Z&U
ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ပဲ အိပ္ပါေစေတာ့ဟု သတ္မွတ္ထားတာမႏိုးေသာ္ျငား နာရီလက္တံက ၉ နာရီကိုၫႊန္ျပသည္မို႔ နန္းဂြၽန္ အိမ္အေပၚထပ္ဆီတက္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးက ေလာ့မခ်ထား၍ေတာ္ေလ်ာ့သည္။
"ကုကီး ထေတာ့ သားေလး ကေလး ထေတာ့"
ခပ္တိုးတိုးဆိုရင္း ေစာင္ကိုဆြဲလွမ္ေတာ့ ပန္းေရာင္အေႏြးထည္ အ႐ွည္ႀကီးကိုဝတ္ကာ ေခါင္းစြပ္က ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းေနေအာင္ဆြဲစီး ထားသည္မို႔ မ်က္စိမျမင္ရပဲ ႏွေခါင္းလံုးလံုးေလးသာ ထြက္ေနသည္။
အသည္းယားစြာ နန္းဂြၽန္ခပ္ဖြဖြျဖစ္ေတာ့ အီးအဲအသံကထြက္လာေတာ့သည္။
"ေဂ်ာင္ကုထေတာ့ ၉ နာရီထိုးေနၿပီ"
မထြက္တစ္ထြက္ႏႈတ္ခမ္းက နန္းဂြၽန္စကားေၾကာင့္ စူေထာ္လာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကာ ထပ္အိပ္ေနျပန္သည္။ မနက္ခင္းႀကီး ဂ်စ္တိုက္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေၾကာင့္ နန္းဂြၽန္ေခါင္းအသာခါသည္။
"ဒယ္ဒီ နံပါတ္စဥ္ေရၿပီေနာ္ ၁၀ ေရာက္လို႔မွမထရင္ ဒယ္ဒီ့အစိုးမစိုနဲ႔"
"၁"
ပထမဆံုး ရြတ္သံမို႔ ေဂ်ာင္ကု လႈပ္ပင္မလႈပ္ေသးေပ။
"၂…၃ ၄ ၅"
နည္းနည္းလႈပ္ရြကာ ေစာင္ကိုကန္၍ ခပ္ေလးေလးထလာသည္။ သို႔ေသာ္ျငား ခနၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းက အိပ္ယာေပၚတြင္တန္းလန္း႐ွိေနေသး၏။
"၆ ၇ ၈"
"ေနပါအံုး ထပါ့မယ္ ထပါ့မယ္ မေရပါနဲ႔ေတာ့ ေနာ့္ ညကအိပ္တာေနာက္က်သြားလို႔ပါ"
နန္းဂြၽန္မ်က္ခံုးပင့္တင္လိုက္သည္။ ညကအိတ္တာေနာက္က်ရေအာင္ စားၿပီးၿပီးျခင္း တန္းအိပ္သြားသည့္သူက အႏွီးေပါက္စ မဟုတ္ေပဘူးလား။
"ထားပါေတာ့ အိပ္ရာထမဲ့အခ်ိန္အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ ထေတာ့"
အိပ္ယာေပၚမွီေနတဲ့ ေဂ်ာင္ကုကို လက္တစ္ဖက္က ဆြဲမေတာ့ အလိုက္သင့္ရင္ခြင္ထဲမွီတြယ္လာသည္။ အခုထိမ်က္လံုးေတြကို မျမင္ရေသး။ ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ အက်ႌကဆြဲသားမို႔ တြဲက်ေနသည္မွာ ေျခသလံုးေလာက္႐ွိသည္။ အားလံုးျခံဳၾကည့္လ်ွင္ ေဟာလိုးဝင္းေန႔တြင္ ေတြ႔ရသည့္ ပန္းေရာင္သရဲလိုမ်ိဳး။
