayağa kalktı ben ruhen oturduğum koltuğun en dibine çakıldım.

"Hiçbir fikrin olmadığı halde neden inat ediyorsun!" Sertti ama sakin gibiydi elini alnına doğru götürdü.
Ona anlamsız bir bakış attım sanırım bu daha çok sinirlenmesine sebep olmuştu ki bir anda daha çok yükseldi.

"Kolay mı zannediyorsun amına koyayım he! Annemin doğduğu, büyüdüğü hatta öldüğü evi, o piç kurusu satmak istedi diye o kaltaklara verebilmek kolay mı!
Canım acıyo benim, senin isteğinle hareket etmiyor bu kararlar!"

Küfür etmesi nedense üzmüştü beni

Az önce söylediğim şeylerin intikamını alıyordu o da benim kalbimi kırdı. Ödeştik.

"Ben nerden bilebilirdim bunu, belki bana birşeyleri anlatma zahmetine girseydin bende böyle konuşmazdım!"

Sesim başta her ne kadar kısık çıksa da sonra Yaman'ın gözlerinde gördüğüm o sinirle bi anda yükselmiştim.
Yaman hiç duraksamadan konuştu.

"Bana güvenmeyen birisine neden kendimi anlatayım sadece kendisini korumak istediğim, benim yüzümden ona zarar gelmesini istemediğim birisine neden ailemi anlatayım!"

Bi eli havadaydı diğer eli yumruk halindeydi ve ben Yamandan korkmaya başlamıştım

"Belki de bende aynı sebepten anlatmıyorumdur ailemi, derdimi olamaz mı!" İçimden böyle birşey asla geçmiyordu. Ama kalbimin kırıldığını hissedebiliyordum.

"Güvenmiyorsun bana ama güvenmediğin birinin evinde kalıyorsun öyle mi?" Kaşlarını kaldırdı

"Güvenmiyorum ve senin evinde kalmaya devam etmicem artık ne olursa olsun umurumda değil!" Sesim biraz yüksek çıkmıştı ve yüzüne son kez bakıp hızlı adımlarla kapının yanında ki askıdan ceketimi aldım ve gözüme ilişen rafin üzerinde olan telefonumu aldım ve evden çıkıp sertçe kapattım kapıyı.

Uraz'ı gördüm ama o kadar hızlı çıktım ki bana söylediği şeyleri bile duymadım.
Büyük demir kapıdan çıkınca arkamdan bir adamın koştuğunu gördüm karşıya geçicektim ki yanıma geldi.

"Güneş Hanım evden çıkmanız yasak Yaman Beyin kesin talimat-" sözünü kestim. "Sokayım Yaman Beyinin talimatlarına."
"Puşt!"

Çok küfür eden biri değildim ama şuan gerçekten çok sinirliydim, burası tam olarak neresiydi bilmiyorum ama sokakta gördüğüm insanlara evimin adresini sorarak talimatlarına göre evime gitmeye çalıştım.

Yaman'ın anlatımıyla

Güneşi durdurmaya çalışmadım zaten dönüşü olan şeyler de konuşmamıştık.
Bana güvenmiyordu peki ya ben ona gerçekten güveniyor muydum, bilmiyorum. Güneşin evden çıkmasının ardından 10 dakika geçmişti kapı çaldı içimden bir his Güneş geri geldi dedi ama gelmezdi inatçının teki.

Kapıyı açınca Tarık nefes nefese kalmıştı korumalardan biriydi.
"Nefes al koçum, nefes al."
"Abi, abi şey Güneş Hanım gitti konuşmaya çalıştım ama tersledi beni."
"Ne dedi?"
"Ben, Yaman beyin kesin talimatı var evden çıkamazsınız dedim, o da şey dedi"
Benden çekiniyordu yüzü yere bakıyordu.

"Söylesene oğlum çıldırtma insanı"

"Şöyle dedi, sokayım Yaman beyinin talimatlarına. Tam giderken puşt dedi bana mı yoksa sana mı dedi anlamadım abi. Sonra da gitti ama adamlarımız takipte merak etmeyin."

Kapıyı kapatırken sırıtmadan edemedim aklıma Güneşin bu cümleyi kurarken ki hali geldi ufak bir kahkaha attım.

-------