"sare sence sigarayı bıraktıran mı yoksa ona bakarak dumanı üflediğin kişi mi daha çok sevgiyi hak eder?" kollarımı göğsümde birleştirdim. "ardıç abi eve gidelim artık." dedim sinirle. ardıç abi beni umursamadan "dumanı üfleten." dedi. kendi sorusun...
"abi yapma ama ya. hala konuşmuyor muyuz?!" dedim en sonunda. abim göz ucuyla bana baktı. "abi gerçekten çok özledim seni ya."
"ne var sare?" dedi sadece ve kahvesine iki şeker attı. "off abi gerçekten boş yere uzatıyorsun şu an ya!" dedim sinirle. abim anında kahvesini sert bir şekilde tezgaha koyup "kardeşimin dangalağın tekiyle ilişkisi olduğunu sosyal medyadan öğreniyorum sare. sence de şu an kızgın olmam çok doğal değil mi?"
değil.
öyle gerizekalı.
iç sesimi duymazdan gelip abime sırnaşmaya devam ettim. "ya tamam haklı olabilirsin ama gerçekten çok özür dilerim abi ya. özlemedin mi beni?" abim kibirlice bana bakıp "özledim gerizekalı." dedi ve gülümsedi. hemen abime sarılıp yanağından öptüm.
"ıyyy yılışma be sülük gibi!" dedi ve beni ittirdi. arsızca sırıtarak "çok özlemişim ya." dedim. "akşam ardıç gelecek 7'den önce evde ol." dedi.
ardıç abi'yi de görmeyeli bir hafta falan olmuştu.
🫧
"anne mavi elbisemi gördün mü?!" duştan yeni çıkmış bir şekilde odamda mavi elbisemi arıyordum. annem beni duymazlıktan geldiğinde oflayarak diğer çekmecelere baktım. ordaydı.
bulmanın verdiği gururla elbisemi giyindim ve makyajımı yapmaya başladım. göz kapaklarıma bebek mavisi farımla hafif sim sürmüştüm.
rujumu da sürdükten sonra saçlarımı açtım. duştan çıkar çıkmaz örmüştüm ve ara ara kurutma makinesiyle kurutmuştum.
istediğim hafif buklelere ulaştığım zaman kendime aynadan son kez baktım.
