RED TAINT

Chapter 8: Those who doesn't listen

Binabaybay ni Satashi ang daan patungo sa cafeteria— na hindi pa niya nakikita— dahil may usapan silang tatlong magkakasama sa dormitoryo. Pero sa katunayan ay yung dalawa lamang ang nag-usap, tinawag lamang siya ng mga ito.

Pag-apak pa lamang niya sa Central o ang gitna ng academy kung saan kitang-kita sa taas ang maliwanag na kalangitan, ay nagsilingunan kaagad ang mga istudyante. Ang mga ito ay nagsimula na ring magbulungan dahil sa ayos at pustura niya. Wala mang presensya si Satashi ay sa dami ng tao ay may makapapasin pa rin sa kaniya.

Kahit anong klaseng titig naman ang ihandog ng mga ito, wala pa ring ipinakitang reaksyon si Satashi at nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa makapasok muli siya sa pasilyo na kasalungat ng gusaling nilabasan niya kanina.

While walking on the hallway. Nakita niya sa hallway na nasa kanan ng dinadaanan niya ang dalawang tao. Isang babae na kapareho ng buhok ng guro niya sa historya at lalaki na ganun din ang buhok ngunit sing puti naman ito ng nyebe.

Ang babae ay may armpit length na buhok na ang dulo ay bahagyang nakakulot. Ang taas na parte ng kaniyang buhok ay nakapuyod. Makikita din ang kaniyang noo dahil walang nakaharang na kahit anong maliliit na buhok.

“Lucian!" the girl called, dropping the bun. No answer.

“Lucian!" she yelled. Mas binilisan ng babae ang kaniyang paglalakad upang maabutan ang lalaki. Kinuha pa nito ang braso nito ngunit kaagad ding naagaw pabalik ng isa.

Dahil sa ginawa ng babae ay napilitang humarap ang lalaki suot ang gusot niyang ekspresyon. There was rage and irritation in his eyes.

“What?!” galit na tanong nito.

“Anong ‘what’? Lucian, how many times do I have to call your name before you response in a respectful way?"

“Tch! If you have nothing important to say, I'll leave." saad ng lalaki bago ito tumalikod at mag sisimula na sanang maglakad paalis ngunit kaagad siyang naharangan ng babae.

“Sandali, ano ba?! Hindi ka ba talaga makikinig? Just this time, listen to me, Lucian. You may not telling it by words, but we can see and feel what's happening to you, clearly! Saan ka na naman ba pupunta?"

“To where I wanted to go doesn't have anything to do with you!” he irritatedly said.

“Doesn't have anything to do. . ." she whispered in shock but then exclaimed, “Of course it has! Ano ba yang sinasabi mo?" naguguluhan at may bahid ng sakit na tanong ng babae.

“Tch! Just stay away from me. I don't need anyone sticking their nose to whatever I do with my own life!" matapos nun ay tuluyan ng naglakad ang lalaki palampas sa babae. Marahas pa nitong hinawi ang babae para dumaan na muntik naman nitong ikinatumba kung hindi dahil sa Vending machine na naruon.

“Lucian! I said, Lucian. Bumalik ka rito, ano ba?! Lucian! Lucian!" she call his name but she didn't receive any respond. The Lucian guy already left and vanish in her sight as he turn in the right side of the hallway.

The girl took a deep breath, bitting her lower lips with pain in her teary eyes. She keep herself from crying and hold the lower part of her skirt tightly. Even though her eyes were blurry, she saw a girl standing not so far from her. It was all blurry that she can only see a silhouette of a black haired white girl watching her.

SUMINGA ang babae sa abot ng kanyang makakaya para ilabas ang bumabara sa kaniyang ilong. Hindi man nailabas lahat ay nagpapasalamat siya at gumaan ng kahit papaano ang kaniyang paghinga. Aaminin din niya na umaasa siyang maisasama niya duon ang sama ng kaniyang loob ngunit hindi iyon posible. Kung nuon pa man ay naaalis na ang mabigat na pakiramdam sa dibdib kasama ng pagsinga ay sa malamang na marami ang makaka-iwas sa matagalang sakit. Isang kamalasan.