●)♡ [𝟮𝟭 - 𝗜 𝗱𝗼𝗻'𝘁 𝗻𝗲𝗲𝗱 𝗮 𝗵𝗲𝗿𝗼]

139 20 1
                                    

*•••[21 - Eu não preciso de um herói]•••*

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


*•••[21 - Eu não preciso de um herói]•••*

Na parte de fora dos prédios, numa rua mais afastada, descendo uma escadas que davam a um pequeno túnel para passarem de um lado para o outro, o Dixon e a Gaillard chegaram em primeiro lugar.

Baixando-se, Daryl sentou-se contra a parede e deixou Alexia sair de seu colo. Mas ainda estava preocupado com ela.

O rosto dela estava cansada, quase sem vida. Os olhos marcados pelo choro constante de minutos antes. Parecia que a mente e a alma dela havia sido sugadas por algo superior e horripilante.

Se encolhendo, levando os joelhos ao peito, ela nem sorrio ao ver a chegada de Isabelle - Que estava um pouco atrasada. Mas tinha chegado em segurança.

A Carriere estranhou como a sua amiga estava, a posição que estava e a expressão que tinha no rosto, mas quando ía perguntar algo, viu Daryl sinalizar para não o fazer. Pedindo silêncio e tempo.

Era isso que ela precisava.

Silêncio, para ninguém a incomodar em seu estado. Tempo, para recuperar de sua fraqueza mental. Ela precisava disso e ele estava disposta a entregar para ela naquele exato momento, sem deixar Isabelle se aproximar.

Em vez da loira agir, foi ele quem fez algo.

Esperou perto de cinco minutos, antes de virar ligeiramente a cabeça para verificar a mulher que ainda estava sentada ao seu lado. Alexia abraçava seu próprio corpo, deixando sua cabeça no ombro dele enquanto descansava.

- Você quer falar sobre isso? - Questionou, Daryl, num tom baixo para só ela ouvir.

Ouvindo-o, a Gaillard negou com a cabeça, deixando escapar um "não" meio abafado.

Ao longe, no início das escadas, Isabelle tomava conta do perigo. Não conseguindo ouvir a conversa entre os outros dois e esperando a chegada de Fallou e dos restantes.

Erguendo um pouco o rosto, ela olhou para ele. Seus lábios ainda tremendo quando voltou a falar algo, pela primeira vez, depois de vários minutos em silêncio.

- Você se importa se ficarmos assim por um tempo? - Perguntou, receosa com a resposta dele e de como ele agir, quando tentou se afastar. - É reconfortante, só para você saber.

Por mais que já o conhecesse, que tivesse vários momentos onde esteve o abraçando, no colo dele, nos braços dele. Por mais que houvesse tudo isso, sempre havia algo que bloqueava sua mente, não a deixando perceber que Daryl realmente se importava e gostava dela.

Mesmo com o seu jeitinho de ser. Sua vida passada.

Mas ela também começava a perceber como seu psicológico estava corrompido. Estava miserável. Não conseguia voltar a amar alguém, sem antes aceitar a morte de sua filha e voltar a amar a si mesma.

Found family • Daryl DixonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon