Calming The Storms

~CHAPTER 2~

I'm currently sitting in the bench while reviewing my subjects for today. When someone caught my attention.

A group of girls playing volleyball at the court and one girl glance at my position.

We stare at each other for almost 5 minutes. Until someone interrupt me.

Panira talaga ito.

"Nagreview kana?" Amira asked.

She said I can call her in that way cause her name was so long.

"Hindi pa kaya umalis kana." pakiusap ko.

"Pinapaalis mo ako para makasilay don sa volleyba-" di na niya natapos ang sinabi ko noong lumapit yung babae na nakatitigan ko kanina.

"Sorry muntik na kayo matamaan ayos lang ba kayo?" She asked while taking a glance at me.

Or baka kay Amira assuming lang talaga ako.

"Ayos lang pero yung kaibigan ko hindi."
I glared at Amira after saying that.

"Sorry?"

Maganda nga pero bingi naman.

"Ayos lang kami pwede kana umalis." I smiled at her and take away Amira on that place.

Nasa canteen na kami ngayon at guess what nagpapalibre pa siya sa akin.

Sunday morning now my family decided to attend mass at Taal Batangas. And Yohan seems so excited.

I wear a jumpsuits and make my hair ponytail while wearing my white shoes.

Yung homily ni Father kanina para lagi ako ang pinatatamaan. Sabi ba naman huwag daw tatamad-tamad. Kasalanan ko ba na pinanganak akong ganito.

While roaming around the church alone because I want to have a self time I saw her again in white dress and black heels, her curly hair with a headband.

She's so beautiful.

"Are you staring at me Ms. Ferrer?" Sa sobrang titig ko sa kanya di ko na namamalayan na nasa harap ko na siya.

My heart beating so fast and crazy.

"Hindi ikaw yung tinititigan ko kung di si Father." agad akong napayuko.

Ano ito sahig moments na naman.

"You're bad at lying Ms. Ferrer." she roll her eyes at me.

Can she just stop calling me Ms. Ferrer ang pormal kasi parang di ko siya magiging kaibigan kung ganan.

"Alis na ako baka inaantay na ako ng pamilya ko." mabilis ako nagtatakbo palayo sa kanya pero sinong mag-aakala na nadapa pa ako!

Sa harapan niya pa talaga buti nalang walang tao pero in her front I can't.

Lupa kainin mo na lang ako now na!!!

"Are you okay?" She said rushing in to me to see if I'm okay.

But I just left her there and run. My embarrassment ass can't hold what happen.

"Ate bakit ang pula ng mukha mo."

Yohan asked me while pointing on my face.

"Ano ka ba syempre mainit ang panahon!"

"Pero nasa mall tayo at naka aircon ate." he said while pointing the aircon above.

Thankfully my mom and dad stop him from questioning me more.

Habang nakahiga ako ngayon dito sa kwarto at ilang beses na din ako nagpagulong-gulong sa kama sa sobrang kahihiyan na nangyari.

I scroll in my social media accounts to chat Amira. Alam ko pag chinat ko siya patatawanin niya ako pero nakita ko post niya one minute ago.

Her picture while watching sunset in the sea. Tanging mga paa niya at ang magandang paglubog ng araw ang makikita mo.

You replied to Alyse Cortez story
                  -Ganda pala ng paa mo este ng sunset hehehe. Sana pati mukha mo ha maganda din.

She replied 3 hours after that. Wow ang bilis niya magreply ha sobra.

Alyse Cortez
-I'm pretty like sunset stop saying I'm ugly.

Di na ako nangulit pa at ako ay pagod din sa mga nangyari ang sakit ng tuhod ko may sugat ako sa tuhod at napasobra pagkabagsak ko.

I'm at the hallway now walking to my room when someone try to bump me.

"Bakit ka ba di tumitingin miss?" Sagot ko.

Noong titigan ko na siya laking gulat ko.

"Let me cure your wounds in your knee."

Pipigilan ko pa sana siya pero lumuhod na siya at unti-unti nilagyan ng band-aid ang mga tuhod ko.

"Salamat." yon lamang ang naisagot ko sa kanya.

My heart is beating like I don't know anymore.

"Why do you left me there? Don't answer just treat me a lunch later." she whispered.