If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 12

Pov Elizabeth:

 13 April 2020 - Vrijdag nacht 2:56

Een paniekaanval. Ik werd wakker en voelde mijn hartslag niet normaal kloppen, gewoon het gevoel dat mijn hart bijna uit mijn borstkas zou komen. Het was die verschrikkelijke nachtmerrie weer. Opnieuw zag ik het ongeluk en opnieuw hoorde ik mijn moeder de woorden herhalen. De woorden die al weken zich blijven herhalen in mijn hoofd. Ik moet wat drinken en rustig worden. Ik stap mij bed uit en loop zo zachtjes mogelijk naar de keuken. Trillend pak ik een glas uit het kastje en probeer deze te vullen met water. Helemaal vlekkeloos lukt dit niet, ik mors een heleboel ernaast. Wanneer het glas enigszins vol is, wordt het nog een uitdaging om deze leeg te drinken. Ik draai me om en zet het glas trillend op het keukeneiland. Ik zet me handen op het keukenblad van het keukeneiland. Dit voelt zo naar, mijn hart blijft maar kloppen als een gek. Net alsof je de piepjestest gedaan hebt en je zo uitgeput ben. Zo voel ik mij nu, het enige wat anders is, is dat ik geen ene inspanning heb verricht. Ik adem een paar keer goed in en uit en drink het glas helemaal leeg. Dit helpt alleen voor geen ene reed want mijn hart blijft maar kloppen, heel mijn lichaam trilt alsof ik elk moment dood ga. Ik besluit een paar rondjes om de tafel te lopen. 1,2,3 en rondje 4 volgt al snel. Ik krijg een enorme drang om een snee te zetten. Alleen door die pijn gaat de paniek weg. Nee Lies, word rustig, dit gaan we niet doen Lies. Ik herhaal het in mijn hoofd opnieuw en opnieuw. Maar de drang word steeds erger. Dan loop ik richting de bestek la. Ik doe hem open en pak het eerste mes wat ik zie. Ik stroop me mouw op en zet meteen een kras erop. Ik herhaal dit 3x. Dit mes heeft een groter effect dan het scheermesje en de punteslijper. Veel dieper gaat dit mes en er komt meer bloed uit mijn arm. Ik pak een keukenpapiertje en druk deze op de wonden. 

Dan hoor ik iets achter mij. 

''Elies, wat doe je hier?'' Ik herken de stem. Matthyas.

Ik blijf verstijfd staan. Niet wetend wat ik moet doen. ''Elizabeth, draai je eens om'' Zegt hij. Hij heeft een soort spanning in zijn stem. Net alsof hij denkt dat ik misschien een inbreker ben ofzo. Ik ben verstijfd. Ik weet niet wat ik moet doen. In een soort verstandsverbijstering draai ik me om. Ik zie hem daar staan. Hij draagt een wit shirt en een zwarte joggingbroek. Ik durf hem niet aan te kijken dus ik staar naar de grond met nog steeds het keukenpapiertje tegen me arm gedrukt. 

''Kijk me eens aan Lies'' Zegt hij dan. Langzaam kijk ik omhoog. Ik kijk recht in zijn blauwe ogen. Ze staan verbaasd en ze gaan van mijn ogen naar mijn arm. ''Wat is dat?'' Hij wijst naar mijn arm. ''Owh niks hoor'' zeg ik. Mijn hart klopt nog steeds als een gek. ''Haal dat er eens af dan'' zegt hij dan. Ik kan het niet. Ik kan nu niet dat doekje van mijn arm afhalen. Dan zal hij alles zien. Ik kan hem dat niet aan doen. Alles wordt dan verpest, hij gooit mij dan het huis uit. 

Ik zak tegen de kastjes op de vloer. Ik huil. Alles komt eruit. Matthy schrikt en komt naast me zitten. Hij pakt mijn pols beet en haalt het doekje eraf. Het enige wat ik nu voel is pijn die door me lichaam heen gaat, dat ik op dit moment nu iemand anders zoveel pijn doe. Deze pijn is nog erger dan wanneer ik mezelf pijn doe. Ik voel dat hij naar mijn arm kijkt. Zijn ogen branden op mijn pols. En de teleurstelling die door hem heen gaat voel ik. Ik ben een mislukkeling. Ik ben niks waard. Ik ben niets meer dan een stuk vuil. Ik maak iedereen verdrietig hier. Iedereen is teleurgesteld in mij. Maar dan gebeurd er iets wat ik niet had verwacht. Hij geeft een kusje op mijn kruin en ik voel 2 warmen armen rond mijn boven lichaam. Ze houden mij stevig vast, zo stevig alsof hij niet van plan is mij los te laten. We wiegen heen en weer. De combinatie van zijn warme armen en het wiegen maken mij enigszins rustig. Zo blijven we een tijdje zitten. Na een tijdje laat hij mij los, hij pakt mijn hoofd met 2 handen vast. ''Lies, ik ga je helpen. Het komt goed, echt waar'' zegt hij dan terwijl hij mij doordringend aankijkt. Het enige wat ik nog kan doen is opnieuw huilen. Hij trekt mij opnieuw in een knuffel. 

Op een gegeven moment voel ik dat Matthy mij optilt en niet veel later op een bed neerlegt. In eerste instantie dacht ik dat het me eigen bed was totdat hij naast me kruipt en mij dicht tegen hem aantrekt. ''Ik hou van je Lies'' En met die woorden val ik in slaap.

Woorden -> 940 -8-2-24

Weer een kort deeltje. Sorry mensen. En let alsjeblieft niet op mijn geweldige Nederlandse grammatica en spelling. Ik ken dat gewoon niet zo goed. Dus tspijt me. 

Alleen dat ik van het lijstje van Matthy zijn celeb crushes er maar 1 kenden van de 3. (De mensen die Podimo hebben snappen dit) Het viel me een beetje tegen haha. Die Puck Moonen vind ik opzig wel een knapperd maar niet helemaal bij Matthy passen. I know dat het niet serieus is maar alsnog. 

Tot ziens pijnboompitjes