If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 19

Pov Elizabeth 

25 juli 2020 - Zaterdagnacht 3:55

Hyperventilerend leun ik op de wasbak. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie een meisje die niet als mij voelt. Een gebroken iemand met tranen die over haar wangen rollen. Ik probeer zo zacht mogelijk te doen zodat Matthy niet wakker wordt. Ik kan dit niet meer, het lukt me niet. Telkens val ik weer terug in hetzelfde patroon. Gister en eergister gingen zo goed, ik was er gewoon bijna op aan het wachten totdat het mis ging. Ik blijf maar snel ademen het gaat niet beter. Ik ben klaar met alles, de hele fk wereld, mijn leven. Ik wil niet meer! Elke keer wanneer het goed gaat weet ik dat ik er van moet genieten want het duurt nooit lang. Het lijkt net alsof ze mij gewoon niet goed willen zien. Ik mag niet gelukkig zijn volgens mij. Ik loop de badkamer zachtjes uit en verlaat de kamer. Ik sluit de deur zachtjes en zet het op een rennen. 

Ik ren naar de lift en druk op het knopje 'στέγη' ik weet dat dit 'dak' betekend. Het hotel is 15 hoog dus hoog genoeg. Wanneer de liftdeuren opengaan komt er een koude wind mij tegemoet. Ik stap de lift uit recht het donker in. Ik loop trillend naar de rand en kijk naar beneden. Het is hoog, heel hoog. Ik weet zeker dat ik het niet overleef wanneer ik me hier naar beneden laat vallen. Doe het Elies, dit is je kans. Gaat er door mijn hoofd. Ik ga op de rand staan. De 16 jaar van mijn leven vliegen voorbij. Maar de mooie momenten ontbreken. Alsof mijn leven bestaat uit alleen maar ellende. De tranen stromen over mijn wangen. Ik begin keihard te janken en zak door me knieën. Als ik zo door blijft gaan val ik flauw en kletter ik naar beneden. Ik probeer wat rustiger te worden en herpak mezelf. Ik sta op en ga met mijn rug naar de kant staan war ik me zometeen naar beneden laat vallen. Ik zie dat de liftdeuren dicht zijn en weer langzaam opengaan. Ik sluit mijn ogen, het enige wat ik moet doen is naar achter leunen. Dan ben ik bij papa en mama. Nooit meer pijn en nooit meer verdriet. ''Ill be... free?'' fluister ik tegen mezelf. De tranen stromen alweer over mijn wangen. Ik wil naar achter leunen, daar waar mijn vrijheid is. 

''Elizabeth, wees heel verstandig over de zet die je gaat zetten'' Hoor ik Raoul zeggen. 

Alleen naar achter leunen, dan ben ik vrij. Ik voel niks meer. Niks. De koude wind verdwijnt, het donker blijf ik zien, ik voel niks meer in mijn lijf. Zometeen moet ik de klap voelen. Dan ben ik vrij. Ik voel geen klap, maar iemand die mij stevig vastpakt. Ik open mij ogen en zie nu voor het eerst Raoul. Zijn ogen staan gebroken en verdrietig. ''Laat me los Roel, laat mij gaan. Ik wil niet meer, alsjeblieft'' Smeek ik snikkend. Hij zwijgt en trekt mij in een knuffel. Ik wil mij eruit trekken maar mijn kracht is weg. ''Nee, laat mij gaan. Laat mij los'' jank ik terwijl ik nog een poging doe om mezelf los te laten. Eindelijk had ik het lef om het te doen, en dan mislukt het ook nog. Al zou hij me nu loslaten zou ik het niet eens nog een keer durven, dus veel zin heeft het niet. 

Het ergste is nog: Als ik nou was gevallen had ik niks meer gevoeld, maar nu heb ik niet alleen maar verdriet en woedde, maar ook nog eens schuld. Ik ga Raoul nooit meer normaal aan kunnen kijken. Nu hij me op zo'n zwaktepunt heeft gezien, zal ik hem nooit meer zonderschaamte kunnen knuffelen of met hem kunnen praten. Dit achtervolgt mij nu voor altijd.''Elies, het is oké, Ssshh.'' Sust Raoul mij. Ik besluit te stoppen met trekken en me over te geven aan Raouls armen. ''We houden van je, Elies en al komt het leven met 10 downers tegelijk aanzetten, na regen komt áltijd zonneschijn. We houden van je, echt.'' Zo blijft Raoul lieve woordjes in mijn oor fluisteren.

What the fack heb ik nou weer gedaan?

Woorden -> 688 - 9-3-24

Ik heb echt gehuild om dit deel.

[ dit hoofdstuk is gebaseerd op een hoofdstuk van writingsbyme_rv ]