𝟮.𝟭𝟮 - 𝗡𝗢!

714 89 72
                                    

Victoria alisava os braços de Gian enquanto o moreno chorava baixinho agarrado a ela

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Victoria alisava os braços de Gian enquanto o moreno chorava baixinho agarrado a ela.

Uma semana que Barbara não havia dado sinal de vida e continuava desacordada naquela cama.

Até Victoria sentir algumas pontadas na barriga e a falta de ar invadindo ela.

— G-Gian... — Victoria chamou devido à falta de ar e Gian a olhou rápido.

— Victoria! — Gian disse em desespero, segurando seu rosto. — Respira comigo.

A morena negou com a cabeça, sentindo o ar sumir cada vez mais, não demorou pra ver Vini entrar rápido pela porta do quarto, já que estava na casa deles devido ter ido buscar algo de Bárbara.

O cacheado se agachou na frente da irmã e segurou uma de suas mãos.

Mas Vivi não escutava mais, a última coisa que ela viu foi Gian chorando e pedindo por ela, antes de cair desacordada nos braços do marido.


— Gian? — Vivi chamou ele em quase um sussurro, vendo-o olhá-la com pressa.

Gian estava com os olhos inchados, a aparência cansada, o moreno apenas suspirou, aparentemente segurando o choro.

Não demorou pro moreno caminhar até ela e beijar sua testa.

— A Babim acordou. — Gian avisou, e Victoria o olhou em choque.

— Eu estou assim a quanto tempo? — A morena perguntou, meio desnorteada,

— 3 dias. — Gian respondeu, vendo-a arregalar os olhos.

— Gian, mas isso foi igual o que aconteceu com a Maya, né? — Gian permaneceu calado. — Né?

— Marrenta, você passou por muito estresse, e... Não foi sua culpa... — Gian começou mas ela o interrompeu.

— Gian, nosso filho está bem? — Victoria perguntou com lágrimas nos olhos. — Está?

— Vivi... — Foi só isso que Gian conseguiu dizer, pelas lágrimas escorrendo no rosto.

Mas Victoria já havia entendido, apenas se deitou na cama, e colocou o braço na testa, chorando alto.

A morena deu praticamente um pulo da cama, ofegante, olhando o suor ao redor, não demorou pra ver Gian ao seu lado.

O moreno estava com os cabelos bagunçados e espalhados pelo rosto, enquanto dormia como um anjo.

Havia sido um pesadelo, um baita de um pesadelo.

Pegou o celular e viu que marcavam quatro e quarenta e sete da manhã, com cuidado se levantou, colocando a pantufa e foi até o banheiro.

Lavou o rosto e prendeu o cabelo em um coque, saindo do quarto e indo em direção ao quarto de Maya.

Dylan dormia com calma no coxão de baixo, enquanto Maya dormia na cama.

Victoria apenas suspirou e se sentou na cama, alisando a perna da garotinha, sem desviar o olhar dela e de Dylan.

Mas seu olhar foi pra mesa de cabeceira, que havia um pequeno papelzinho, ela pegou e começou a ler, sentindo o coração acelerar.

— Gian! — A morena saiu em disparada até seu quarto, abrindo a porta com tudo, vendo o marido acordar desnorteado.

— O que houve, Vivi?! — Gian perguntou, vendo-a sentar na cama e entregar pra ele o papel.

Gian leu com atenção, suspirando em cansaço, vendo as lágrimas no rosto de Victoria.

— Você nunca recebeu esse, certo?! — Gian perguntou recebendo um não como resposta.

O Mauad se levantou, colocando o papel na caixa de ameaças e foi até a parede, socando ela com raiva.

— Tem alguém na nossa casa, Gian. — Vivi pareceu se tocar e se levantou novamente, indo até ele. — Precisamos tirar Maya e Dylan daqui.

— Vivi, olha pra mim. — Gian segurou o rosto dela com cuidado. — Lembra que deixavam essas ameaças e depois iam embora? Não tem ninguém.

— E se tiver, Gian? — Victoria perguntou, enquanto ele depositava um beijo em sua testa.

O celular na mesa de cabeceira de Gian apertou em sinal de mensagem, e assim que ele leu, arregalou os olhos.

— Bárbara acordou! — Gian avisou e logo pegou um casaco, entregando um bege pra Victoria, que colocou sobre o pijama preto que utilizava.

Os dois saíram em disparado em direção ao hospital, nem se tocando se haviam pegado a chave de casa, se haviam revistado tudo.

Se Dylan e Maya estavam bem.

Gian foi o primeiro a entrar com pressa no hospital, Vivi seguindo ele.

— Mãe! — Gian chamou, e a mulher se virou com um sorriso.

— Ela está viva! — Luana disse saltitante, e Vivi sorriu com sua animação.

— Vai indo ver ela, vou falar com Vini. — Gian mandou, vendo o cunhado com um sorriso enquanto falava com alguém no telefone.

Victoria caminhou em direção ao quarto de Bárbara, e bateu na porta, assim que abriu, viu ela la, brincando com o controle da cama.

Não evitou que lágrimas aparecessem em seu rosto, sua loirinha estava viva.

— Belo look. — Brincou Babim, assim que ela fechou a porta.

— O seu também. — Victoria disse de forma chorosa, abraçando ela. — Aconteceram tantas coisas, Bah.

— E você vai me contar tudo, Viquinha. — Bárbara sorriu, em meio ao abraço.

Victoria tentou ignorar a sensação ruim que crescia nela, pensando só que Babim estava bem.

Mas era melhor ela não ignorar, pelo bem dos filhos dela.

Mas era melhor ela não ignorar, pelo bem dos filhos dela

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

🫶🏻☂️👤: Só digo uma coisa: EU AVISEI!

𝗦𝗛𝗔𝗠𝗘𝗟𝗘𝗦𝗦, vigianHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin