If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 25

Pov Elizabeth:

11 augustus 2021 - woensdag middag 13:57

{Stemmen zou lief zijn <3}

Ik lig op mijn bed en staar naar het plafond. Ik ben al sinds vorige week na het incident met Matthy niet uit mijn slaapkamer gekomen. Er is iets geknakt in mij. Iets wat al eerder geknakt was maar met de tijd geheeld is. Maar dat incident was de druppel, opnieuw is het geknakt. 

Ik lig de hele dag op bed. Het enige wat ik doe is naar de wc gaan. Wat met de dag ook minder werd. Er staat al 2 dagen een flesje water op mijn nachtkastje wat nog steeds niet helemaal leeg is. De eerste 2 dagen lieten ze mij mijn gang gaan op mijn kamer. Maar na dag 2 hebben ze mijn deur opengemaakt met een muntje. Ik zei niks, helemaal niks. Het enige wat ik deed was net doen alsof ik sliep. Ik hoorde later Raoul fluisteren tegen iemand dat ik sliep. Ik denk dat het Matthy was. 3 uur later kwam Raoul weer naar binnen met een bord met eten. Hij zette het op mijn nachtkastje en zei wat. Ik heb geen idee wat. Alles ging langs mij heen. 

Ik zit op dit moment in mijn diepte punt. In een zwart gat. En dit keer kom ik er niet meer uit. In de afgelopen dagen heb ik weer een aantal sneeën erbij gezet. Gewoon meer omdat ik iets wil voelen. Ik voel niks, ik voel me leeg. Wanneer dat mesje mijn huid bereikt voel ik iets. En dat is zo dubbel maar het voelt goed. 

''Lies ga je mee? We gaan even met iemand praten'' hoor ik iemand zeggen. Ik draai mijn hoofd naar waar de stem vandaan komt. Ik zie Raoul zo'n 2 meter van mijn bed vandaan staan. Hij kijkt mij vragend aan. Ik draai mijn hoofd weer. Ik hoor hem naar mijn bed toe lopen. ''Meis, kom je mee?'' vraagt hij opnieuw. Ik blijf voor mezelf uitstaren. Zonder emotie staar ik naar eigenlijk helemaal niks. Hij geeft mij een knuffel en ik knuffel terug. Hij kijkt mij verdrietig aan. Waarom is hij verdrietig? 

Hij loopt mijn kamer weer uit maar is al snel weer terug. Hij heeft een bankzitters trainingspak beet. Waarschijnlijk te groot voor mij. Ik denk dat ik de afgelopen dagen zeker wat kilootjes ben afgevallen. Wanneer je niks eet kom je ook niks aan. En dan gaat je lichaam op een gegeven moment de energie vandaan halen bij de vetten die bij je buik zitten of bovenbenen. Ik ben sowieso niet heel lang voor mijn leeftijd. Eerder te klein dus broeken zijn meestal altijd te lang. 

''Ik doe dit bij je aan oke?'' hij kijkt mij vragend aan. Ik weet niet of hij wacht op een antwoord. Want ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij doet het trainingspak bij mij aan. Ik lig al een week met dezelfde hoodie en korte broek in bed. Onder die mouwen zitten al die littekens. Hij ziet ze. Ik voel gewoon zijn ogen erop branden. Hij zegt niks, helemaal niks. En eerlijk gezegd ben ik daar blij mee. Hij oordeelt niet, er zouden meerdere mensen op deze wereld zijn die dat niet doen. Ik ben van mening dat de wereld er dan een stukje beter uit zou zien. Hij doet mij schoenen aan.

En hij tilt mij op vanonder mijn oksels en zet mij op mijn benen neer op de grond. Ik zak er bijna door heen. Hij houd mij overeind door mij vast te houden bij mijn schouders. ''Gaat het lukken?'' vraagt hij. Ik knik. Dit is het eerste wat ik communiceer met hem. Hij geeft mij een klein glimlachje. Hij begeleid mij naar de voordeur die hij opent. Een windvlaag komt mij te gemoed. Het voelt raar en ik ben bang. Ik ben al een week niet buiten geweest en dat maakt mij bang. Bang voor iets wat ik al een tijdje niet heb gedaan. Bang voor het onbekende. Ik voel mijn handen trillen, van angst. 

''Het komt goed, kom maar dan gaan we in de auto zitten'' zegt Raoul die mijn gerust probeert te stellen. Hij pakt mijn hand vast en loopt naar de rode Alfa Romeo van hem die hij met zijn sleutel opent. Hij trekt de bijrijders deur open en zet mij in de auto. Hij sluit de deur en neemt plaats naast mij. Hij zegt niks helemaal niks. Net als ik, ik ben helemaal stil. Ik heb geen idee wat er gebeurd op dit moment. 

We rijden al een tijdje over de snelweg. Ik ben bang, heel bang. Mijn handen trillen nog steeds. Wat gaan we doen? Waar gaan we heen? Ik voel meer paniek opkomen. ''Roel ik ben bang'' fluister ik. Dit is de 1e keer dat ik iets zeg in een week tijd. Hij kijkt mij aan, en geeft me weer een glimlach. Hij legt zijn hand op mijn knie, ''het komt goed Lies, echt waar'' Hij kijkt mij oprecht aan. Ik zucht diep en staar weer voor mezelf uit.

''Lies we zijn er'' zegt Raoul terwijl hij de autodeur naast mij opent. Ik stap wankelend uit, Raoul pakt mijn hand weer vast. We lopen samen een gebouw binnen, een groot wit gebouw. Van binnen ziet het er een beetje uit zoals een ziekenhuis, maar dit is toch wel een stuk kleiner dan een ziekenhuis. We lopen naar de receptie. ''Hallo waar kan ik u mee helpen?'' vraagt een vrouw die er zit. ''Ik heb een afspraak gemaakt op de naam het Lam'' zegt Raoul. ''Ik zie het ja, jullie mogen in de wachtkamer plaatsnemen'' zegt de vrouw. ''Bedankt'' antwoord Raoul nog. We lopen samen naar de wachtkamer. Het is een grijzige kamer, bijna beangstigend. We nemen plaats op een bank. Ik staar naar mijn schoenen, ze zijn wit helemaal wit. Ik ben nog steeds bang. Ik panikeer van binnen maar laat van buiten geen ene emotie zien. Ik staar nog steeds naar mijn voeten als ik voel dat er iemand naast mij komt zitten. Ik kijk naar de schoenen van de onbekende persoon die ineens naast mij is komen zitten. De schoenen lijken wonderbaarlijk op die van Matthy. Ik til mijn hoofd verder op en mijn gedachten bevestigen het. Het is Matthy die naast mij plaats heeft genomen. Hij kijkt mij aan. Zijn ogen staan verdrietig. En er rolt een traan over zijn wang als hij mij aankijkt. 

Na het incident met hem een week terug heb ik hem niet meer gezien. Volgens Raoul die een paar keer per dag bij mij kwam kijken voelde Matthy zich schuldig, maar dat was voor mij te laat. Hij viel uit tegen mij en dat knapte. Er rollen nu meerdere tranen over zijn wangen. Ik kijk terug naar mijn schoenen. 

woorden -> 1126 - 6-4-24

Wauw mensen we gaan zo hard! We zitten op de 3k reads, echt loef jullie zo erg!!!

Gister was het zo ontzettend lekker weer, nu meer veel minder en het wordt steeds minder deze weken. Dat is wel mega kut, maar ja we moeten het er maar mee doen. 

Geniet nog van deze lekkere dag, met dit zonnetje.

Khou van jullie, en hou ook een beetje van jezelfff

Kusjes femke 🤍

{ dit deel is gebaseerd op een hoofdstuk van een ander boek}