If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 16

Pov Elizabeth:

8 juli 2020 -  Woensdagochtend 9:32

''HAPPY BIRTHDAY TO YOU! HAPPY BIRTHDAY TO YOU!'' Ik schrik meteen wakker door het kattengejank van een paar te vrolijke jongens. Ik verstop me verder onder de dekens wanneer ze mijn kamer in komen banjeren. Mijn deken wordt van me weg getrokken. ''Waarom zo vroeg?'' Jammer ik. ''Gefeliciteerd Elies!'' Begint Matthy, en hij trekt mij in een knuffel. Ik knuffel hem terug. ''Dankje broer'' Bedank ik hem. Wanneer ik hem los laat uit de knuffel zie ik de andere jongens om mijn bed staan. Robbie heeft heel veel ballonen beet, Raoul een taart en Koen blijft maar als een gek op een feesttoeter blazen. Ze hebben alle 4 een feesthoedje op. Het ziet er zo komisch uit. Ik begin keihard te lachen. Ze kijken me alle 4 verbaasd aan. ''Kijk nou eens naar jullie. Die feesthoedjes, geweldig!'' Zeg ik lachend. Ze kijken elkaar met een treurig gezicht aan. Maar niet veel later schieten ze ook in de lach. 

Na de lachbui overhandigt Matthy mij een doos. Hij is wonderbaarlijk goed en leuk ingepakt. ''Deze is van mij, het cadeau van ons 5e krijg je zometeen. Milo, die kneus heeft zich verslapen'' Zegt Matthy erachteraan. Ik haal het inpakpapier van de doos af, het is groen papier. Wanneer het papier eraf is zie ik een zwarte schoenendoos met het logo van converse erop. Nee, hij zou toch niet? Ik kijk hem verbaasd en enthousiast aan. ''Maak nou maar open'' Zegt Koen ongeduldig. Ik lach en doe de deksel open. Ik zie van dat witte vloeipapier. Ik vouw het open en zie ze. De lichtblauwe converse all stars met een hoge zool. Ik kijk hem aan en vlieg Matthy meteen om zijn nek. ''Dank je zo erg'' Bedank ik hem. Matthy knuffelt mij terug. Ik geef ze allemaal een knuffel. ''Nou klee je aan en kom naar beneden'' Glimlacht Matthy wanneer ik klaar ben met ze alle 4 te bedanken. ''Is goed, ga ik doen'' Antwoord ik hyper. ''Nou, wieberen'' Ga ik verder als ze blijven staan. Ze lachen en verlaten mijn kamer. 

Ik zit nog in kleermakerszit op mijn bed. Ik heb een Ralph Lauren pyjama aan. Er zitten allemaal van die kleinen beertjes op. Ik blijf deze pyjama leuk vinden. De schoenen doos staat open voor mij op bed. Ik besef nu pas dat ik 16 ben. Ik ben gewoon 16 geworden. Ik heb vroeger zo lang uitgekeken naar dit moment. Ik heb het mij wel altijd anders voorgesteld. Ik had het met altijd voorgesteld om te doen in het huis waar ik geboren en getogen ben. Het ouderlijk huis in Ameide. De laatste paar maanden gingen goed. De jongens hebben mij echt goed geholpen en de littekens op mijn polsen zijn aan het vervagen maar ze zijn nog duidelijk te zien. Ze herinneren mij wel telkens aan de momenten dat het slecht ging. En telkens wanneer ik weer ging douchen, mijn pyjama aan ging doen of iets anders wanneer ik ze zag. Ik werd er verdrietig van. Net als nu. Waarom moet ik er telkens aan herinnert worden. Er rolt alweer een traan over mijn wang. Waarom nu? Het ging net zo goed. Waarom kan ik niet mijn eigen emoties hendelen. Het neemt mijn lichaam te snel over, voordat ik het weet rollen er steeds meet tranen geluidloos over mijn wang. Ik staar voor me uit terwijl de tranen maar blijven komen. Ik snap mezelf echt niet, waarom nu? Waarom precies op dit moment op mijn verjaardag? Er blijven maar dingen in me hoofd spoken. Mijn brein draait op volle toeren. Net voordat ik denk gek te worden voel ik het bed naast me indeuken. Ik word meteen in een knuffel getrokken. Degene die zijn armen om mij heen hebben geslagen zijn warm. En dat maakt mij rustig. Zijn duim draait rondjes over mijn rug, ook dit maakt mij rustig. 

Na een tijdje, als ik wat rustiger ben geworden trekt degene mij uit de knuffel. Ik kijk in de ogen van Raoul. Wanneer ik denk weer bijna in huilen uit te barsten begint hij met praten. 

''Lies, kijk naar mij'' Ik kijk terug hem aan. Zijn ogen staan bezorgd en liefdevol. ''Je littekens zijn niet iets waar je je voor moet schamen. Ze vertellen jou verhaal'' hij glimlacht. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Hoe weet hij dit? ''Lies je hoeft je echt nergens voor te schamen. Niemand hier in huis oordeelt over jou omdat je door een moeilijke tijd ging en nu ook. Iedereen maakt iets mee in zijn leven. En die littekens hebben jou geholpen om je erdoor heen te komen. Kijk nou waar je staat, nou nu zit maar je bent vandaag 16 geworden. Je hebt gewoon de afgelopen maanden overleefd. En de aankomende worden steeds beter, dat beloof ik je'' Vertelt hij mij. Hij geeft mij een bemoedigde glimlach, zover ik dat dan kan zien door de waas van mijn tranen. Ze rollen namelijk nog steeds over mijn wangen. 

Na een tijdje verlaat Raoul mijn kamer. Ik pak een spijker tuinpak, eronder doe ik een witte trui. Die sneeën op mijn polsen zijn nog duidelijk te zien. Raoul en Matthy zijn nog steeds de enige die ervan weten. Zover ik dat weet, ik vertrouw Matthy en Raoul erop dat ze het niet tegen de andere jongens vertellen. Die zullen zich dan gek schrikken als ze ineens half verminkte polsen zien. In de badkamer doe ik wat mascara op en een beetje concealer. Uit mijn roze sieradendoosje pak ik een gouden ketting met een slotje eraan. Ik ben niet zo'n meisje meisje die haar hele gezicht onder de make up smeert. Net als sieraden, meestal doe ik dezelfde ketting om en af en toe een ringetje.

Ik loop naar de woonkamer wanneer ik klaar ben. Raoul, Milo, Matthy en Robbie zitten aan de keukentafel. Milo is dus ook net gearriveerd. Robbie en Matthy hebben een bord voor hun staan met een boterham. Raoul heeft een schaal met fruit voor zich. Milo zit onderuit gezakt in een stoel. En Koen zie ik buiten druk bellend heen en weer lopen. Ik neem naast Raoul plaats, en hij reikt mij een vork aan. "Hier, dan eten we samen deze schaal op" Zegt hij. Ik neem de vork aan en prik een stukje aardbei aan mijn vork. "Wacht ik ga even wat halen" Zegt Matthy. Robbie mompelt iets wat op 'is goed' lijkt. Matthy lijkt dat niet meer te horen want hij is de gang in verdwenen. Ik stop de aardbei in mijn mond, beetje zuur smaakt ie. Ik slik hem gauw door en prik een stukje appel aan mijn vork. Voordat ik deze in mijn mond kan stoppen komt Matthy de woonkamer weer binnen lopen. "Kijk eens" Hij overhandigd mij een envelop. Ik kijk hem vragend aan. ''Maak nou maar open'' Zegt hij ongeduldig. Hij kijkt me met verwachting aan. Robbie kijkt nu ook voor het eerst sinds ik aan tafel zit op van zijn telefoon. Raoul geeft mij een glimlach en Koen komt ook net binnen. ''Wat is hier aan de hand?'' Vraagt hij terwijl hij ziet dat iedereen stil is en mij volverwachting aankijken. ''Matthy heeft ons kadootje aan Elies gegeven'' Beantwoord Milo hem. ''Oeh, ben benieuwd'' Antwoord Koen. ''Huh, weet jij niet wat het is dan?'' Nu kijk ik hem vragend aan. ''Tuurlijk wel, ben benieuwd wat jij er van vind'' Antwoord hij lachend. Ik grinnik ervan en draai de envelop om zodat ik hem kan openen. Ik maak hem open en trek het papier eruit wat erin zit. Ik lees wat erop staat en kijk ze met grote ogen aan. Wat!?

Woorden -> 1440 23-2-24

Wat een schatje is Roel ook he!? 

In de podcast op podimo, vertelde Roel dat hij de comments had gelezen onder de video van 24 uur karten en dat best veel mensen hem afzeiken op het feit dat hij het opgaf na zijn 1e ronden. Hij vond dit zelf best wel soort jammer om te lezen dat mensen op de grapjes die de andere jongens maakte over hem er verder op ingingen in de comments. Ik vond dit echt zielig om te horen, dat mensen hem afzeiken op het feit dat het Roel niet meer lukte om verder te rijden na bijna flauw te vallen en een enorme jet lag te hebben. Hij heeft het zelfs nog 2x daarna geprobeerd. Ik vond het zielig om te horen dat dit Raoul best veel deed. Het zijn 5 mannen die youtube filmpjes maken, geen robots zonder gevoelens. Denk dus effe na voordat je wat plaats.

Wees een beetje lief voor mekaar maar vooral tegen jezelf, xx Femke <33