If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 10

Pov Elizabeth:

12 april 2020 - Woensdagavond 19:11

Hij zit zit naast me op de grond tegen de kast.

"Het gaat niet goed met je" begint hij. Ik snik en staar voor me uit.
"Lies, je kan wel telkens weglopen voor je problemen maar dat heeft geen zin. Want wegrennen voor je problemen is een race die je nooit gaat winnen. En je hebt een trauma opgelopen. Het is heel begrijpelijk dat je je kut voelt. We zien het allemaal dat het niet goed met je gaat. We willen je helpen echt waar" Gaat hij verder.

"Ik weet het gewoon niet meer. Ik voel me kut, altijd kut. Spanning en paniek en de enige keer dat ik het niet voel is al ik.." Ik stop met praten. En de tranen rollen weer over mijn ogen.

"Als je wat?" Vraagt Raoul serieus. Ik staar nog steeds voor me uit. Ik kijk naar de witte muur. Wit. Het enige wat ik nu kan zien is rood, rood van het bloed. "Lies als je wat?" Heraalt Raoul zich.

Ik til mijn hand op en steek me arm naar hem uit. Ik stop me hoofd weer tussen mijn benen. Ik voel hoe Raoul mijn arm vastpakt. Hij trekt langzaam mijn mouw omhoog. Ik hoor even niks. Maar dan een 'wow' van Raoul komen. "Sorry het spijt me, maar dit zijn de enige momenten dat ik even niks voel" zeg ik half snikkend.

"Je hoeft geen sorry te zeggen Lies" zegt hij meteen. Hij staat op en loopt weg. Hij komt snel alweer terug met wat zalf en een verbandje. Hij doet wat zalf op de sneeën en wikkelt het verbandje erom. Daarna knuffelt hij mij "Lies ik ga je helpen ja? Wij gaan je helpen" zegt hij dan. Ik snik opnieuw. "Wil je het alsjeblieft niet tegen iemand zeggen. Vooral niet tegen Mat. Ik vertel het hem zelf wel een keer" zeg ik half snikkend.

Raoul kijkt me onderzoekend aan. "Lies je kan hier niet te lang mee rondlopen. Als je het niet voor vrijdag vertelt hebt dan vertel ik het" zegt hij dan. Ik knik en hij trekt me weer in een knuffel. "Als je de neiging hebt om het, uhm. Het weer te doen of het even niet goed gaat. Stuur dan een appje naar mij of bel me oké?" Hij kijkt me vragend aan. Ik knik.

"Je moet weten dat Matthy heel erg om je geeft. En hij heeft het er erg moeilijk mee dat hij ziet aan jou dat het niet gaat" Gaat hij verder.

Ik voel mezelf moe worden. Mijn hoofd laat ik op de schouder van Raoul vallen.

"Time heals Lies, Time heals" fluisterd hij nog in me oor.
Yea of course. Ik zal nooit meer de oude Elizabeth worden. Denk ik nog wanneer ik in slaap val.

Woorden -> 619- 8-2-24

Hoi hoi! Kort deeltje dit keer. Sorry daarvoor. Ik hoop dat jullie dit boek leuk vinden. Heb je tips of ideetjes laat het weten. Vind ik altijd leuk om te horen.

(Gaat het nou niet goed met je. Struggel jij met problemen. Praat. Praat erover. En dan denk je mss 'Femke ik heb daar helemaal geen zin in. Of ik durf het niet te zeggen' Ik snap je, echt waar. Ik heb dit ook 1,5 jaar gedacht en toen ik het eenmaal tegen iemand heb verteld luchtte het zo mega erg op. Dit hoef natuurlijk niet meteen je ouders te zijn. Je kan het ook tegen een goede vriend of een docent op school vertellen. Die mensen hebben echt het beste met je voor. Oké de meeste dan, sommige boeien het echt geen ene reet. Je mag ook altijd mij een berichtje sturen. Je bent echt niet alleen<33)

Pas goed op jezelf en geniet van je dag<33